Πρόσφατα είχα κολλήσει σ’ ένα τρελό μαραθώνιο με το The Handmaid’s Tale. Δυο κύκλοι μαζεμένοι ήταν αρκετοί για να με κάνουν να χάσω τον ύπνο μου. Δυστοπικό μέχρι αηδίας το σενάριο. Στομαχόπονος έντονος. Από κάποια φάση και μετά, έπιασα τον εαυτό μου να εστιάζει στις γωνίες λήψης της κάμερας και την μουσική επένδυση παρά στο σενάριο, μάλλον για να ξεφύγω απ’ το στόρι και να πάρω ανάσα. "Τηλεσειρά" θα μου πεις, "Όχι πολύ απομακρυσμένη από την πραγματικότητα", θα σου απαντήσω.

Ολοκληρώνοντας τον μαραθώνιο, μου ‘ρχεται και καπάκι δώρο το best seller Homo Deus, έτσι, για να με αποτελειώσει. Τι στο διάολο, κάποτε βλέπαμε κανένα γλυκανάλατο Minority Report και λέγαμε “φανταστικούλι το σενάριο”. Σήμερα, απλά βλέπουμε ένα πλάνο προς σύντομη, ίσως πιο σύντομη απ’ ότι υπολογίζουμε, υλοποίηση.

Την συμπαθητική τηλεοπτική και αναγνωστική δυστοπική δόση λοιπόν, ήρθε να τουμπάρει η καθημερινότητα. Αρχικά η περίπτωση αυτή, την οποία αναλύει πολύ καλά ο συνάδελφος Μαρίνος Νομικός, μετά μία επίσημη εταιρική επίπληξη για Like μεταξύ συναδέλφων που εργάζονται σε αντίπαλες επιχειρήσεις (από προσωπικό σε προσωπικό λογαριασμό και μετά ένα δημοσιογραφικό κείμενο που χάθηκε ετσιθελικά στην μαύρη τρύπα του διαδικτύου, γιατί η γραμμή της επιχείρησης ήταν αντίθετη.

Αν έχει κάτι που μαθαίνει ο άνθρωπος με τα χρόνια είναι πως όταν σιωπηλά αποδέχεσαι κάτι προβληματικό, γίνεσαι μέρος του προβλήματος. Γίνεσαι ακόμα ένας άνθρωπος που το συντηρεί και το γιγαντώνει.

Και στις μέρες μας, συντηρούμε πολλά. Τα τερτίπια του κάθε τυχάρπαστου τσαρλατάνου γιατί “ξέρει τούτος, έχει φόλλοουερς στο ίνστα”, την ανοησία γιατί “εν πελλός που του εδώκαν μια θέση, μεν ασχολείσαι”, τις δηλώσεις της κάθε βρωμισμένης μπότας της Βέρμαχτ γιατί “έχουμε δημοκρατία και πρέπει να την σεβαστούμε”, οπότε σιωπούμε.

Δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι θα καταλήξουμε σε ρουφιάνους Eyes of God, ούτε σε πορφυροντυμένες Handmaids. Με ανησυχεί να δω το υποκεφάλαιο “Η αναβάθμιση της ανισότητας” στο βιβλίο του Χαράρι να ολοκληρώνεται. Μα πάνω απ’ όλα με φοβίζουν όλα εκείνα τα καθημερινά, τα οποία προσπερνούμε.

Μη χάσουμε τη δουλειά μας, μην μας παρεξηγήσουν, μη μας πούνε δύστροπους και περιθωριακούς. Ελεύθερος δεν είσαι όταν κλείνεις το στόμα και λες “Πάμε παρακάτω”. Γιατί το “παρακάτω” κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δεν θα αποτελεί προσομοίωση του φανταστικού σεναρίου της Margaret Atwood.