Γράφει η Νίκολα Καρατζιά

Ποια τα βασικά λάθη τα οποία κάνει ένας προϊστάμενος που ίσως και να μην τα έχει αναλογιστεί; Κατά την γνώμη μου βεβαίως…

Είναι σύνηθες να ακούμε φίλους, γνωστούς και συναδέλφους να γκρινιάζουν και να παραπονιούνται για τη συμπεριφορά των ανωτέρων στη δουλειά.

Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι, μέσα στα πολλά ή λίγα χρόνια της επαγγελματικής μας πορείας και την εναλλαγή ενδεχομένως εργασιακού περιβάλλοντος κατά καιρούς, κάποιων η συμπεριφορά θα μας έχει ενοχλήσει.

Είναι σαφές και κατανοητό, ωστόσο θα αποφύγω τον χαρακτηρισμό «λογικό», να έχουμε έρθει σε αντιπαράθεση ή να «κοχλάζαμε στο ζουμί» μας σφίγγοντας τα δόντια για να μην απαντήσουμε σε CEO, αφεντικά ή ακόμη και αρχισυντάκτες.

Ίσως τελικά να φύγαμε, ίσως και να αντέξαμε, ίσως να μιλήσαμε και το θέμα να επιλύθηκε πολύ πιο εύκολα από ότι περιμέναμε ή να ξέφυγε από τον έλεγχο.

Οδηγίες προς ναυτιλομένους:

1.Προσπαθώντας να επιβληθούμε υψώνοντας τον τόνο της φωνής και μάλιστα όταν αυτό γίνεται συχνά, το μόνο που εν τέλει καταφέρνουμε, είναι να «ευνουχίσουμε» την ομάδα. Την επόμενη φορά που θα πρέπει να δημιουργήσει ο υπάλληλος μας ή και να προτείνει κάτι, ενδεχομένως και να μην το επιχειρήσει, αφού θα αισθάνεται ανασφάλεια και θα φοβάται τις επιπτώσεις. Την επίπληξη που θα τον ντροπιάσει μπροστά σε συναδέλφους.

2.Ακόμη και να θέλουμε να είμαστε κάπως «αυστηροί», δεν το κάνουμε ενώπιον όλων. Τον καλούμε στο γραφείο μας και κλείνουμε την πόρτα. Συμπεριφερόμαστε όπως θα θέλαμε σε ανάλογη περίπτωση να μας συμπεριφερθούν.

3.Γινόμαστε ο διευθυντής, υπεύθυνος, ανώτερος σε βαθμίδα, που θα θέλαμε ως υπάλληλοί να έχουμε! Ας θυμηθούμε το ξεκίνημα μας, τότε που δεν είχαμε τίτλο και όλα θα γίνουν πιο ξεκάθαρα…για εμάς.

4.Επιβραβεύουμε. Με μια καλή κουβέντα, ένα ευχαριστώ, ένα μπράβο, όταν η ομάδα ή ο εργοδοτούμενος μας, το αξίζει. Είναι τεράστιο κίνητρο να μην αισθάνεσαι ότι δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό για το τίποτα.

5.Να θυμόμαστε ότι τον υπάλληλο τον πληρώνουμε και εργάζεται για εμάς. Μέχρι εκεί όμως. Δεν μας ανήκει και δεν έχουμε το δικαίωμα να του συμπεριφερόμαστε όπως προστάζει η διάθεσή μας.

6.Δεν εκμεταλλευόμαστε συνεχώς την προθυμία του για περισσότερη και ολοένα και παραπάνω εργασία. Εάν ένας υπάλληλος μας, δουλεύει σχεδόν καθημερινά, πολύ περισσότερες ώρες από εκείνες που προνοεί το ωράριο του και αυτό όχι επειδή χρονοτριβεί, θα πρέπει ένα και μόνο πράγμα να αντιληφθούμε. Χρειαζόμαστε και δεύτερο άτομο για την εκτέλεση των συγκεκριμένων καθηκόντων ή καινούριο καταμερισμό εργασίας.

7.Εάν κάτι δεν γίνεται σωστά στα πλαίσια των καθηκόντων του, επενδύουμε λίγο χρόνο ώστε να του εξηγήσουμε τις ορθές διαδικασίες, έστω και εάν το πράξαμε στο παρελθόν. Εξάλλου, οτιδήποτε έχει λεχθεί στην αρχή, τον πρώτο δηλαδή καιρό της πρόσληψης του εργαζομένου μας, το εκλάμβανε υπό καθεστώς άγχους και πίεσης για να ανταπεξέλθει στη συνεχή, προσλαμβάνουσα πληροφόρηση. Μια επανάληψη λοιπόν, ως μήτηρ πάσης μαθήσεως που είναι, μάλλον θα ήταν βοηθητική.

8.Επιλέγουμε πάρα πολύ προσεκτικά τους πιο κοντινούς μας βοηθούς, αυτούς που βρίσκονται ακριβώς κάτω από εμάς στην ιεραρχία και έχουν την ευθύνη και ανάλογο τίτλο για να διευθύνουν την ομάδα μας ως δικοί μας αναπληρωτές. Τα άτομα αυτά δεν πρέπει να διακατέχονται από έπαρση και να μην πιστεύουν ότι ως δικοί μας «εκλεκτοί», μπορούν να κάνουν ότι ακριβώς θελήσουν. Κατά προτίμηση, οι άνθρωποι με τίτλο, θα ήταν καλό όπως έχουν χρόνια εμπειρία και ταλέντο στο να μεταφέρουν τις γνώσεις τους, χωρίς όμως να τις μοστράρουν.

9.Ποτέ να μην ξεχνάμε πως ο πραγματικός ηγέτης θα έπρεπε να εισακούγεται όχι από φόβο αλλά λόγω εκτίμησης. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι πως στην πρώτη περίπτωση αποκτάς «αντιπάλους», «μνηστήρες» ή «αποστάτες», ενώ στη δεύτερη, πιστούς συμμάχους.

Εάν έστω και κάτι από όλα αυτά δεν σας έχει συμβεί στο χώρο εργασίας σας, τότε τι να πω; Είτε πολύ, μα πάρα πολύ τυχεροί είστε, είτε άκρως καλοπροαίρετοι και συγκαταβατικοί. Για καλό και κακό, στείλτε μας εταιρικα email εκεί όπου δουλέψατε, για να στείλουμε βιογραφικά.