Ο Ι.Χ., μας αποκαλύπτει τη δική του προσωπική θεώρηση για τον επιτυχημένο Δημοσιογράφο. Απόψεις που έχουν καθορίσει τη δική του φιλοσοφία, συμβουλές που σημάδεψαν την εξέλιξή του και τροχιοδρόμησαν τη προσωπική του πορεία.

1.Δεν είναι όλοι εκεί έξω “Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”. Κάποιοι είναι πιο αλήτες και πιο ρουφιάνοι από τους υπόλοιπους.

2.Όπως και σε κάθε επάγγελμα, για να επιβιώσεις, εσύ να κοιτάς τον δρόμο σου και να βεβαιώνεσαι -συνεχώς- ότι οι άλλοι κοιτούν την δουλειά τους.

3.Η πιο χρήσιμη συμβουλή που μου έδωσε κάποιος για τη ζωή (συμπεριλαμβανομένης της επαγγελματικής) είναι πως για να αποδομήσεις τους κανόνες, πρέπει να ξέρεις τη δομή των κανόνων.

4.Η συμμετοχική δημοσιογραφία, αυτή που ήρθε πακέτο με την τεχνολογία, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πως είναι και πιο δημοκρατική.

5.Το κυπριώτικο σκετς που προέκυψε σχετικά με το νεοσύστατο (προτεινόμενο) “Δημοσιογραφικό Γλωσσάρι” δεν αφορά -αποκλειστικά και για όλους- στο θέμα του Κυπριακού. Κάποιοι βλέπουν σε τέτοιες (προτεινόμενες) πρωτοβουλίες, την επιδίωξη χειραγώγησης της γλώσσας γενικότερα.

6.Ο πανελίστας, ο τηλεοπτικός ρεπόρτερ, ο ραδιοφωνικός παραγωγός, ο αρθρογράφος, ο αναλυτής, ο blogger, ο υπεύθυνος για την ειδησεογραφική ροή και ο κειμενογράφος που “πείραξε” το διαφημιστικό δελτίο, πιθανότατα να δηλώνουν όλοι δημοσιογράφοι. Πέραν των επιφανειακών job descriptions, θα μπορούσες να αφιερώσεις λίγο χρόνο και να εξετάσεις την δική σου σχέση με την επικοινωνία και τα παρακλάδια της πριν αρχίσεις να τσουβαλιάζεις όλους αυτούς τους αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους σε ένα σάκο.

7.Το υπέροχο αυτό επάγγελμα, όπως τα περισσότερα επαγγέλματα, αλλάζει με γοργούς ρυθμούς. Η διαφορά είναι πως, ως πρωταγωνιστής της λεγόμενης Εποχής της Πληροφορίας (1980 έως σήμερα), η Δημοσιογραφία πιθανότατα να μην είναι αναγκαία ή/και χρήσιμη πολύ πιο σύντομα απ’ ότι νομίζουμε.