Γράφει ο Αχιλλέας Κουκκίδης

Ενα κυριακάτικο καλοκαιρινό απόγευμα, μια ομάδα θεατρική, σκηνοθέτες, χορευτές, ηθοποιοί κι εγώ συναντηθήκαμε να μιλήσουμε τις στερνές στιγμές και τα αντίο τα αιώνια.

Τα δικά μου βιώματα, χρόνια μπόλικα με ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους που ζούσαν τις τελευταίες μέρες και στιγμές τους, οι δικές τους πεποιθήσεις και ερωτήσεις αφού θα ανέβαζαν την «Άλκηστις», μια τραγική φιγούρα του Ευριπίδη που πέθαινε και αποχαιρετούσε, αντιδρώντας 27 αιώνες πριν με όμοιους τρόπους με τον σημερινό άνθρωπο.

Όσες εμπειρίες και να αποκόμισε ο άνθρωπος, αυτές οι μεγάλες στιγμές αντιμετωπίζονται με τρόπους που μοιάζουν, επιβεβαιώνοντας μας πόσο μικροί παραμένουμε μπροστά σε αλήθειες που κανένας μοντερνισμός και καμία ανάπτυξη δεν διαφοροποιούν.

Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, αυτή η ομάδα δεν ήθελε απλά να παίξει με ενα ταμπού, δεν ήθελε άλλο κείμενο, δεν απέφευγε αυτό που όλοι ξέρουμε και δεν θέλουμε να ακούμε. Δεν ήταν καταθλιπτική, δεν ήταν ανισόρροπη, ήταν μια ομάδα που ευελπιστούσε να βρει ελπίδα όχι στην αθανασία, μα στην αποδοχή και την αρμονία στο κλείσιμο του κύκλου. Δεν έψαχναν αγγελικές και όμορφες αντιδράσεις, ήθελαν και την ωμότητα και τη δυσκολία και τις αντιδράσεις των περιβαλλόντων, και την κατάντια.

Όσες εμπειρίες και να αποκόμισε ο άνθρωπος, αυτές οι μεγάλες στιγμές αντιμετωπίζονται με τρόπους που μοιάζουν

Βρίσκω τολμηρό και όμορφο να μιλάμε για τη ζωή στις τελευταίες της αντιδράσεις. Ποιος ο λόγος θα έλεγε κάποιος; Aφου θα έρθει και άμα έρθει θα το ζήσω. Και έχει δίκαιο αυτός ο κάποιος, όπως όμως και στην Άλκηστις, αυτές οι στιγμές δείχνουν τον άνθρωπο στη μικρότητα του και έρχονται να ρίξουν φως στη φύση μας, τον τρόπο που ζήσαμε, τα πιστεύω μας, την άρνησή μας, τα κάτω από το χαλί συναισθήματα μας, την αληθινότητα μας.

Απέναντι από τον θάνατο ίσως πια να κάνουμε τις πιο σημαντικές αποκαλύψεις.

Ίσως εκεί μόνο και μοναδικά να δείχνουμε πόσο στα γυμναστήρια των βιωμάτων ανοίξαμε την καρδιά και δεχτήκαμε να είμαστε μικροί και ασήμαντοι, δεχτήκαμε να’ ναι η αγάπη, αυτό το αίσθημα της αποδοχής, να’ ναι η φύση πιο μεγάλη από εμάς, οδηγός και όχι η ανάγκη να θεοποιηθούμε ή να ξεγελάσουμε.

Αυτή η ομάδα ανθρώπων μέσα σε αυτό το έργο βρήκε την ευκαιρία να δείξει μια γυναίκα που θυσιαζόταν για να ζήσει ο σύντροφος και ο πατέρας των παιδιών της. Όχι ως ηρωίδα μα ως άνθρωπος, όχι ανώδυνα και χωρίς εγωισμό. Ένα έργο που αναθεωρεί τις θέσεις και την αγάπη του γονέα, την οικογένεια, τις δεδομένες σχέσεις, την σιωπή.

Πέρασα υπέροχα γιατί θέλω τόσο πολύ να μιλήσω για το τι έζησα, τόσο πολύ να πω μαζί τους πόσο κι ‘εγώ φοβάμαι, τόσο καλύτερα που δεν είμαι ένας τρελός που αφιέρωσε χρόνια να ζει το αναπόφευκτο και να πολεμά για μοίρασμα και συγχώρεση και ελπίδα, σε μια ανάγκη να βιώσω διορθωτικά μια παλιά μου ιστορία και να ενώσω τους ανθρώπους γύρω από αυτόν που χάνεται βάζοντας λέξεις μέσα στις σιωπές που δημιουργεί η σκιά του θανάτου.

Απόλαυσα την ανάγκη της θεατρικής τούτης ομάδας να βάλει το κείμενο στο σήμερα και να φωνάξει μέσα από τους αιώνες τον άνθρωπο, να του υπενθυμίσει πόσο οι αξίες του καταπατούνται γενιά με γενιά, να τον ξεβγάλει.

Όλο μιλάμε για ενότητα και όλο κάνουμε πολέμους, όλο μιλάμε για εσωτερική αρμονία και επινοούμαστε θεούς και όλο συναντάμε χάρους και δαίμονες. Έτσι είναι ο άνθρωπος, να δημιουργεί και να καταστρέφει, να μοσχοβολά και να βρωμά, να αγαπά και να δέρνει με το ίδιο χέρι, να ζει καθώς πεθαίνει. Με αυτή την τρέλα καταπιάνεται το έργο και μέσα σε αυτήν οι ηθοποιοί αποφάσισαν να βυθιστούν και να αναθεωρήσουν την ζωή πρώτα για εκείνους και μετά για όλους εμάς.

Διάβασε περισσότερα κείμενα του Αχιλλέα Κουκκίδη στο προσωπικό του μπλογκ Efpraxia

Μετά τη μεγάλη επιτυχία της στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος 2018, η Fresh Target Theatre Ensemble ανεβάζει την ‘Άλκηστις’ του Ευριπίδη για μία ακόμα παράσταση την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου στο Σκαλί Αγλαντζιάς. Μάθε περισσότερα, εδώ