Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώο, είχε γράψει δυόμισι σχεδόν χιλιάδες χρόνια πριν ο Αριστοτέλης. Δεν είναι μοναχικός τύπος. Δεν μπορεί ρε παιδί μου να ευημερήσει μες τη ζούγκλα χωρίς ομοίους του. Σε οργανωμένη κοινότητα είναι φτιαγμένος να ζει.

Αν και η διφορούμενη και πολυσυζητημένη αυτή ρήση του Αριστοτέλη για την πολιτική φύση της ανθρώπινης υπόστασης, μου έρχεται συνήθως στο μυαλό ως αντεπιχείρημα απέναντι στο ρομαντικό (για μένα) αναρχικό αφήγημα, αναρωτιέμαι μήπως θα μπορούσε να λειτουργήσει και απέναντι στον διαχρονικά προωθούμενο διαχωρισμό μεταξύ «σοβαρής πολιτικής» από τη μια και «επιπόλαιας ανθρωπιάς» από την άλλη.

Δεν επικρίνουμε τον Δημήτρη Χριστόφια ως άνθρωπο, τον επικρίνουμε ως πολιτικό, ειπώθηκε επανειλημμένα στον απόηχο του θανάτου του τέως Προέδρου.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, ο διαχωρισμός ακούγεται σωστός. Νηφαλιότητα και κυνισμό θέλει η πολιτική, όχι συναισθηματισμούς. Απαιτεί να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Όχι όπως θα ήθελες να είναι. Θέλει συλλογική σοφία και υγιή διάλογο και δεν θέλει ιδεοληψίες. Σχεδόν κάθε φορά που οι πολιτικοί έβαζαν συναίσθημα ή προσωπικές ιδεοληψίες μπροστά , το αποτέλεσμα ήταν κακό. Αυτό είναι σίγουρο.

Κι αυτό, αφού, στην πολιτική, λέγεται επίσης συχνά, το αποτέλεσμα θα μετρήσει, όχι οι προθέσεις. Δεν έχει σημασία, λένε για τον Δημήτρη Χριστόφια, αν οι προθέσεις του ήταν καλές. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλός άνθρωπος. Πρόεδρος δεν ήταν καλός. Κι αυτό μας φτάνει.

Χμ. Δεν είμαι σίγουρος.

Μας φτάνει;

Αδιαμφισβήτητα, υπήρξε πολύ βολικός ως σάκος του μποξ ο Χριστόφιας. Είχε απέναντί του επαγγελματίες στη ... διαφθορά, στην απατεωνιά και στον μακιαβελισμό.

Καμία σημασία όμως να μην έχει η ανθρωπιά και η εντιμότητα στην πολιτική; Λίγο ... old school δεν ακούγεται πια κάτι τέτοιο; «Ξένο» δεν είναι με την ανθρώπινη φύση; Αντιφατικό δεν είναι να απαρνιέσαι τη ... φύση σου ως ... άνθρωπος;

Η Ελλάδα απέκτησε επιτέλους τον πρώτο της φιλελεύθερο πρωθυπουργό, γράφει σε σημερινό της κείμενο για τις χθεσινές εκλογές η Miley.

Φιλελεύθερος. Έχει κακοποιηθεί τόσο βάναυσα αυτή η λέξη...

Αν και ως πολιτικός όρος παραπέμπει εκεί που παραπέμπει, προσωπικά (και ... φιλολογικά μιλώντας) το επίθετο φιλελεύθερος δεν θα ‘ ταν το πρώτο που θα σκεφτόμουνα να προσδώσω σε έναν άνθρωπο όπως ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Φιλελεύθερος ένας άνθρωπος που, μέσω ταξικών συμπλεγμάτων ανωτερότητας, έχει δηλώσει πως μια κοινωνία χωρίς ανισότητες είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση; «Ελευθερία» και «ανισότητα» δίπλα - δίπλα; Παράδοξο μου ακούγεται.

Οι ιδεολογίες των προηγούμενων αιώνων δεν πέθαναν. Ίσως, σήμερα, να γίνονται ακόμη πιο επίκαιρες.

Με τις ιδεοληψίες, τι να συμβαίνει άραγε;