Στην εγχώρια πολιτική σκηνή, δεν μας εμπνέει κανένας μα κάνενας για ν' ασχοληθούμε και πολύ μαζι του. Μοναδική εξαίρεση η Ειρήνη Χαραλαμπίδου (aka η Alexandria Ocasio Cortez της Κύπρου) με την οποία η στήλη θα ασχοληθεί σε μέλλοντα χρόνο.

Μέρα εκλογών που ήταν η χτεσινή στην γειτονική χώρα της καρδιάς μας, φάνηκε από τα πρώτα exit polls ότι κάτι πρωτοφανές ήταν εντός των πυλών. Μέχρι το τέλος της βραδιάς, τα στοιχεία επιβεβαιώθηκαν: το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε τη νίκη και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η Ελλάδα αποκτά τον πρώτο της φιλελεύθερο Πρωθυπουργό.

Hallelujah.

Αρκεί βεβαίως να συζητήσεις ενδεικτικά μ’ένα δείγμα του μέσου Έλληνα και Ελληνίδας, για να καταλάβεις πόσο unpopular και κατάπτυστη εκλαμβάνονταν η απόφαση κάποιου να στηρίξει την εκλογή Μητσοτάκη - όχι εξ’αναγκασμού γιατί έπρεπε να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ - αλλά από πίστη και επιλογή οτι ο Κυριάκος είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα σε αυτή τη χρονική συγκυρία.

Σοκ και δέος για ένα εκλογικό σώμα που έχει γαλουχηθεί με Ανδρέα Παπανδρέου, “λεφτά υπάρχουν” και εσχάτως, έναν επικίνδυνο Πινόκιο που δίχασε όσο κανένας πολιτικός της Μεταπολίτευσης. Ναι, το επώνυμο Μητσοτάκης κουβαλάει βαρίδια όπως και η Νέα Δημοκρατία σαν κομματικό σύνολο. Ναι, οι απόψεις του δεν πουλάνε όπως πουλούσαν οι πομπώδεις φανφάρες του Τσίπρα. Ναι, οι σπουδές στο Harvard και το Stanford ξυπνάνε ταξικά συμπλέγματα κατωτερότητας.

Βρισκόμαστε στο 2019 και η πολιτική πραγματικότητα απαιτεί μια πολύ πιο σφαιρική θεώρηση πραγμάτων σε θέματα που αφορούν ιδεολογίες και πολιτικές αρχές

Μου φαίνεται όμως αδιανόητο το γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος αναπαράγει τρομολαγνεία επειδή “επιστρέφει η Δεξιά στη χώρα”. Βρισκόμαστε στο 2019 και η πολιτική πραγματικότητα απαιτεί μια πολύ πιο σφαιρική θεώρηση πραγμάτων σε θέματα που αφορούν ιδεολογίες και πολιτικές αρχές.

Αν αυτό είναι που τους καίει τόσο πολύ, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πώς η επιστροφή της Δεξιάς, φαντάζει τρομακτικότερη από ενα Σύριζα που πορεύεται με πρακτικές καθεστώτος, διχασμού και πολιτικής εξόντωσης αντιπάλων (μου προκαλεί ακόμα ανατριχίλα το αξέχαστο “ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν” του Τσίπρα).

Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας πολιτικός που όχι μόνο ξέρει τι του γίνεται αλλά και έχει - κρίνοντας τουλάχιστον από το πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει - την πρόθεση και το όραμα να ανανεώσει τη χώρα και να τη βάλει σε τροχιά κανονικότητας. Και τελοσπάντων, αν δεν τον θέλουν, ας τον δώσουν σε μας που δεν κολλάμε με τέτοια.

Στον απόηχο των χθεσινών εκλογών, διάβασε επίσης:

Χρυσή Αυγή

Γιατί διαχωρίζουμε το «άνθρωπος» από το «πολιτικός»;