Του Πάρι Δημητριάδη 

Cyprus is a joke, θα μου απαντούσαν σπιρτόζα και με αυθόρμητο, μαύρο χιούμορ, αλέγκρο τσάρληδες φίλοι που θα έβρισκαν την απορία μου διασκεδαστική. Πέρα όμως απ’ το ευτράπελο της υπόθεσης, το ερώτημα ίσως να είναι σοβαρό. Παρουσιάζει, νομίζω, κοινωνιολογικό ενδιαφέρον.

«Χάχανα, σέλφι και φιλάκια από γνωστές κυρίες της Λευκωσίας και η ώρα πέρασε», σχολίασε κοπέλα που παρευρέθηκε στην προχθεσινή εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε έξω από το Αρχηγείο της Αστυνομίας για τις γυναικοκτονίες. Μιλάμε για ένα θλιβερό και τεράστιο θέμα θεματάρα, που, στο δικό μας τουλάχιστον σάιτ, βρήκε τεράστια ανταπόκριση από το κοινό μας και βροχή ήταν οι κοινοποιήσεις του θεσπέσιου αυτού κειμένου που έγραψε ο (link.

«Γυναίκες της σοσιαλιτέ κοινωνίας της Λευκωσίας πήγαν στη διαμαρτυρία (σ.σ εναντίον του τοξικού ανδρισμού και εναντίον της σεξιστικής αστυνομίας) ποζάροντας και ζητώντας από τους … αστυνομικούς να τις βγάζουν σέλφι», σχολίασε φίλη που παρευρέθηκε.

Παρών δεν ήμουν στη συγκεκριμένη διαμαρτυρία για να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι, αισθάνομαι όμως πως οι πιθανότητες τα παραπάνω σχόλια να ισχύουν, είναι μεγάλες. Χωρίς να υποτιμώ τα γνήσια κίνητρα των διοργανωτών, όσες φορές έτυχε, σε προσωπικό επίπεδο, να παρευρεθώ, είτε ως πολίτης που συμμετείχε είτε ως δημοσιογράφος, σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στην Κύπρο, η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν πάντα εξίσου χαρούμενη.

Do not get me wrong. Μακάρι οι άνθρωποι να είναι πάντα και παντού χαρούμενοι. Ευτυχία να υπάρχει! Ωστόσο, σε … εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που υποτίθεται πραγματοποιούνται όταν και εφόσον η οργή για ένα οποιοδήποτε ζήτημα «ξεχειλίζει», λίγο αλλόκοτο δεν είναι να πηγαίνουμε κυρίως για κοινωνικοποίηση και για να περνούμε ... ευχάριστα;

Παλμό βασικά σε διαμαρτυρία στην Κύπρο θυμάμαι να είχε μόνο στην περσινή πορεία των εκπαιδευτικών. Αν και αρκετές ήταν κι εκεί οι χαρούμενες φατσούλες και χαμόγελα ... Α! Παλμό είχαν, εικάζω, και οι περίφημοι αγανακτισμένοι την περίοδο του Μαρί … Δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς και όρκο δεν παίρνω, θυμάμαι όμως πως χιλιάδες είχαν εξοργιστεί με το φοβερό εκείνο ατύχημα. Αυτά.

Στις φιλανθρωπικές, δε, συναυλίες, που έχουμε την τάση να διοργανώνουμε μια κάθε τόσο, όταν συμβεί κάτι κακό, επίσης πάμε χαρούμενοι.

Μήπως τελικά να πηγαίναμε μόνο θάλασσα;

Τεράστια η ματαιότητα, το fast - food και η δυστοπία του ίντερνετ, δεν λέω ...

Μια άλλη επιπλέον απορία θα μπορούσε στο μεταξύ να είναι οι λεγόμενες επαναστάσεις του καναπέ και η διαχρονική υποτίμηση που ανέκαθεν αυτές δέχονταν. Είναι σίγουρο πως είναι τόσο ανώφελες, όσο λέγεται; Είμαστε σίγουροι πως, στο έτος 2019, εποχή κατά την οποία το ίντερνετ έχει γίνει κυρίαρχο στη ζωή μας ετσέτερα, ετσέτερα, η διαδικτυακή αντίδραση δεν είναι τελικά πιο αποδοτική ως μέθοδος διαμαρτυρίας;

Χωρίς σε καμία περίπτωση να παραβλέπω και συχνά να θαυμάζω τα κίνητρα των εκάστοτε διοργανωτών, για τις διάφορες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, διερωτώμαι: Μήπως μια ισχυρή διαδικτυακή αντίδραση από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ταυτόχρονα (που ναι ρε παιδί μου γίνεται από τον καναπέ, ας μην βλέπουμε πια τόσο αρνητικά την ευκολία του) να λειτουργεί τελικά στις μέρες μας πιο αποτελεσματική ως grassroot μέθοδος αντίδρασης, από το να συγκεντρωθούν 100 με 150 άτομα σε συγκεκριμένο σημείο για να … κοινωνικοποιηθούν; Μήπως με όλη αυτή την τρέλα του ίντερνετ η παραδοσιακή μέθοδος διαμαρτυρίας στον δρόμο να γίνεται σιγά σιγά old school;

Τεράστια η ματαιότητα, το fast - food και η δυστοπία του ίντερνετ, δεν αντιλέγω. Ποια ωστόσο από τις δύο μεθόδους διαμαρτυρίας θα φοβέριζε και θα ευαισθητοποιούσε περισσότερο τις εκάστοτε Αρχές; Οι πρόσφατες, για παράδειγμα, παραιτήσεις Υπουργού Δικαιοσύνης και Αρχηγού, από τις χιλιάδες των πολιτών που ξεχύθηκαν στους δρόμους προκλήθηκαν; Μα, στις συγκεκριμένες διαμαρτυρίες έτυχε να είμαι παρών και χιλιάδες δεν ήταν οι πολίτες που ξεχύθηκαν… Διακόσια άτομα ήταν. Μήπως λοιπόν, σε αυτό το θέμα, ουσιαστικότερο ρόλο να διαδραμάτισε ο διαδικτυακός παλμός των πολιτών;

Food for thought.

Άσχετο (;) αλλά μεγάλη και θετική εντύπωση μου είχε κάνει πρόσφατα ο φιλήσυχος τρόπος διαμαρτυρίας της φιλιππινέζικης κοινότητας του νησιού μας. Είχε γίνει λίγες μέρες μετά τον εντοπισμό του πρώτου πτώματος και τη βρήκα αφοπλιστικά πνευματώδη.