Δεν μπορείς να πεις, την μουρμούρα την καραγουστάρουμε τα μάλα τα κυπριόπουλα. Κι η μουρμούρα δεν είναι απαραίτητα κακή αν αυτή μεταφράζεται σε έγνοια και έπειτα εξελίσσεται σε αντιπρόταση, σε δράση ή σε απαίτηση για αλλαγή.

Άσε όμως, ψιλά γράμματα. Ας αρκεστούμε στο -προσωρινό- ΣΟΚ!

Δημοσιεύτηκαν οι μέσοι όροι βαθμολογιών των πρόσφατων Παγκύπριων και σοκαρίστηκε συθέμελα το -φεισμπουκικό- σύμπαν. Κι όπως μας έχει διδάξει το πρόσφατο παρελθόν, η παρούσα κυβέρνηση -που είναι γατάκι στα σόσιαλ και τα σοσιαλιτέ- βγήκε να αιτιολογήσει και να επεξηγήσει τι στο καλό συμβαίνει.

Αν με την απάντηση -που θυμίζει 90s φανφάρες Ενιαίου Λυκείου- νιώθει κάποιος κομπλέ, ίσως να μην υπάρχει κάτι να προσθέσουμε.

(embed: )

Αν πάλι όχι, ας ξεσκονίσουμε κομματάκι το κάδρο της μνήμης και τοποθετώντας το πίσω στον τοίχο ας δούμε αν έχει αλλάξει καθόλου το τοπίο στον εκπαιδευτικό πίνακα.

Είσαι στην εφηβεία κι ο ύπνος είναι ο καλύτερός σου φίλος. Εκτινάζεσαι απ’ τα σεντόνια πρωί χάραμα να προλάβεις ένα κουδούνι παραγωγής μόρφωσης. Επιλέγεις κάτι μαύρο, σκούρο μπλε, γκρίζο ή λευκό για να επενδύσεις το σώμα σου, να μοιάζει με των υπολοίπων. Την μεγαλειότητα του dress code αλά Steve Jobs δεν είσαι σε θέση να την συλλάβεις ακόμα γιατί είσαι στην εφηβεία και έχεις ανάγκη να διαφοροποιηθείς, μεταξύ άλλων, και ενδυματολογικά.

Σε ξαπολά η μάνα σου σ’ ένα ορθογώνιο κτίριο όπου το μόνο που σου κινεί την περιέργεια στην όψη του είναι το νέο περίτεχνο γκράφιτι ή η “Θύρα 749” ή ο καψούρης που έγραψε “Έλενα σ’ αγαπώ” χθες το βράδυ στον τοίχο. Θα σβηστούν όταν εξασφαλίσουμε μπάτζετ για μπογιά, μη σε νοιάζει.

Στην τσάντα σου το κινητό το ‘χεις χαμηλωμένο για να το τσεκάρεις το διάλειμμα. Κανείς δεν σου ‘χει μάθει πως εκτός απ’ το Viber και το musical.ly μπορεί να γίνει ένα σπουδαίο εργαλείο στα χέρια σου για να βγάλεις το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο και ό,τι άλλο γουστάρεις. Πώς αυτό έχει την δυνατότητα να προσφέρει την πληροφορία (αν έχεις το media literacy να την εντοπίσεις) και το σχολείο μπορεί (και δουλειά του είναι) να προσφέρει την γνώση για να την επεξεργαστείς. Τι να λέμε όμως τώρα, “σατανάδες αυτά τα κινητά, σατανάδες”, καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας.

Σέρνεις τα πόδια σου για να καταλήξεις σε μία ορθογώνια αίθουσα και να καθίσεις σε μία τετράγωνη καρέκλα για να διδαχθείς μαθηματικά. Κι αν δεν τα αγαπάς, είναι που δεν σε προσέγγισε κάποιος, ως digital native που είσαι, να σου συστήσει τα καλύτερα applications για δωρεάν θέαση ταινιών όπως τις Pi του Aronofsky και A Beautiful Mind του Howard. Που δεν σου είπε πως μπορείς, αν το θες, να γίνεις ο επόμενος John Nash αλλά έκρινε ως πιο σημαντικό να μάθεις, μηχανικά, να βρίσκεις το εμβαδόν της κυρτής επιφάνειας του κώνου με την συμβολή του απογευματινού φροντιστηρίου.

Την λογοτεχνία, που σου προκαλεί απανωτά χασμουρητά, σχεδόν την σιχαίνεσαι αλλά έμαθες, χρόνια τώρα, να παπαγαλίζεις ερμηνείες στίχων και έτοιμες αναλύσεις απ’ τους ειδικούς. Δεν μπορεί, πρέπει να τα καταφέρεις, μη σου ρίξει τον γενικό ένας βρωμο-Λειβαδίτης. Δεν είχες εκείνο το δεκαπεντάλεπτο που σου άξιζε να αναλύσετε την διαφορά του βιβλίου απ’ το eBook του Reader. Να μιλήσετε για τις αισθήσεις και να καταλήξετε στο περιεχόμενο και “Το Ποτάμι”. Εκείνο το ποτάμι που κανένα νόημα δεν έχει να το πιπιλάς στίχο-στίχο. Θα αρκούσε να μιλήσετε για τον πόλεμο που μαίνεται στην Συρία, εδώ δίπλα μας, να δείτε εικόνες, να μπείτε στο πετσί της κρίσης. Τον Σαμαράκη τον ρουφάς σε ένα πεντάλεπτο μετά και ξαφνικά κάνει νόημα και αποδεικνύεται η διαχρονικότητά του.

Ιερά μαθήματα όπως η Τέχνη και η Μουσική, που κατέληξαν να είναι για τον μέσο Κυπραίο μαθήματα του πεταμάτου για να ανεβαίνει ο γενικούλης και όχι μαθήματα ζωής για να εμπεδώσεις τα υπόλοιπα. Να αγαπήσεις την παύση στο πεντάγραμμο και πάνω του να δεις τα μαθηματικά. Να κοιτάξεις με την ψυχή σου την Γκουέρνικα και να καταλάβεις καλύτερα την Διδώ Σωτηρίου.

Οι μαθητές έχουν το δικαίωμα στην έμπνευση, έχουν την ανάγκη ενός συστήματος που να τους γαργαλάει το μυαλό και να τους επιτρέπει να κάνουν βόλτα μες τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών". Να βρουν την κλίση τους και να αγαπήσουν την γνώση όπως της αξίζει, οπότε και να αγαπήσουν την ζωή. Την πληροφορία την έχουν στο κινητό τους.

Και οι μέσοι όροι βαθμολογιών να αυξηθούν, τι θα τους κάνουμε αν τα παιδιά μας, "Μπροστά στο Νόμο", καταλήξουν χωρικοί απέναντι σ΄εναν καφκικό θυρωρό.

Γι’ αυτό μαθητή του 20, του 10 και του άσσου, παιδαγωγέ που γουστάρεις την δουλειά σου, έγνοια σου οι μέσοι όροι βαθμολογίας.

Μαζί τα πατώσαμε κι όχι στους αριθμούς αλλά γενικότερα. Και μαζί θα την πατήσουμε.