Οι τίτλοι προβλέψιμοι όσο και το ρόστερ του φεστιβάλ της ΕΔΟΝ:

Προβλέψιμη και η νοοτροπία που θέλει τη γυναίκα ως "ρίζα του κακού/μήλο της Έριδος/αφορμή κι αιτία" για κάθε μαλακία που διαπράττει το όποιο βαρύ κι ασήκωτο αρσενικό. Προβλέψιμη επίσης η έμφαση στην “αιτία” της συμπλοκής παρά στον παραλογισμό της ίδιας της πράξης γιατί αφενός το σεξ πουλάει κι αφετέρου η εκλογίκευση της ηλιθιότητας βοηθάει στην ταύτιση συνεπώς και στην εμπορικότητα της είδησης (ποιος από εσάς θα χτύπαγε πάνω σε τίτλο “Γιατρός πλάκωσε στο ξύλο συνάδελφό του επειδή τυγχάνει θερμοκέφαλος μαλακοπίτουρας”; **Τέλος αφόρητα προβλέψιμο ΚΑΙ το παρόν άρθρο που ψέγει για νιοστή φορά όλα τα παραπάνω** αφού στον #pellotopos η on line δημοσιογραφία αν και ασκείται κυρίως από millennials μοιάζει εγκλωβισμένη σε κλισέ, στερεότυπα και νοοτροπίες του ‘70.

Καμιά γυναίκα δεν φταίει αν ο άλλος συμπεριφέρεται σαν Νεάντερταλ και μπουκετιάζει όποιον τολμήσει έστω να κοιτάξει το θηλυκό που θεωρεί κτήμα του - τελευταία φορά που τσέκαρα δεν ζωγραφίζουμε βουβάλια σε τοίχους σπηλαίων, δεν ζούμε καν στα βάθη της τουρκικής Ανατολίας για να αποδεχόμαστε σιωπηρά τα εγκλήματα τιμής. Η βία δεν είναι ποτέ λύση, όχι όταν δεν απειλείται άμεσα η ζωή κάποιου, πόσο μάλλον “για τα μάτια μιας γυναίκας” ή όταν κάποιος νιώθει ότι προσβάλλεται ο ανδρισμός του. Αποδεικνύεται τελικά πως το τσουτσούνι σας δεν είναι και τόσο σημαντικό παρά τα όσα σας τόνισε με στόμφο ο κύρης σας σε κάποιο rite of passage στο κυνήγι ή στο γήπεδο.

Από την άλλη σχεδόν ποτέ δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει σε τέτοια περιστατικά. Μπορεί -λέμε τώρα- ο δράστης να ήταν άυπνος, να είχε μόλις τελειώσει 36ωρη βάρδια, να είχε προηγούμενα με το θύμα, να τον πέτυχε σε μια κακή στιγμή. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αποτελεί δικαιολογία γι’ αυτό που έκανε όμως επίσης τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πουλάει όσο το “για τα μάτια μιας νοσοκόμας” που ταυτόχρονα ρίχνει το φταίξιμο στο θύμα (“να μην φλέρταρε τη γκόμενα του άλλου”), δαιμονοποιεί τη γυναίκα-αφορμή και ηρωποιεί τον δράστη που φαντάζει στα μάτια πολλών (δυστυχώς και γυναικών) ως γνήσιο αρσενικό που υπερασπίζεται(!) την ανδρική του τιμή. Συνεπώς όποια κι αν είναι η αιτία ή αφορμή μίας πράξης βίας εάν η εικόνα περιλαμβάνει κάποια “μοιραία γυναίκα” έστω και ξώφαλτσα, νομίζω είναι περιττό να επαναλάβω που θα δοθεί η έμφαση (που πολλές φορές καλύπτει και την ίδια την πράξη).

Να σκεφτείτε πόσο προσηλωμένοι σ’ αυτά τα παρωχημένα στερεότυπα και την παλαιολιθική δημοσιογραφία είναι πολλά σημερινά ΜΜΕ που αγνόησαν την πραγματική είδηση που έκρυβε το περιστατικό της Πάφου: Αν και οι δύο γιατροί πλακώθηκαν μέσα στο νοσοκομείο Πάφου, αυτός που τις έφαγε νοσηλεύτηκε σε ιδιωτική κλινική - κίνηση που ερμηνεύεται ως ψήφος εμπιστοσύνης στο ΓεΣΥ όσο και του ΑΚΕΛ στον Νίκο Αναστασιάδη για διαβατήρια και OCCRP.

Και πάλι, τίποτα δεν μπορεί να νικήσει το “για τα μάτια μιας νοσοκόμας”, σωστά;