Η μικρή Sierra ήταν ένα 6χρονο κορίτσι σαν όλα τ’ άλλα: χαμογελαστή, ζωηρή, ναζιάρα και λίγο ατακτούλικη όταν νόμιζε πως δεν την έβλεπε κανένας. Είχε όμως ένα σοβαρό μειονέκτημα. Ήταν το παιδί μιας “μαυρούς”, αόρατη και ασήμαντη σαν τη μαμά της. Γι’ αυτό και όταν εξαφανίστηκε δεν την αναζήτησε κανείς. “Επήε στα κατεχόμενα σιορ” μαζί με τη μάνα της. Η ειρωνεία; Τώρα την αναζητάει μια ολόκληρη χώρα εδώ και ενάμιση μήνα. Για την ακρίβεια το πτώμα της. Γιατί η μικρή Sierra αντί να πάει στα κατεχόμενα “όπως κάμνουν τούτες” είχε το θράσος να δολοφονηθεί μαζί με τη μαμά της από έναν ασήμαντο βλάκα που απλά αποδείχθηκε λίγο εξυπνότερος από ένα σαθρό σύστημα που απαρτίζεται από ανίκανους και μειωμένης αντίληψης ρατσιστές.

Η 8χρονη Elena Natalia δεν έχανε το κουράγιο της παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε - περισσότερα ίσως απ’ όσα έπρεπε να επιτρέψει οποιοσδήποτε Θεός σε ένα παιδί. Χαμογελούσε ακόμα κι όταν πονούσε για να μην στεναχωρήσει τη μαμά της που τη μεγάλωνε μόνη της, δουλεύοντας σαν το σκυλί σε μια ξένη χώρα και μια κοινωνία που τη θεωρούσε de facto πουτάνα λόγω της ρουμανικής καταγωγής της. Γι’ αυτό και όταν μαμά και κόρη εξαφανίστηκαν αφήνοντας πίσω τους όλα τους τα υπάρχοντα, έγγραφα ακόμα και τα φάρμακα της μικρής η αστυνομία χωρίς την παραμικρή έρευνα αποφάνθηκε στις λίγες ψυχές που τις αναζήτησαν: πήγαν στα κατεχόμενα όπου η μάνα βρήκε καινούργιο γκόμενο. Δυόμιση χρόνια αργότερα τα αποσυντεθειμένα πτώματά τους ανασύρθηκαν από τον πάτο της Κόκκινης Λίμνης μέσα σε βαλίτσες, θύματα ενός κομπλεξικού ηλίθιου που απλά ήξερε πως δεν θα νοιάζονταν κανείς.

Τα ουρλιαχτά της 9χρονης που ακούγονταν από το σπίτι της στον Άγιο Ιωάννη της Λάρνακας δεν θορύβησαν τους περίοικους, άλλη μια συνηθισμένη μέρα για μια προβληματική οικογένεια τσιγγάνων “που έχουν τον καυγά στο αίμα τους”. Μόνο μία ηλικιωμένη γειτόνισσα κατάλαβε ότι κάτι πάει φριχτά λάθος και προσπάθησε να φτάσει στο σπίτι αλλά την πρόδωσαν τα γέρικα πόδια της. Όμως ήταν αργά. Το κοριτσάκι ήταν ήδη νεκρό, σφαγμένο με πάνω από 15 μαχαιριές από το χέρι του ίδιου της του 13χρονου αδελφού της - παιδί κι εκείνος. Ακόμα μία προβληματική οικογένεια “που παρακολουθούσαν οι αρμόδιες υπηρεσίες” αλλά, ξέρετε, ρομά. “Έτσι κάνουν τούτοι”.

Η μικρή Έλενα είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον ιερέα ανάδοχο πατέρα της που την είχε πάρει υπό την προστασία του και την είχε εντάξει στην οικογένειά του. Και γιατί όχι; Ο άνθρωπος δεν ήταν απλά παπάς, ήταν σχεδόν Θεός για τη μικρή κοινότητα που ζούσαν: όλοι τον αγαπούσαν, τον σέβονταν, φιλούσαν το έδαφος που περπατούσε. Γι’ αυτό και όταν έμπαινε τη νύχτα στα δωμάτιο της και την άγγιζε κάτω χαμηλά ή έτριβε τα γεννητικά του όργανα πάνω στο μικροσκοπικό της σωματάκι, εκείνη πίστευε ότι ήταν από αγάπη. Ή θέλημα Θεού. Όταν αργότερα, ενήλικη πλέον, βρήκε το θάρρος να τον καταγγείλει όλο το χωριό στάθηκε στο πλευρό του ενώ την ίδια την έφτυσαν, της πέταξαν μπουκάλια, την αποκάλεσαν πουτάνα και πρεζόνι. Εκείνος μπήκε μεν φυλακή αλλά αποφυλακίστηκε και αποκαταστάθηκε στα μάτια του κόσμου αλλά και της Εκκλησίας. Εκείνη κατεστραμμένη, απαξιωμένη, με σοβαρά ψυχολογικά και εξαρτήσεις, πέθανε μόνη και ξεχασμένη όπως έζησε από τη μέρα που της στέρησαν την παιδική της ηλικία.

Η μικρή Μ.Ρ. έχει σύνδρομο Down και έγινε γνωστή από την ανάρτηση της μητέρας της για τη σκατένια συμπεριφορά συμμαθητών του κοριτσιού και των γονέων τους απέναντί της κατά της διάρκεια σχολικής γιορτής για την 28η Οκτωβρίου. Η ανάρτηση έγινε viral προκαλώντας ποταμούς δακρύων και οργισμένων σχολίων από τον όχλο του keyboard ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε τη μικρή να παρακολουθήσουν μαζί την παρέλαση γιατί τίποτα δεν μεταφράζεται σε επικοινωνιακό χρυσάφι καλύτερα από ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Down. Φυσικά καμία αλλαγή στην ανύπαρκτη πολιτική για την εκπαίδευση, φροντίδα και ομαλή ένταξη των ΑμΕΑ, πέρα από τις γνωστές μεγαλόστομες ανακοινώσεις κάθε χρόνο στο Ραδιομαραθώνιο ή όποτε σκάει κανένα viral θέμα όπως της Μ.Ρ. που προσφέρεται για δακρύβρεχτα ποστ και επικοινωνιακές selfie. Δυο μέρες αργότερα (γιατί τόσο κρατάει το πολύ κάθε viral) οι γονείς της μικρής επέστρεψαν στη μοναχική κόλαση του να μεγαλώνεις ουσιαστικά χωρίς βοήθεια ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Και σε κάποια τάξη, μερίδα γονέων θα μαζεύουν υπογραφές για να διώξουν το παιδί της ειδικής εκπαίδευσης από την τάξη γιατί εμποδίζει τα βλαστάρια τους απ’ το να παρακολουθήσουν το μάθημα.

Το Ζύγι είναι είναι παραθαλάσσιο χωριό γνωστό για το φρέσκο ψάρι του αλλά και την αλά καρτ ευαισθησία του σε ότι αφορά τα παιδιά. Πρόσφυγες στην συντριπτική πλειοψηφία τους οι κάτοικοι θα περίμενε κανείς ότι θα ένιωθαν ανάλογη ενσυναίσθηση για συνανθρώπους που ξεριζώθηκαν κι αυτοί βίαια από τις εστίες τους λόγω πολέμου και βρέθηκαν μόνοι, τσακισμένοι και φοβισμένοι σε ένα ξένο κράτος. Πόσο μάλλον όταν αυτοί είναι ασυνόδευτα παιδιά. Και την έδειξαν. Με μπροστάρισα τη μουχτάρενα αλλά και τους μπράβους του ΕΛΑΜ εμπόδισαν τις εργασίες εγκατάστασης Κέντρου Υποδοχής Ασυνόδευτων Ανηλίκων Προσφύγων στην περιοχή με επίσημη δικαιολογία ότι ”δεν είναι καλό για τα παιδιά να γκετοποιηθούν σε ένα τόσο μικρό μέρος” και ανεπίσημη το ότι πρόκειται φυσικά για μουσουλμανάκια και εν δυνάμει τρομοκράτες του ISIS που θα χαλάσουν τη μόστρα του posh τουριστικού θερέτρου. Εκπόνησαν μάλιστα και μελέτη επιπτώσεων(!) στην τοπική κοινωνία λες και δεν πρόκειται να εγκατασταθούν ασυνόδευτα παιδιά αλλά κάποιο γαμημένο βυρσοδεψείο.

Ο 12χρονος Μ. δεν θέλει να πάει σχολείο γιατί οι συμμαθητές του τον κοροϊδεύουν, τον χτυπάνε και τον φωνάζουν πούστη και γυναικωτό. Οι βασανιστές του έχουν δει τους μπαμπάδες τους να αποκαλούν έτσι όποιο αγόρι μιλάει και περπατάει σαν κορίτσι, συνεπώς υποθέτουν πως αυτή είναι η σωστή αντιμετώπιση του “αφύσικου” και ο Μ. ταιριάζει στην περιγραφή. Είναι ανεπίτρεπτο ένα αγόρι να συμπεριφέρεται σαν κορίτσι γιατί τα κορίτσια είναι κατώτερα, υποδεέστερα πλάσματα αλλιώς δεν θα υπήρχαν εκφράσεις “τι είσαι ρε και κλαις; Γκόμενα;”, “να βγάλεις τα παντελόνια ρε και να βάλεις φουστάνια” ή “χτυπάς σαν κορίτσι”. Πουστάρα λοιπόν ο Μ. κι ας υποφέρει βουβά, υπάρχει άλλωστε η σιωπηρή έγκριση των “ώριμων” μεγάλων.

Η 14χρονη Β. διαβάζει τα σχόλια κάτω από το ποσταρισμένο βίντεο που τράβηξε συμμαθήτριά της όπου εμφανίζεται να τρώει χαστούκι από έναν καθηγητή και αναρωτιέται τι σχέση έχει με το συμβάν το μήκος της φούστας της και γιατί ολόκληροι ενήλικες (άντρες και γυναίκες) την αποκαλούν πουτανάκι όταν φυσικά δεν ζητούν, σαν θεατές του Κολοσσαίου, "να την κάνει άχρηστη που το ξύλο".

Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού σήμερα. Του λευκού. Του χριστιανόπουλου. Του προνομιούχου. Του Κυπριόπουλου. Του “φυσιολογικού”. Του δικού μας παιδιού. Για τα άλλα... έχει ο Θεός, σωστά;