Ένας στους τρεις κατοίκους της πόλης είναι από 18 μέχρι 35 ετών, μας είπε ανάμεσα σ’ αρκετά και ενδιαφέροντα ένα πολύ χαριτωμένο ξανθό κορίτσι με τ’ όνομα Libbi, που για λίγες ώρες ανέλαβε με επιτυχία και χωρίς να μας κουράσει καθόλου να μας γνωρίσει ως επαγγελματίας ξεναγός στη bustling, κοσμοπολίτικη και πολύ γειτονική μας μητρόπολη στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει.

Κι αν ένα απ’ τα βασικά γνωρίσματα του Τελ-Αβίβ, της σύμφωνα με τους New York Times Mediterranean Capital Of Cool είναι η μοντερνιά που από παντού είναι που μπάζει, του Ισραήλ ως χώρα γενικότερα ένιωσα πως είναι η ετερόχρωμη κι απειρόμορφη πληθυσμιακή του σύνθεση.

Κι αυτό αφού, πέρα απ’ τις οποιεσδήποτε πολιτικές σου θέσεις και ιδεολογίες, πιθανώς ιδεοληψίες, είναι εντυπωσιακό να σκεφτεί κανείς τι έχει δημογραφικά συμβεί, σ’ αυτήν την τόσο κοντινή μας χώρα: Με μοναδική τους κοινή πολιτισμική αναφορά τον αρκετά αόριστο πια εβραϊσμό, άνθρωποι απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη έχουν συγκεντρωθεί σε μια μικρή και ζάμπλουτη ιστορικά λωρίδα γης, έχοντας δημιουργήσει, -με αμφιλεγόμενο τρόπο, αυτό όμως σαφώς δεν αφορά στους απλούς ανθρώπους- μια ολόκληρη χώρα απ’ την αρχή. Πράγμα που παντού είναι που φαίνεται και πολιτισμικά σε συναρπάζει.

Η πρόσκληση για το πρόσφατο media trip έγινε από τη νέα κυπριακή αεροπορική εταιρεία TUS AIR σε συνεργασία με τουριστικούς φορείς της χώρας απ΄ το βόρειο κυρίως Ισραήλ. Τριάντα έξι ώρες μείναμε στη χώρα, είδαμε όμως πολλά, πάρα πολλά. Κι αυτό είναι το ωραίο με το Ισραήλ, πολλή η ανομοιομορφία.

Μάθε πληροφορίες και δρομολόγια της TUS εδώ.

Πετώντας απ’ το αεροδρόμιο της Λάρνακας με το πενηνταθέσιο, ελικοφόρο αεροπλάνο της TUS, που κι αυτό μια εμπειρία είναι, σε σαραντάλεπτο έχεις ανώδυνα φτάσει με προσγείωση κι απογείωση μαζί κι αυτό είναι το πρώτο ακαταμάχητο ατού για να επιλέξεις Ισραήλ. Γιατί κακά τα ψέματα, το αεροπλάνο είναι το πιο ανιαρό μέσο, η μοίρα μας ως νησί αποκομμένο μαύρη, ας είχαμε τουλάχιστον ένα τρένο εντός, θα’ ταν τόσο χρήσιμο, να γνωριστούμε βέβαια πρώτα με τα λεωφορεία και βλέπουμε, το θέμα μας όμως εδώ είναι το Ισραήλ και ναι λοιπόν, στο Ισραήλ φιλάρες μου, στο Ισραήλ, για το οποίο πτήσεις υπάρχουν πια συχνές, καθημερινές και το βασικότερο, οικονομικές: Μ’ ένα εβδομηντάρι (more or less) κτυπάς τ’ αλερετούρ σου.

Με τους συναδέλφους φίλους προσγειωθήκαμε στη Χάιφα, όπου μια πολύ πολιτισμένη κυρία και πολύ επαγγελματίας ξεναγός μας παρέλαβε στις αφίξεις του μικρού αεροδρομίου.

ΝΑΖΑΡΕΤ

Αρχικά επισκεφθήκαμε την κοσμοξάκουστη απ’ τη βίβλο Ναζαρέτ, την πόλη που μεγάλωσε κι έζησε ο Τζίζους.

Τότε (σ.σ στην Τζίζους era) ήταν ένα μικρό κι ασήμαντο χωριό, μια φτωχική κωμόπολη, μάς είπε η ξεναγός. Σήμερα όμως έχει γίνει μια αρκετά μεγάλη πόλη κι είναι η αραβική πρωτεύουσα του Ισραήλ, αφού εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι της χώρας.

Η πρώτη μας στάση έγινε στο Όρος του Γκρεμού, έναν λόφο με εκπληκτική πανοραμική θέα, όπου μέχρι και ψηλά κτήρια απ’ την πόλη της Χάιφα, σαράντα χιλιόμετρα μακριά, μπορεί να δει κανείς! Ο λόφος αυτός, σύμφωνα με την πολύ καλή τη ξεναγό, που με μαεστρία κι ως έπρεπε παρέθετε την ιστορική μόνο πτυχή των θρησκευτικών πραγμάτων, είναι σημαντικός και για τον Τζίζους, αφού εδώ μια φορά οι Ναζωραίοι που ήταν καγκούρια και τον χλεύαζαν ως του θεού τον γιό, πήγαν να τον ρίξουν κάτω απ’ τον απότομο γκρεμό να τον σκοτώσουν. Θαύμα όμως βεβαίως έγινε κι ο θεούλης ο Τζίζους πέρασε ανάμεσά τους κι επέζησε.

Σήμερα, η Ναζαρέτ είναι πολύ Μέση Ανατολή το σκηνικό, πολύ Λάρνακα, Κύπρος 1997, σε πιο αραβικό βερσιόν. Αφού ξεναγηθήκαμε σε μια μεγάλη κι άχαρη, θα μπορούσε να πει κανείς, εκκλησιά, που κτίστηκε στο σημείο όπου η Μαίρη συνέλαβε τον Τζίζους με τον Κρίνο, βολτάραμε στην παλιά πόλη με τα πετρόκτιστα στενοσόκκακα και τα όπως πρέπει ανατολίτικα παζάρια. Μπήκαμε μέσα σε απίθανα του περασμένου αιώνα παραδοσιακά καφενεία, εντοπίσαμε δρομάκι αφιερωμένο στη βιομηχανία του γάμου με απερίγραπτα φανταστικές ως κιτς βιτρίνες και ξεναγηθήκαμε σε καινούριες ψιλοχίπ επιχειρήσεις για διαμονή και ψυχαγωγία, που πρόσφατα ξεκίνησαν δειλά δειλά να ξεφυτρώνουν.

Ως μια ένδοξη χριστιανικά πόλη, κατά τ’ άλλα όμως αβίαστα κανονική, ένα πράγμα είναι σίγουρο για τη Ναζαρέτ: αν είσαι τυπάκι της οποιασδήποτε θρησκείας και του διαλογισμού, γιογκίνι, χαμηλών τόνων, αντισυμβατικότητα, αντιτουριστίδι και λοιπά, σίγουρα θα τη βρεις και θα σ' αρέσει αν την επισκεφθείς. Είναι ό,τι πρέπει για χαλάρωση και για εσωτερική ανασκόπηση και δεν είναι καθόλου τουριστικά με την αρνητική έννοια.

ΧΑΙΦΑ

Σε λιγότερο από μια ώρα οδήγημα φτάσαμε πίσω στην πόλη - λιμάνι και αρχαίο οικισμό, τη Χάιφα. Μια αρκετά μοντέρνα σήμερα πόλη, με πλούσια ιστορία συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, κάτι που μας επανέλαβε μερικές φορές η καλή η ξεναγός.

Ιδιαίτερα η πολύ ειρηνική στις μέρες μας συμβίωση εβραίων, χριστιανών και μουσουλμάνων αράβων στη Χάιφα είναι πολύ αξιοσημείωτη, απίστευτο sucess story, μας είπε και μας ξανάπε, ενώ δραστήριες υπήρξαν κοινότητες και από βορειοευρωπαϊκές χώρες, όπως οι Γερμανοί, που κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα έβαλαν τα θεμέλια για τη δημιουργία της πιο τρέντι σήμερα συνοικίας της πόλης. To The German Colony, όπως ονομάζεται, βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο της Χάιφα και είναι γεμάτο με κεραμιδόσπιτα αρχοντικά που χρησιμοποιούνται ως εστιατόρια, καφέ, μπουτίκ και μπαρ. Στη βόρεια πλευρά της συνοικίας βρίσκονται τοποθετημένοι οι επιβλητικοί κήποι των Μπαχάι, ένα απ’ τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της Χάιφα. Δημιουργήθηκαν απ’ την ομώνυμη, νεαρή σχετικά σε ηλικία και πολύ πλασαρισμένη ως lovey-dovey θρησκεία, που όπως πληροφορηθήκαμε, τα κεντρικά της εδώ είναι που βρίσκονται.

Παρατήρησα πως στο σύνολό της η πολιτεία του Ισραήλ, παρομοίως και οι Μπαχάι επιθυμούν να περάσουν το μήνυμα πως αγκαλιάζουν πολύ τη διαφορετικότητα απ’ όπου κι αν προέρχεται. Η αλήθεια είναι πως στην περίπτωση των Μπαχάι την εξέλαβα ως μια υπερπροσπάθεια που μια σκοτεινιά τη βγάζει αλλά ας μην ανοίξουμε ταλαιπωρημένη υπαρξιακή συζήτηση για δόγματα και προπαγάνδα, άλλη φορά.

Πράγμα ωστόσο που ίσως και να πρέπει να ειπωθεί είναι πως σε αντίθεση με μια ενδεχόμενη στερεότυπη αντίληψη που έχει κανείς πριν επισκεφθεί τη χώρα, η εβραική θρησκεία κάθε άλλο παρά είναι κυρίαρχη. Αντιθέτως, τριγυρίζοντας μες τη χώρα, εισπράττεις μιαν αίσθηση πολύ δυτικοποιημένης ανεξιθρησκείας, όπου θρησκευόμενοι και κοσμικοί συνυπάρχουν χωρίς οι μεν να ενοχλούν τους δε. Ως πολίτης του Ισραήλ άλλωστε και εβραίος, και χριστιανός, και μουσουλμάνος κι άθεος μπορείς να είσαι, κοσμικό είναι το κράτος.

ΤΕΛ - ΑΒΙΒ

Αν υπήρχε μονάδα μέτρησης ή πίνακας βαθμολογίας για τις πιο χίπστερ πόλεις στον κόσμο, το αστραφτερό, παραθαλάσσιο Τελ - Αβίβ, ενενήντα χιλιόμετρα νοτιότερα απ’ τη Χάιφα, ίσως και να τερμάτιζε πανηγυρικά στην πρώτη πεντάδα. Με σαφή μάλιστα συγκριτικά πλεονεκτήματα απέναντι σε χιπ Μέκκες όπως το Μπρούκλιν, το Βερολίνο και το Μόντρεαλ.

Πολλοί είναι που πιστεύουν πως στο Τελ - Αβίβ ζούμε μια φούσκα, μου παραδέχεται η Libbi, στην τετριμμένη μου κλασικούρα παρατήρηση που έχει να κάνει με το ότι είναι ένα εντελώς δυτικοποιημένο μέρος που ζει τ΄ όνειρο της λαμπερής αμερικανικής μητρόπολης δίπλα από βόμβες, παρακμή, πολέμους και αιματοχυσίες.

Κι όμως, πολλά είναι και τα πολιτικά κινήματα που εξαιτίας της γειτονικής εμπόλεμης κατάστασης έχουν ξεκινήσει απ’ εδώ, όλο αυτό αναπόφευκτα μας επηρεάζει σε μεγάλο μάλιστα βαθμό, προσθέτει η Libbi καθώς μας προσφέρει κρουασανάκια σοκολάτας, ένα σύνηθες κεραστικό στις μινιμάλ chic μοντέρνες καφετέριες της πόλης, που βρίσκονται ΠΑΝΤΟΥ.

Πριν μερικά χρόνια, για παράδειγμα, μάς είπε, μαζικές διαδηλώσεις είχαν ταρακουνήσει την πόλη για τις πολύ ψηλές τιμές των ακινήτων που είχαν γίνει απλησίαστες. First world problems κι οι διαδηλώσεις σας, συλλογίζομαι.

Περπατώντας στην ωραία λεωφόρο Rothschild, αρκετά είναι τα σημεία που κοντοστεκόμαστε. Πρώτα και πάνω απ’ όλα εδώ βρίσκονται αρκετά περίφημα Bauhaus κτίσματα, ένα αρχιτεκτονικό κίνημα των θέρτις για το οποίο είναι διεθνώς γνωστό το Τελ Αβίβ. Η Λευκή Πόλη, όπως ονομάζεται, αποτελείται από περισσότερα από 4,000 κτίσματα του 1930 που είχαν σχεδιαστεί από Γερμανοεβραίους αρχιτέκτονες που είχαν μετοικήσει στην πόλη ταυτόχρονα με την άνοδο των Ναζί. Σήμερα είναι τρομερά καλοδιατηρημένα και τρομερά μες την απλότητά τους καλαίσθητα.

Ας μη ξεχνάμε πως το Τελ Αβίβ είναι μια πόλη μόλις εκατό ετών, μας υπενθυμίζει η Libbi καθώς συνεχίζουμε τη βόλτα χαζεύοντας νεαρές μαμάδες να διαβάζουν το βιβλίο τους σε δημόσιες … αιώρες και πολύ κουλ αγόρια και κορίτσια να σουλατσάρουν με τους μεσαίου και μεγάλου μεγέθους σκύλους τους.

Ένας στους τρεις κατοίκους της πόλης είναι κάτω των 35 και δύο στα τρία αγόρια με τα μούσια και τα tattoo κυκλοφορεί με σκύλο, παρατήρησα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πρόσφατη, ευστοχότατη παρατήρηση καλής φίλης πως η άλλοτε κραταιά παντοκρατορία της αλανιάρας, σατανικής γάτας στον κόσμο των χίπστερ αντικαθίσταται πια με ραγδαίους ρυθμούς από τους σκύλους.

Ειδικά για τ' αγόρια, ο μεσαίου προς μεγάλου μέγεθος σκύλος έχει γίνει το τρίτο απαραίτητο χιπ αξεσουάρ μετά τα μούσια και τα τατουάζ. Τη μεγάλη άλλωστε επιτυχία insta hashtag όπως το #hotdudeswithdogs μόνο τυχαία δεν τη λες.

Αφού μας μπριφάρει η Libbi για το λαμπρό οικοσύστημα των σταρταπάδων που ανθεί στην πόλη και στη χώρα (Sillicon Valley είχαμε στο μεταξύ συναντήσει και στη Χάιφα) μπαίνουμε σε μια πολύ μοντέρνα αγορά και δοκιμάζουμε κάτι σαν παραδοσιακό μαχαλεπί μ’ ένα τουίστ μοντερνιάς που έχει να κάνει με μια επιπρόσθετη γεύση καρύδας, που τον γαργαλά τον ουρανίσκο και τον γαργαλά τρελά.

Στη συνέχεια και σ' ένα απ’ τα πιο δημοφιλή μαγαζιά της εποχής στο Τελ Αβίβ, στο οποίο μας παίρνει η πολύ μες τα πράγματα Libbi, γνωρίζουμε τον χαρούμενο και συμπαθητικό ιδιοκτήτη και ενημερωνόμαστε πως για να θεωρηθεί ένας καφές, καφές όχι μόνο πρέπει να είναι μπρού, όχι μόνο πρέπει να είναι specialty και homemade σ’ ένα micro roastery μαγαζί που δεν εκμεταλλεύεται τα μικρά παιδιά στην Αφρική, όχι μόνο έχει σημασία το υψόμετρο, η περιοχή, η χώρα και ο τρόπος επεξεργασίας από τη συγκομιδή μέχρι το καβούρδισμα, όχι μόνο δεν πρέπει να έχει σιρόπια κι άλλα αχρείαστα επιπρόσθετα συστατικά αλλά πρέπει φίλε μου να είναι φτιαγμένος από δική σου homemade μηχανή.

Να, όπως αυτή εδώ στο εν λόγω μαγαζί:

Με καταγωγή απ’ την Υεμένη το πολύ χαμογελαστό κορίτσι στην παρακάτω φώτο μας έδωσε να μασήσουμε φύλλα απ’ το λεγόμενο φύλλο khat, το οποίο αποβάλει τοξίνες και σου ανεβάζει διάθεση κι αντοχές. Σε πολλές χώρες είναι παράνομο.

Κι εκεί που νομίζεις πως στο Τελ Αβίβ τίποτα δεν θα εμφανιστεί μπροστά σου για να σου θυμίσει παράδοση χωρίς κανένα απολύτως τουίστ, τσουπ, εμφανίζονται μπροστά μας κολασμένες παραλλαγές του ενδεχομένως μόνου ευρέως αποδεκτού ως ισραηλινού εθνικού φαγητού, του περιβόητου hummus που το γευόμαστε σε αρκετές και διαφορετικές εκδοχές σ’ ένα ανεπιτήδευτο μαειρκό, στο οποίο κάνουμε στάση για μεσημεριανό.

Δίχως αμφιβολία, αν και αρκετά challenging διαδικασία, το βούτημα με ψωμί και με την σε εισαγωγικά απαγορευτική χρήση μαχαιροπήρουνου μέσα στα δελεαστικά πιάτα με τη hummus σερβιρισμένη όπως δεν την έχεις ξαναδεί και συνοδευόμενη με σπιτίσιο παγωμένο τσάι, υπήρξε απ’ τις πιο αξιομνημόνευτές μας στιγμές στη γειτονική χώρα.

Έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας τελείως δυτικοποιημένης μητρόπολης και τα συνδυάζει με το απίθανο και περισσότερο αμερικανικό, παρά μεσογειακό, beach-culture, για να μην προσθέσουμε στο μπλέντερ και τον αρχαίο οικισμό της Τζάφα που σου θυμίζει σε ποιο γεωγραφικό σημείο του πλανήτη βρίσκεσαι και ποια η πολυσήμαντη Ιστορία.

Γι’ αυτό μου άρεσε πολύ, μα πάρα πολύ ως πόλη το Τελ-Αβίβ, λέω σε φίλους απ’ τη μέρα που επέστρεψα απ’ τη δεύτερη μου επίσκεψη σε μια φαντασμαγορική μητρόπολη της γειτονιάς μας.

Συνοψίζοντας, το Ισραήλ είναι κοντά, είναι πολύ κοντά, παίζουν επιτέλους καθημερινά και φθηνά εισιτήρια, είναι ασφαλή (ας ξεπεράσουμε τον μύθο, μύθος είναι, εδώ κι αν είναι ασφαλή με τόσα μέτρα προστασίας), είναι ζάμπλουτη η χώρα σε Ιστορία, πολιτισμό και φυσική ομορφιά και οι ίσως ενοχλητικές ερωτήσεις στο αεροδρόμιο είναι μεν άκυρες και ανόητες αλλά με (εσωτερικό) χιούμορ αντιμετωπίζονται κι είναι απειροελάχιστες στην όλη εμπειρία.

Ας ξεκολλήσουμε σε κάποια φάση απ’ την Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι εντάξει, υπάρχει κάμποση γη και πλανήτης και ανατολικά του νησιού μας! Άσε που οι επισκέψεις σ' αυτές τις τόσο πολύ γειτονικές μας χώρες μας βοηθούν να καταλαβαίνουμε καλύτερα ποιοι ακριβώς είμαστε και γιατί είμαστε όπως είμαστε.