Για κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αγαπάμε τόσο πολύ που έχουμε τον συνάδελφο - ίνδαλμα Άρη Δημοκίδη και τα Μικροπράγματα στη ζωή μας.

Για φωτογραφίες όπως αυτή:

Ας τη δούμε ξανά

Όχι, καλοί μας φίλοι δεν πρόκειται για στιγμιότυπο από βιντάζ θεατρική παράσταση, ούτε για πειραγμένη, εξπερινταμεντάλ φωτογραφία πολύ σύγχρονης τέχνης.

Είναι ένας πολύ θυμωμένος, έξαλλος κατ' ακρίβεια, χριστιανοταλιμπάν Πάτερ, ο οποίος μαχαιρώνει ένα πιάνο γιατί προφανώς το να γίνονται συναυλίες μέσα σε αρχιτεκτονικά μνημεία όπως η Ροτόντα είναι πράγματα του σατανά.

Πρόκειται για συναυλία ... αυτοσχεδιαζόμενης τζαζ που είχε διοργανωθεί τότε στο πλαίσιο της διεκδίκησης του τίτλου «Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997».

Μια συναυλία που τελικά δεν έγινε ποτέ αφού πιστοί με τον πάτερ τους μπούκαραν μέσα με ... μαχαίρια και επιτέθηκαν εναντίον του φύλακα της Ροτόντας και του κόσμου που θα παρακολουθούσε μια συναυλία πιάνου. Τη θεία δίκη πλήρωσε, όπως αναφέρεται στα Μικροπράγματα, το ίδιο το πιάνο!

Αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα: «Από μακριά ακούγεται ο τρανταγμός της σιδερένιας εξώπορτας. Σείεται από τους πιστούς. Τελικά δεν αντέχει. Το πλήθος ορμάει με αλαλαγμούς στο προαύλιο προς την είσοδο του μνημείου. Συνωθείται εκεί και σπρώχνει. Μέσα ο Σάκης Παπαδημητρίου, δοκιμάζει την ακουστική, τα πλήκτρα του πιάνου του, που ο ίδιος έχει μεταφέρει, δοκιμάζει τον ήχο των πλήκτρων του, ένα προς ένα. Βρίσκομαι μέσα μαζί με την υπεύθυνη για το μνημείο αρχαιολόγο, και δυο φύλακες του χώρου. Ένας καλόγερος με ξέπλεκα μαλλιά την απειλεί ότι θα βγάλει μαχαίρι. Τον ακούμε να το λέει ξανά και ξανά. Ένας από τους φύλακες πέφτει χτυπημένος από το πλήθος. Το πλήθος εισβάλει στο μνημείο. Καθίσματα ανατρέπονται, περικυκλώνουν το πιάνο.

Και αρχίζει ο τελετουργικός χορός της βίας. Χοροπηδούν γύρω του και το κλωτσούν. Το χτυπούν με γροθιές στα πλήκτρα και στις χορδές. Ιερωμένοι και λαϊκοί. Ο ήχος του ακούγεται σαν βογκητό πληγωμένου. Το σπρώχνουν κακήν κακώς προς την έξοδο. «Μίασμα.» «Βέβηλο και σατανικό όργανο.» «Πιάνο μέσα στην εκκλησία, οι αντίχριστοι.»

Μάταια προσπαθούμε να προστατεύσουμε το πιάνο και τους εαυτούς μας. Ο «λαός του Θεού» θριάμβευσε. Ανάβουν κεριά. Άλλοι αρχίζουν να ψέλνουν, άλλοι εξακολουθούν να προπηλακίζουν, όσους απέμειναν. Ο πρωτοσύγκελος παίρνει το μικρόφωνο: « Ο λαός του Θεού νίκησε! Μας λένε ότι η Θεσσαλονίκη είναι πολυιστορική, θέλει να πει πολυπολιτισμική, αν εννοούν ότι πέρασαν πολλοί κατακτητές συμφωνώ. Ποτέ όμως δεν αλλοιώθηκε το ορθόδοξο πρόσωπο της πόλης». Οι απειλές συνεχίζονται. Φεύγω. Το ανυπεράσπιστο πιάνο, δίπλα στην πόρτα, ανάμεσα στις σκαλωσιές.»

Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Τα κανάλια απ’ έξω μεταδίδουν τις βρισιές του πλήθους σε όσους κατάφεραν να βγουν, κάποιοι έχουν χτυπηθεί, γυναίκες έχουν ξεμαλιστεί από πιστούς, οι αρχές διακριτικές σε απόσταση, η πολιτική ηγεσία απούσα, το πιάνο μαχαιρωμένο, συρμένο με βία ως την είσοδο, με τα σημάδια από τις μαχαιριές πάνω στο σπάνιο ξύλο του, σχεδόν κατεστραμμένο με κομμένες χορδές, ανίκανο να υπερασπιστεί από μόνο του τον Πολιτισμό, μπροστά στις ορδές των ταλιμπάν.