“Before this…life was ordinary” αναγράφεται μεγαλοπρεπώς στο banner κάτω από το εργοτάξιο του The Icon που θα φτάσει στα 125 μέτρα και δεσπόζει ηδη απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας. “Before this…life was ordinary” μιας και στα exciting times που ζει η Λεμεσός, οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει με ordinary οφείλει και πρέπει να πέσει στο πυρ το εξώτερον.

Τόσα και τόσα σημεία αναφοράς που θυμίζουν ότι κάποτε το ordinary υπήρξε, εξαφανίζονται μέρα με τη μέρα. Σαφώς και έχουμε επανέλθει δριμύτεροι στη μετά-2013 Κύπρο - δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που χρειάστηκε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Και ναι, ο σαρωτικός υλισμός μέσα σ’ όλη τη ροζ φούσκα της φορεμένης ανάπτυξης δεν μας ήταν ποτέ κάτι ξένο γιατί να το κρύψουμε. Ωστόσο, ποτέ άλλοτε δεν συντελέστηκαν τόσες πολλές αλλαγές στην Λεμεσό τόσο γρήγορα, τόσο βίαια, τόσο απερίσκεπτα και με τέτοια προχειρότητα.

Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση ζει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας της

Ας το παραδεχθούμε επιτέλους εμείς οι εναπομείναντες ordinary κάτοικοι της Λεμεσού: έχουμε ηττηθεί πανηγυρικά. Βρισκόμαστε στη δίνη ενός κατασκευαστικού οργίου που στο χυδαίο πέρασμα του συμπαρασύρει τα πάντα με φρενήρεις ρυθμούς για να φτάσει στο συμπέρασμα που όλοι υποψιαζόμαστε: στη νέα τάξη πραγμάτων της σύγχρονης Κύπρου, όπου τίποτε δεν έχει τελεσίδικα ανακηρυχθεί τελειωμένο ώστε να το θρηνήσουν όσοι το έζησαν.

Το παλιό πρόσωπο της Λεμεσού θα συνεχίσει να αιωρείται σαν φάντασμα πάνω από πολίτες σαστισμένους. Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση ζει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας της. Extraordinary, isn’t it?