Αρκεί μια ματιά στα σχόλια κάτω από την ομιλία της εν λόγω εκπαιδευτικού για να αναφωνήσει κανείς με στεντόρια, ευθυτενή, αειθαλή, ακατάλυτη και αδιαπραγμάτευτη φωνή: ΟΧΙ άλλο κάρβουνο, παρακαλώ λυπηθείτε μας!

Ενδεικτικά:

“Ελένη μου είσαι μια γνήσια Ελληνίδα και μια σπουδαία δασκάλα που κάθε γονιός θέλει να εμπιστευτεί τα παιδιά του στα χέρια σας για να μεταλαμπαδευσετε σ'αυτα τις αρχές και τις αξίες της πατρίδας μας αλλά και τον πόθο μας για επιστροφή και απελευθέρωση των κατεχομενων τόπων μας. Δε χρειάζεται να απολογείσαι. Οι πολεμιοι σου πρέπει να απολογηθούν σε σένα και σε μας. Συνέχισε το δρόμο σου”.

O εθνικισμός ήταν και θα είναι ο μεγαλύτερος πολέμιος της ανοιχτής κοινωνίας που ονειρευόμαστε για εμάς και τα παιδιά μας. Είμαστε λίγοι και δυστυχώς μας αναλογεί ένας άχαρος ρόλος κάθε φορά που μας δίνονται θλιβερές αφορμές για να διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα: τις αρχές και την πίστη μας σε αξίες που δεν διεκδικούν καμία θρησκευτική και εθνική ανωτερότητα έναντι κανενός.

Περικυκλωμένοι από μια ηχηρή πλειοψηφία που μας χαρακτηρίζει ‘πουλημένους’, ‘μεταλλαγμένους’ και ‘ψευδο-προοδευτικούς’, καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Στα κοινωνικά δίκτυα ξιφουλκούν οι μεν με τους δε λες και θα βγει ποτέ λευκός καπνός από μια συζήτηση με κάποιον που διαμηνύει ανοήτως ότι το ΟΧΙ 'παίρνει υπόσταση όταν τεκμηριώνεται με το αίμα’.

Φαντασιώνεται άραγε η Πασιονάρια της Αθηένου ότι θα πάρουμε τα βουνά και τους λόγγους σηκώνοντας το λάβαρο της επανάστασης για να πολεμήσουμε τον Τούρκο εχθρό; Όχι τίποτ’ άλλο, να ξέρουμε κι εμείς, μην μας βρει το ‘μολών λαβέ’ με τα γκλίτερ και τα rainbow flags στο χέρι!

Όχι τίποτ’ άλλο, να ξέρουμε κι εμείς μην μας βρει το ‘μολών λαβέ’ με τα γκλίτερ και τα rainbow flags στο χέρι

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Εννοείται πως ΔΕΝ είναι το πρόβλημα η όποια Σιούφτα

Έχοντας την διαβάσει με τον πρωινό μου καφέ, θαρρώ πως το πιο χυδαίο στοιχείο στη δομή αυτής της ομιλίας, είναι ο τρόπος με τον οποίο συνειδητά συγχέει την ελληνική επέτειο με τη σύγχρονη κυπριακή πραγματικότητα και το εθνικό μας θέμα, προκειμένου το διχαστικό της δόγμα να δικαιολογηθεί μέσα από την ρητορική μίσους που το εκφράζει. Θέλει η Ελλάς Κυπρίων Χριστιανών να κρυφτεί, και το hate speech δεν την αφήνει.

“Ο εχθρός είναι εντός των τειχών κι έχει ήδη επιστρατεύει τα «παραισθησιογόνα» του. Είναι αυτός ο ίδιος που κοιτάει απαξιωτικά τη γαλανόλευκη”. Μήπως επειδή εύλογα διερωτάται γιατί η κιτρινόλευκη με το κλαδί ελιάς παραμένει ο φτωχός συγγενής σ’ ένα νησί που είναι ανεξάρτητo κράτος από το 1960;

“Είναι ο ίδιος που τον βλέπεις στο οδόφραγμα να χαϊρεντίζεται με ντέφια, σφυριά και ταμπούρλα για να σου αποδείξει πως δεν είναι εθνικιστής και αγαπάει την ειρήνη”. Από πότε το να αγαπάς την ειρήνη και να δέχεσαι να συνυπάρξεις με τους Τουρκοκύπριους είναι τόσο άξιο χλευασμού; Συγχωρέστε μας που ζούμε στο 2018 και προτιμάμε να ζούμε, να ερωτευόμαστε, να σπουδάζουμε και να ταξιδεύουμε. Η ζωή δεν τραβάει την ανηφόρα μόνο με σημαίες και ταμπούρλα. Αφήστε μας να ξέρουμε καλύτερα.

“Είναι ο ίδιος που αύριο θα απαιτήσει στα ελληνορθόδοξα σχολεία σου να καταργηθούν η πρωϊνή Προσευχή, τα Θρησκευτικά, οι εθνικές επέτειοι, οι παρελάσεις γιατί ενοχλούν το παιδί του Μουσουλμάνου, του Βουδιστή του κάθε αλλόθρησκου”. Εγώ είμαι η εχθρός που ψάχνεις αγαπημένη μου Πασιονάρια. Eγώ και ο Émile Zola με την υπέροχη mic drop ρήση του: “Ο πολιτισμός ποτέ δεν θα φτάσει στην τελειότητα, αν η τελευταία πέτρα της τελευταίας εκκλησίας δεν πέσει πάνω στο κεφάλι του τελευταίου ιερέα”.