Ίσως η χρήση του όρου «μέσος» να είναι αδόκιμη, νομίζω όμως πως μερικά συμπεράσματα για τη συλλογική μας συμπεριφορά μπορούν να εξαχθούν.

Περπατώντας κατά μήκος της αστικής ακτογραμμής στη Λεμεσό, οι μεγαλύτερες εθνοτικές ομάδες που συμπτωματικά συναντά κανείς στον δρόμο του είναι στις μέρες μας τρεις: Είναι οι Άραβες, οι ντόπιοι Κύπριοι και οι Ρώσοι.

Σίγουρα υπάρχουν και αρκετοί άνθρωποι από άλλες χώρες, κυρίως απ’ την Ανατολική Ευρώπη και την Ασία, θα ήθελα όμως να σταθώ στις τρεις αυτές εθνοτικές ομάδες, μιας και πέρα απ’ το ότι πλειοψηφούν, έχει πιστεύω ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τη διαμετρικά αντίθετη στάση τους απέναντι στο δημόσιο, αστικό τοπίο.

Αρχίζοντας με τους Άραβες, έχω παρατηρήσει πως στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι η φυλή που, κατά τη δική μου γνώμη, χαίρεται τα δημόσια μέρη της πόλης σωστότερα. Οι παρέες Συρίων, Αιγυπτίων και άλλων Αράβων που ζουν στη χώρα μας είναι αυτές που θα δεις, για παράδειγμα, να χρησιμοποιούν τα παγκάκια συχνότερα και να πίνουν μπυρίτσες απ’ το περίπτερο, με μια πιο «χύμα στο κύμα» προσέγγιση: Kαθισμένοι σε βράχια ή άλλα τυχαία, δημόσια σημεία, σχεδόν ποτέ δεν έχουν αλισβερίσια με μέρη που χαρακτηρίζονται από μια έστω υποτυπώδη ιδιωτικοποίηση. Αντιστοίχως συμπεριφέρονται νομίζω οι αραβικές, πολυμελείς οικογένειες. Πιθανότερο είναι να δεις μια οικογένεια Αράβων να περιφέρεται πιχί με τα καροτσάκια των μωρών τους για βόλτα, παρά να κάθεται όλη την ώρα σε ένα καφέ.

Στον αντίποδα, βρίσκονται οι Κύπριοι. Οι γενικεύσεις είναι περίεργες και χωρίς αμφιβολία υπάρχουν και αρκετοί Κύπριοι που δεν δρουν έτσι, είθισται όμως οι περισσότεροι να κάθονται τις περισσότερες φορές που βγαίνουν σε ιδιωτικά καφέ, εστιατόρια και μπαρ, αξιοποιώντας τον χρόνο τους … καταναλώνοντας.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ: Η χρυσή εποχή του Μόλου στη Λεμεσό

Η καταναλωτική μανία των Κυπρίων στις προηγούμενες δεκαετίες ήταν πολύ πιο έντονη, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Οι ωραίες αναπλάσεις των παράκτιων δημόσιων χώρων, για παράδειγμα, έχουν σε μεγάλο βαθμό κερδίσει το στοίχημα και με τον «μέσο» Κύπριο. Προσωπικά πιστεύω πως η τάση για ταύτιση της ψυχαγωγίας μας με την κατανάλωση καλά κρατεί και πως ακόμα είναι κυρίαρχη.

Μια μέση κατάσταση χαρακτηρίζει τους πολυάριθμους Ρώσους, που πέρα απ’ το ότι σπάνια έρχονται σε επαφή με άλλες φυλές, συχνά θα τους δεις να επιδίδονται στον ελεύθερο τους χρόνο σε διαφόρων ειδών σπορ, μιας και δείχνουν να είναι γενικότερα ενός πιο υγεινού και ενός πιο πειθαρχημένου τρόπου ζωής. Ισχυρή είναι, κατά τ' άλλα, η προτίμηση που δείχνουν κι αυτοί οι άνθρωποι σε ιδιωτικά καφέ και εστιατόρια. Συχνά, είναι μάλιστα δικής τους επινόησης και αισθητικής. Πικνίκ στο γρασίδι κάνουν σχεδόν μόνο οι πιο πνευματώδεις Ασιάτες ενώ η μουσική και η τέχνη του δρόμου … όπως κι αλλού, έτσι κι εδώ … δεν έχει σύνορα.

Είναι ταξικό το ζήτημα;

Αισθάνομαι πως στο συλλογικό DNA, της δικής μας τουλάχιστον φυλής (της κυπριακής) οι καταγεγραμμένες συνήθειες σε σχέση με τη συμπεριφορά μας απέναντι στο δημόσιο αστικό τοπίο αμηχανία είναι που δείχνουν. Αναρωτιέμαι: Από πού άραγε προέρχεται αυτό το φαινόμενο; Αρχοντοχωριατισμός δεν είναι; Mήπως κι αυτό με το φτωχικό μας παρελθόν σχετίζεται;

Πιθανόν.