Της Αριάνας Χαριλάου

Από μικρός είχε τάσεις φυγής και μια δίψα για να ανακαλύψει τον κόσμο. Όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν, πήρε ένα σακίδιο και έκλεισε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Μάλιστα, όπως εξομολογείται και ο ίδιος, ποτέ δεν μπορούσε να μπει σε καλούπια και ποτέ δεν έκανε σχέδια για το μέλλον, όπως πολλοί νεαροί της ηλικίας του.

Ποτέ του όμως δεν μπορούσε να φανταστεί πως εκείνο το εισιτήριο θα ήταν η αρχή μιας εμπειρίας που θα θυμάται για πάντα.

Ο Ηλίας λοιπόν, μοιράζεται την ιστορία του μαζί μας και μας ταξιδεύει σε κόσμους μακρινούς.

Πως αποφάσισες να γυρίσεις τον κόσμο και με ποια αφορμή το έκανες;

Εντάξει, δεν γύρισαν και όλο τον κόσμο (ακόμα), ίσως μια ημέρα! Το συγκεκριμένο ταξίδι ξεκίνησε να κτίζεται στο μυαλό μου από όταν ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Είχα ανακαλύψει ένα μπλοκ ενός Έλληνα δημοσιογράφου, του Δ. Παρούση, ο οποίος ταξίδευε στη Λατινική Αμερική, αναζητώντας «χαμένους» Έλληνες. Κάθε βράδυ όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι διάβαζα μια από τις ιστορίες του. Δημιούργησε έτσι μια πρώτη επαφή με τη συγκεκριμένη ήπειρο. Την είχα στο μυαλό μου σαν παραμύθι κάπως μαγική και ονειρική.

Από μικρός, είχα τάσεις φυγής και μια δίψα να ανακαλύψω τον κόσμο, όλα έγιναν με σταθερά βήματα, ανάλογα με τους ανθρώπους που γνώριζα και τις εμπειρίες που αποκτούσα. Πάντα όταν έβλεπα ένα μονοπάτι που οδηγούσε σε κάτι άγνωστο, ήθελα να το ακολουθήσω…αυτό βέβαια κάποιες φορές με έφερνε σε μπελάδες(γέλια)!

Ποτέ δεν ήμουνα καλός στο να κάνω σχέδια για το μέλλον, στο προγραμματισμό των κινήσεων μου, όπως κάνουν οι περισσότεροι νεαροί στην ηλικία μου, για κάποιο λόγο όμως, όλα πάντα μου πηγαίνουν όπως θα ήθελα. Έτσι και με αυτό το ταξίδι, είχα φτάσει σε ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου και έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Φαντάσου να περπατάς σε ένα δρόμο και να φτάνεις σε μια διακλάδωση χωρίς πινακίδες και να πρέπει να διαλέξεις τον ένα ή τον άλλο δρόμο. Έτσι ένιωθα τότε και ο καλύτερος τρόπος να περάσεις μια κρίση, να νοιώσεις καλύτερα και να καταλάβεις τι συμβαίνει είναι να απομακρυνθείς από το περιβάλλον που σου δημιούργησε αρχικά αυτά τα συναισθήματα και να αλλάξεις παραστάσεις. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα ταξίδι!

Με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε η περιπέτεια. Συνόδευα τον αδελφό μου στη Γερμανία σε μια περιπέτεια που είχε με την υγεία του και όταν ευτυχώς όλα πήγαν καλά και είχε επιστρέψει πίσω στην Κύπρο, εγώ συνέχισα για Πολωνία. Είχα σκοπό να γυρίσω την Ευρώπη και στην Πολωνία είχα δύο καλού φίλου να με περιμένουν στην Κρακοβία. Αυτό που δεν υπολόγισα, ήταν ότι άρχισα το ταξίδι μου τον Οκτώβρη και στην Ευρώπη άρχιζε το κρύο.

Μια εβδομάδα στην Κρακοβία ο καιρός έκανε τα πάντα, ήλιο, βροχές, χιόνια, δυνατούς ανέμους…σκέφτηκα αμέσως ότι έπρεπε να αλλάξω κάτι. Μπήκα στο Internet και έκλεισα εισιτήριο για Γουατεμάλα, χωρίς επιστροφή και βρήκα έναν τόπακα, τον Ραούλ, να με φιλοξενήσει για δύο ημέρες στην πόλη του. Αυτό ήταν το αρχικό πλάνο. Αν με ρωτήσεις τώρα, δε θυμάμαι να σου πω για τι πήρα αυτή την απόφαση, αλλά ήταν η αρχή για το συγκεκριμένο ταξίδι που διήρκησε 20 μήνες σε 13 χώρες.

Πόσο εύκολο ήταν για εσένα να αφήσεις τη ζωή σου και να φύγεις;

Δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο. Μπορεί να φαίνεται πως τα άφησα όλα και έφυγα αλλά εγώ αυτό που έκανα ήταν να φύγω για να τα ξαναβρώ. Είχα σταματήσει να εξερευνώ, να παίζω, να μαθαίνω. Έφυγα για να βρω τον εαυτό μου και όχι για να τον ψάξω κάπου αλλού. Ήξερα ότι έπρεπε να κοιτάξω μέσα μου, αλλά όταν όλα γύρω σου είναι γνώριμα και οικεία, δεν μπορείς να δεις την αλλαγή που ψάχνεις στη ζωή. Έπρεπε να βγω από τη ζώνη ασφαλείας μου και τι καλύτερο από το να βάλω τον εαυτό μου σε μια άγνωστη ήπειρό, χωρίς βοήθεια από κανένα.

Είχες συγκεκριμένο budget για να το κάνεις;

Είχα κάνει ένα κομπόδεμα από τις δουλειές που είχα κάνει πιο πριν και με έναν πρόχειρο υπολογισμό είχα σκεφτεί ότι θα με φτάσουν για ένα χρόνο. Τελικά ο ένας έγιναν δύο και άφησα και λίγα στην άκρη. Τους πρώτους μήνες έκανα υπολογισμούς για τα έξοδά μου, αλλά μετά άλλαξα εντελώς οπτική. Όταν ταξιδεύεις για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα κύρια έξοδά σου είναι οι βασικές σου ανάγκες, φαγητό, διαμονή, μεταφορικά.

Κατάφερα να τα μειώσω στο ελάχιστο, ζώντας ακριβώς όπως οι ντόπιοι. Έμαθα καινούργιες γεύσεις και διατροφικές συνήθειες, ταξίδευα με ωτοστόπ και έμενα σε αντίσκηνο, σε Hostels, στο σπίτι κάποιοι ντόπιου που είχα γνωρίσει. Έτσι εξοικονομούσα αρκετά, αλλά αλήθεια δεν το σκεφτόμουν καθόλου. Ήμουν από τους προνομιούχους ταξιδιώτες σε σχέση με άλλους που είχα γνωρίσει.

Ποια ήταν τα αρχικά σου συναισθήματα;

Ένιωθα φόβο για το άγνωστο, αλλά είχα πίστη στον εαυτό μου και ήμουν σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Αν και δεν φαινόταν πουθενά, εγώ ένιωθα ότι ήμουν προστατευμένος.

Από την πρώτη κιόλας μέρα φάνηκε πως θα είναι. Είχα περάσει από αρκετούς ελέγχους στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, έτοιμος να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, όταν ο αεροσυνοδός, αφού κοίταξε το εισιτήριό μου, μου είπε ότι δεν μπορούσα να πετάξω και με παραμέρισε, αφήνοντάς με άναυδο να βλέπω τους υπόλοιπους να επιβιβάζονται. Όταν τελείωσε η επιβίβαση μου εξήγησε πως επειδή δεν είχα εισιτήριο επιστροφής στην πατρίδα μου δεν μπορούσα να πετάξω γιατί δεν θα με άφησαν να μπω στη Γουατεμάλα χωρίς αυτό. Μετά από πολλές διαμαρτυρίες και παρακάλια με έστειλε σε ένα γραφείο να κλείσω απογευματινή πτήση με την επιστροφή να είναι στο Σαλβαδόρ. Τελικά μια απόδειξη ότι θα φύγεις από η χώρα είναι αρκετή.

Αυτή η αλλαγή άλλαξε τα αρχικά σχέδια, καθώς ο Ραούλ που θα με παραλάμβανε από το αεροδρόμιο είχε βάλει άδεια από τη δουλειά του και εγώ θα έφτανα μια ημέρα αργότερα. Δεν μπορούσε να έρθει ξανά, έτσι μου έδωσε οδηγίες πώς να πάω να τον βρω. Η πτήση ήταν μέσω Κολομβίας και έπρεπε να κοιμηθώ το βράδυ στο αεροδρόμιο και να πάρω την πτήση για Γουατεμάλα την επόμενη. Η πτήση είχε μια ώρα καθυστέρηση και όταν έφτασα με κράτησαν στον σταθμό για ακόμη μιάμιση ώρα γιατί δεν ήξεραν που είναι η Κύπρος. Είχα καινούργιο διαβατήριο και ήθελαν να μάθουν τι θα έκανα εκεί. Με ρώτησαν ότι μπορείς να φανταστείς, εκτός από το αν έχω εισιτήριο να βγω από τη χώρα. Στα πολλά, τους έδωσα το κινητό του Ραούλ και αυτός του έπεισε ότι είμαι τουρίστας φίλος του. Βγαίνοντας να πάρω τη μοναδική βαλίτσα που γυρνούσε ακόμα στο ρολό, ένας άλλος αστυνομικός είχε σταματήσει και με ρωτούσε τα ίδια. Στα πολλά πήγε στο αφεντικό του και με άφησε να περάσω. Μάλλον ήθελε λεφτά.

Με όλη αυτή την καθυστέρηση είχε νυχτώσει και ένα πράγμα που είχα μάθει πριν να πάω είναι να μην κυκλοφορώ το βράδυ με όλα μου τα πράγματα. Έπρεπε να πάρω τέσσερα λεωφορεία, σύμφωνα με τις σημειώσεις μου για να φτάσω στο Παλλίν, μια μικρή πόλη έξω από την πρωτεύουσα της Γουατεμάλα Σίτυ. Η όλη ιστορία ήταν για γέλια και για κλάματα. Ήμουν χαμένος στο χάος της πόλης και άλλα σε όλες τις αλλαγές μου και κάποιος βρέθηκε να με βοηθήσει. Παρόλο το εξωτερικό χάος και τους κινδύνους που παραμόνευαν δεν ένοιωσα πουθενά κίνδυνο. Αντίθετα, οι άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί και βγήκαν από το δρόμο τους για να με βοηθήσουν να φτάσω στον προορισμό μου.

Σε ποιες πόλεις έζησες και πως επιβίωσες;

Πήγα σε 13 χώρες, ξεκίνησα από τη Γουατεμάλα προς το νότο. Πήγα Ονδούρα, Νικαράγουα, Κόστα Ρίκα, Παναμά και από εκεί με πλοίο για Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, μετά Βραζιλία μέσω του Αμαζονίου και από εκεί Αργεντινή μέσα από τους καταρράκτες Ιγκουαζού, Ουρουγουάη, Χιλή και Βολιβία.

Δούλεψα εθελοντικά στην Κόστα Ρίκα, στο Εκουαδόρ και στη Βραζιλία και μερικές μέρες σε ένα νησί στη Χιλή για να πληρώσω το μέρος που έμενα και το μεταφορικό για τον επόμενο προορισμό.

Υπήρξαν κάποιες φορές που ένιωσες ότι ήθελες να έρθεις πίσω;

Όχι ιδιαίτερα, αν και υπήρξαν κάποιες φορές που είχα κουραστεί να ταξιδεύω, αλλά εκείνες τις φορές έμεινα σε ένα μέρος και δούλευα μέχρι να νοιώσω ότι πρέπει να συνεχίσω ξανά. Όταν είχα αρχίσει να σκέφτομαι την Κύπρο και τους αγαπημένους μου ανθρώπους, τότε είχα καταλάβει πως ήταν καιρός να γυρίσω πίσω.

Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες;

Όλο το ταξίδι ήταν δύσκολο. Για εμένα ήταν μια περιπέτεια και όλα όσα έγιναν είχαν το σκοπό τους, αλλά κάποιες δυσκολίες που ήταν πρόκληση για μένα, για παράδειγμα όταν μου έκλεψαν το κινητό μου, είχα περάσει 5 μήνες χωρίς τηλέφωνο. Και όταν αγόρασα, το συγκεκριμένο τηλέφωνο που πήρα δεν ήταν και τόσο τεχνολογικά ανεπτυγμένο. Έτσι πάντα χρησιμοποιούσα χάρτη για να βρω τον προορισμό μου, δεν είχα GPS, ούτε Google Maps και πάντα με ένα χάρτη στο χέρι. Δεν είμαι και ιδιαίτερα καλός στον προσανατολισμό, όμως με αυτή την εμπειρία έχω βελτιωθεί. Επίσης το ότι δεν είχα Internet στο κινητό, δεν βοηθούσε καθόλου σε χώρες όπως η Βραζιλία που όλοι επικοινωνούν με την υπηρεσία Whats app. Εάν δεν έχεις αυτή την εφαρμογή στη συγκεκριμένη χώρα, δεν υπάρχεις.

Επίσης, είχα μείνει δύο ημέρες χωρίς πόσιμο νερό και ένοιωσα πόσο σημαντικό είναι να κρατήσουμε τις πηγές μας καθαρές και να μην μολύνουμε τα νερά μας. Μια φορά είχα κάνει ένα πενταήμερα τρεκ στη Χιλή και είχα ξεκινήσει από το τέλος προς την αρχή, χωρίς χάρτη. Σε κάποια στιγμή είχα χαθεί στα βουνά, επειδή είσαι βρει ένα δάσος γεμάτο μανιτάρια. Από τον ενθουσιασμό μου κατέληξα να χάσω το μονοπάτι και να με βρει η νύχτα. Για δύο ημέρες λοιπόν δεν είχα συναντήσει άνθρωπο.

Στην Βραζιλία επίσης είχα χάσει όλα μου τα πράγματα και πέρασα τρεις μήνες με ένα μαγιό και κάτι εσώρουχα. Αυτό κι αν ήταν πρόκληση για εμένα. Ευτυχώς όμως όλα πήγαν καλά.

Μια μεγάλη δυσκολία που είχα να αντιμετωπίσω, ήταν να εξηγώ στους ντόπιους από πού κατάγομαι. Με λίγα λόγια τους έλεγα ότι είμαι Έλληνας και σε εκείνους που ήθελαν να μάθουν περισσότερα τους εξηγούσα.

Έκανες φίλους; Πως σου συμπεριφέρονταν;

Έκανα πάρα πολλούς φίλους και με αρκετούς κρατώ ακόμη επαφή. Όλοι ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου, αρκετοί προσπαθούσαν να με βοηθήσουν αν και δεν τους ήξερα. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι που μου έδειξαν τα ήθη και τα έθιμά τους. Δεν είναι καθόλου διαφορετικοί από εμάς. Παντού θα βρες καλούς και κακούς ανθρώπους.

Πως ήταν η όλη εμπειρία; Θα σύστηνες σε κάποιον να το κάνει;

Η όλη εμπειρία ήταν σαν ένα πανεπιστήμιο, χωρίς διάβασμά, ένα Πανεπιστήμιο ζωής! Έμαθα και έζησα πάρα πολλά πράγματα για τη ζωή και πώς να την περπατήσω με τις δικές μου αξίες και σεβασμό προς τη φύση, γιατί αυτή μας συντηρεί στην ουσία. Όλα όσα έμαθα για την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής των λατινοαμερικάνων, με έφεραν πιο κοντά στη δική μου κουλτούρα που τη βλέπω να χάνετε με το πέρασμα του χρόνου αλλά και την ανάγκη για διατήρηση των όσων μας έχουν διδάξει οι πρόγονοί μας. Η κουλτούρα μας είναι η βαθιά γνώση που έχει περάσει από γενιά σε γενιά και δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και να διατηρήσουμε. Η γη μας είναι παραδεισένια που έχει να προσφέρει πολλά σε εμάς.

Εάν κάποιος κάνει το ίδιο ταξίδι με εμένα, σιγουρά δεν θα ζήσει το ίδιο από ότι έζησα εγώ. Αυτή είναι και η μαγεία του ταξιδιού, ο καθένας το κάνει για τους δικούς του λόγους και με τον δικό του τρόπο. Όποιος πάει για να μάθει, θα μάθει, όποιος πάει για να ζήσει, θα ζήσει και όποιος πάει για να δει, θα δει.