Γράφει ο Μαρίνος Νομικός

Ο Dabney Coleman στο “9 to 5” (1980)

Η Jane Fonda, η Lily Tomlin και η Dolly Parton αποφασίζουν πως αρκετά ανέχτηκαν τις προσβολές, τα καπρίτσια και τη χυδαιότητα του σεξιστή αφεντικού τους (Dabney Coleman) και παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους κρατώντας τον όμηρο μέσα στο σπίτι του. Στην απουσία του οι τρεις γυναίκες διοικούν το γραφείο καλύτερα και πιο παραγωγικά που είναι φυσικά και η καλύτερη εκδίκηση που μπορεί να πάρει κανείς απέναντι σε ένα βάναυσο αφεντικό, όπως μας διδάσκει αυτή η απολαυστική γυναικεία κωμωδία από τα 80s (με το ομώνυμο τραγούδι της Parton να κολλάει στο μυαλό).

Ο Terry Kiser στο “Weekend at Bernie’s” (1989) Ο Bernie Lomax είναι το πρότυπο μαλάκα αφεντικού. Όχι μόνο καταχράται λεφτά της εταιρείας του, σκοπεύει να βγάλει από τη μέση τους δύο νεαρούς υπαλλήλους του που ανακαλύπτουν την κατάχρηση αναθέτοντας τη δολοφονία τους σε επαγγελματία εκτελεστή. Όταν όμως εκείνοι τον βρίσκουν νεκρό στο εξοχικό του, για να γλιτώσουν από τους δολοφόνους αναγκάζονται να παραστήσουν ότι ο μακαρίτης είναι ακόμα ζωντανός. Μία από τις πιο παράδοξες και θεοπάλαβες κωμωδίες των 80s, από αυτές που δεν τις φτιάχνουν πια όπως άλλοτε.

Ο Gene Hackman στο “The Firm” (1993) Μπορεί να μην είναι το ίδιο κακός με τον John Milton του “The Devil’s Advocate” (δεν είναι άλλωστε ο ίδιος ο Σατανάς) όμως ο ιδιοκτήτης της νομικής φίρμας με τους ιδιαίτερα σφιχτούς εναγκαλισμούς με τη μαφία, δεν είναι ακριβώς και πρόσκοπος. Το αντίθετο μάλιστα, όταν παίρνει χαμπάρι ότι το νέο του πουλέν (Tom Cruise) έχει ανακαλύψει τις παράνομες πρακτικές της εταιρείας θα καταφύγει σε ιδιαίτερα εκφοβιστικές και εκβιαστικές μεθόδους προκειμένου να εξασφαλίσει τη σιωπή του.

Ο Kevin Spacey στο “Swimming with Sharks” (1994) Πολύ πριν κάνει τη ζωή του Jason Bateman μαρτύριο στο πρώτο “Horrible Bosses” ο Kevin Spacey πήρε το βάπτισμα του πυρός ως αυταρχικό αφεντικό σ’ αυτή την κατάμαυρη κωμωδία των 90s. Αν πιστεύετε ότι το δικό σας αφεντικό είναι ναζί περιμένετε να δείτε τον Spacey ως τον μεγαλοπαραγωγό του Χόλιγουντ Buddy Ackerman που κακοποιεί σωματικά και ψυχικά τον άμοιρο βοηθό του. “Είσαι ένα τίποτα, εάν επέπλεες στην τουαλέτα μου δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να τραβήξω το καζανάκι” του λέει σε κάποια φάση. Καταλάβατε.

Ο Al Pacino στο “The Devil’s Advocate” (1997) Την επόμενη φορά που θα παραπονεθείτε ότι το αφεντικό σας είναι διαβολικό, σκεφτείτε ότι υπάρχουν και χειρότερα: πχ να είναι ο ΙΔΙΟΣ ο Βελζεβούλ αυτοπροσώπως! Όπως την πάτησε κι ο νεαρός φιλόδοξος δικηγόρος του Keanu Reeves κι όταν ανακάλυψε ποιος πραγματικά είναι ο μεγαλοδικηγόρος (Al Pacino ) που τον προσέλαβε και έφερε το όνομα του ποιητή John Milton που έγραψε το επικό "Paradise Lost" για τον άνθρωπο και τον.. εχμμ.. Σατανά (ήταν μπροστά σου διάολε - ουπς), κυριολεκτικά τον πήρε και τον σήκωσε.

Ο Gary Cole στο “Office Space” (1999) Ο προγραμματιστής μιας μεγάλης ηλεκτρονικής εταιρίας (Ron Livingston) υφίσταται καθημερινά τις προσβολές και τις ταπεινώσεις του αντιπαθητικού αφεντικού του (ένας έξοχος Gary Cole) μέχρι που μια επίσκεψη σε έναν υπνωτιστή θα έχει θαυματουργά αποτελέσματα στην αγχώδη ιδιοσυγκρασία του. Έξυπνη, πνευματώδης και ανελέητα αιχμηρή κωμωδία που θα εκτιμηθεί δεόντως από όλους όσους έχουν (ή είχαν) σκατοδουλειές που σιχαίνονται και αφεντικά που ήθελαν να τα πνίξουν.

Ο Hugh Laurie στο “House MD” (2004-12) Ναι είναι ιδιοφυΐα και ναι οι ατάκες του παραμένουν η ονείρωξη του κυνικού που κρύβουμε μέσα μας, όμως για τους υφισταμένους του ο Gregory House παραμένει ένα πρώτης τάξεως καθίκι που προσβάλλει, μανιπουλάρει, διαστρεβλώνει, καταστρέφει, πληγώνει κι εξασθενεί ψυχικά τους πάντες γύρω του προκειμένου να περάσει το δικό του. Εννοείται ούτε οι ασθενείς γλιτώνουν τα σκάγια, τους απεχθάνεται εξίσου με τους υγιείς, ένας απ’ αυτούς μάλιστα έφτασε στο σημείο να τον πυροβολήσει - μία σκηνή όπου πραγματικά δεν ήξερες εάν έπρεπε να λυπηθείς ή να πανηγυρίσεις!

Ο Steve Carell στο “The Office” (2005-13) O Michael Scott της αμερικανικής εκδοχής του βρετανικού hit είναι ακριβώς ο τύπος του αφεντικού που μπορεί να σε κάνει να πας ένα πρωί στη δουλειά με Καλάσνικοφ: ηλίθιος, ρατσιστής, σοβινιστής, απολίτιστος, πρήχτης και τυπικός μέχρι αηδίας, νομίζει πως η θέση του ως διευθυντής παραρτήματος μιας εταιρίας διανομής χαρτιού έχει την ίδια βαρύτητα μ’ εκείνη του Διαχειριστή της NASA - και συμπεριφέρεται ανάλογα. Ο ίδιος βέβαια πιστεύει πως είναι το καλύτερο αφεντικό του κόσμου γιατί, διάολε, το γράφει κι η κούπα του! Ο Steve Carell πέτυχε διάνα έναν φαινομενικά αβανταδόρικο αλλά στην ουσία σύνθετο και πολυεπίπεδο χαρακτήρα που του χάρισε μία Χρυσή Σφαίρα και τέσσερις υποψηφιότητες για Emmy.

Η Meryl Streep στο “The Devil Wears Prada” (2006) “Οι λεπτομέρειες της ανικανότητας σου δεν με ενδιαφέρουν”. Ακόμα και η ίδια η Anna Wintour (λέγεται ότι) υποκλίθηκε μπροστά στο επιβλητικό μεγαλείο της Meryl Streep υποδυόμενη έναν κλώνο της διαβόητης διευθύντριας της Vogue που τρομοκρατεί χωρίς έλεος τη νεαρή βοηθό της (Anne Hathaway).

Οι Kevin Spacey, Colin Farrell & Jennifer Aniston στο “Horrible Bosses” (2011) Ο τυραννικός Kevin Spacey σκορπίζει ανατριχίλες βασανίζοντας τον υπάλληλό του Jason Bateman, η νυμφομανής Jennifer Aniston ερεθίζει και απωθεί ταυτόχρονα καθώς κυνηγάει να κουτουπώσει τον Charlie Day και ο (αγνώριστος) Colin Farrell ως ηλίθιο αλλά επικίνδυνο αφεντικό του Jason Sudeikis είναι ακριβώς ο τύπος που θα ευχόσουν να βρει έναν αργό, μαρτυρικό θάνατο. Έξυπνη ιδέα, φοβερό καστ, κρίμα που από τη μέση και μετά ξεμένει από έμπνευση και αστεία.