Της Στέλλας Κυριακού

“Παθιασμένος,” με “σκοτεινό προφίλ”, “μυστηριώδης” “υπεράνω πάσης υποψίας” ο άντρας που μαρτύρησε “Ένιωσα ωραία και το ξανάκανα”.

Τα πιο πάνω θα αποτελούσαν μία εξαιρετική βάση για blurb αστυνομικής ταινίας. Δεν είναι. Είναι βγαλμένα απ’ την μιντιακή επικαιρότητα. “Μιντιακή”, γιατί αποτελούν το δημοσιογραφικό αφήγημα μίας εν εξελίξει έρευνας που, κανονικά, δεν θα χρειαζόταν ούτε επίθετα, ούτε “Σοκ!”, ούτε “Φρίκη!”.

Θα μπορούσε κάποιος να χρεώσει την αχρείαστη -και σχεδόν επικίνδυνη σε κάποιες περιπτώσεις- “λογοτεχνικότητα” μερίδας δημοσιογράφων/αρχισυντακτών στην απειρία ή την επαγγελματική τους ανωριμότητα. Ή ακόμα και στην απόχρωσή τους. Γιατί το κίτρινο δεν επέτρεψε ποτέ στην νηφαλιότητα να καταστρέψει μία καλή ιστορία, έναν clickable τίτλο, ένα σοσιαλμιντιακό ποστ, ένα πάνελ από άσχετους που υποδύονται τους εμπειρογνώμονες.

Ο ανειδίκευτος δημοσιογράφος που ως χθες έκανε ροή ειδήσεων και σήμερα του είπαν να καλύψει το αστυνομικό ρεπορτάζ γιατί ξέμειναν από χέρια, ο αναγνώστης-σχολιαστής που την είδε εγκληματολόγος, δικαστής και τιμωρός, οι αρμόδιοι στην Αστυνομία που έγνοια τους είναι να απολογηθούν πρώτα στα μίντια για την υπέρμετρη αδιαφορία τους και μετά στην κοινωνία. Κάπως έτσι συμπληρώνεται ο φαύλος κύκλος των μίντια και κατ' επέκταση της ζωή μας που αντί να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, φαίνεται πως μας εγκλωβίζει όλους μαζί σ’ ένα πολυμεσικό λαβύρινθο που προκαλεί απανωτά… ΣΟΚ!!!

Το φονικό στο Στρόβολο, η απαγωγή της Μαριέ και των δύο μαθητών στη Λάρνακα, το πενταπλό της Αγίας Νάπας, αφορούσαν σε υποθέσεις που είχαν το απαιτούμενο "ζούμι" και η αλήθεια είναι πως τις ξεζουμίσαμε, οπότε, γιατί να μην το ξανακάνουμε έτσι;

Γιατί να μην βγει ο δημοσιογραφίσκος να προλογίσει το θέμα του με μία περιγραφή του φερόμενου ως δράστη που τον κάνει να φαίνεται σχεδόν… σέξι; Γιατί να μην αναρωτηθεί η κυριούλα “Τι στο καλό κάνουν στα σάιτ γνωριμιών οι Φιλιππινέζες;”, γιατί να μην απαντήσουν οι αρμόδιοι “Σιγά τωρά που ασχολείσαι με μιαν Φιλιππινέζα” και να βάλουν τον φάκελο κάτω-κάτω στην στοίβα με τις καταθεσούλες;

Απ’ τους φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας και του Nesbo μέχρι τους φαν του Τατουάζ του Κούλλη Νικολάου, όλοι φλερτάρουν με τις ζουμερές λεπτομέρειες γιατί έτσι έμαθαν να παρακολουθούν τις ειδήσεις.

Το γεγονός ότι οι αστυνόμοι σαίνηδες δεν βγήκαν, τουλάχιστον, μ’ ένα Amber Alert για ένα ανήλικο παιδί που αγνοείται από πέρυσι είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Δώστε στόρι, επίθετα, δραματοποίηση και πάρτε μας την ψυχή. Πείτε μας την διαφορά μεταξύ ενός μεταλλείου και ενός λατομείου, βρείτε την τέλεια photo opportunity σε κηδεία, που δεν είναι αγνοούμενου. Συγκλονιστείτε αναγνώστες, παρέα με τους αστυνομικούς και τους δημοσιογράφους που πρέπει απλά να κάνουν την δουλειά τους, χωρίς υπερβολές.

Γράψτε “Είμαστε πελλοί”, “Είμαστε γάροι”, “Είμαστε ένας παλιότοπος” κι άλλα τέτοια για να νιώσετε εκ του ασφαλούς θύτες στην θέση του θύτη και να κερδίσετε λίγους πόντους αποποίησης ευθυνών.

Όχι. Την Μαίρη δεν την σκοτώσαμε όλοι μάζι. Δεν είμαστε όλοι “γάροι”, ούτε “πελλοί”, ούτε κίτρινοι. Κι οφείλουμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε συλλογικά ως τέτοιοι. Οφείλουμε να αφήσουμε πίσω μας αυτές τις ευκολίες.

Ας πάμε στα δύσκολα. Στον εντοπισμό και την καταγγελία των εξουσιών και των λοιπών “γάρων” που μας περιβάλλουν.

Τα εγκλήματα και οι εγκληματίες δεν θα εκλείψουν. Δυστυχώς. Κι από αίμα, αδιαφορία και κακούς χειρισμούς χορτάσαμε, εδώ και χρόνια. Ας ποντάρουμε στην νηφαλιότητα και την υπευθυνότητα, χωρίς κιτρινισμούς, χωρίς επίθετα, χωρίς ξεχείλωμα.

Ας μην είμαστε όλοι γάροι, γουρούνια και εν τέλει δολοφόνοι στην θέση των δολοφόνων.