H νησιωτική μας χώρα, όπως και ολόκληρος ο πλανήτης σχεδόν, βιώνει σουρεαλιστική και βαθιά κρίση, με δυνητικά ανεξέλεγκτες επιπτώσεις και συνέπειες και με μεγαλύτερη πρόκληση στην παρούσα φάση να ενισχυθεί το γρηγορότερο και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ανέτοιμο σύστημα υγείας μας.

Σ’ έναν πιο ιδεατό κόσμο, αυτό θα έπρεπε να ήταν δουλειά του κράτους και μόνο του κράτους. Δεν ζούμε, όμως, σ’ έναν ιδεατό κόσμο και η θανατηφόρα πανδημία που εξαπλώνεται με ταχύτητα γύρω μας, μας έχει βρει συλλογικά απροετοίμαστους (to say the very least) φανερώνοντας, με φρικιαστικό τρόπο, τα τρωτά σημεία στο όλο σύστημα. Ζητήματα που πρέπει να εξεταστούν πιο σοβαρά από ποτέ πια, προτεραιότητα ωστόσο τώρα και για τις αμέσως επόμενες μέρες είναι να είμαστε σε θέση να σώζουμε ζωές κι αυτό να μπορεί να συμβαίνει όσο πιο σύντομα και όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται. Να μην φτάσουμε στο σημείο να πρέπει να επιλέγουμε κι εμείς στην Κύπρο, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Πουθενά δεν θα’ πρεπε να συμβαίνει αυτό.

Αδιαμφισβήτητα, αρκετές από τις δημόσιες και φιλολογικές συζητήσεις που φούντωσαν τις τελευταίες μέρες για την πολιτική διαχείριση της πανδημίας και τις πιθανές της προεκτάσεις στο μέλλον, έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Η ασύδοτη καπιταλιστική αγορά που μετατρέπει τους πάντες και τα πάντα σε εφήμερα, υλιστικά προϊόντα και ακόμη και την αξία της ανθρώπινης ζωής τη μετρά σε κέρδος και χρήματα, υφίσταται με την παρούσα κρίση τη μεγαλύτερη μάλλον αποδόμηση που έχει δεχτεί ποτέ. Οι επιδαυρικές εικόνες με τους γιατρούς στη γειτονική μας Ιταλία, οι οποίοι πρέπει καθημερινά να επιλέγουν ποιος ασθενής δικαιούται αναπνευστήρα και ποιος όχι, θα μας στοιχειώνουν για πολύ καιρό. Τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες βδομάδες ενδέχεται ν’ αποτελέσουν αιτίες για κατακλυσμιαίες αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Ενδέχεται βέβαια να μας οδηγήσουν και σε πιο τρομακτικά μονοπάτια, με συνεχή επιτήρηση από το κράτος και κανονικοποίηση της δυστοπικής καταστασης. Μια πραγματικά αξιοσημείωτη σχετική ανάλυση, έχει ήδη δημοσιεύσει ο Ισραηλινός συγγραφέας Χαράρι.

Τέτοια ώρα όμως, τέτοια λόγια. Για την ώρα, σε πρώτη φάση επείγει να ενισχυθούν, όσο ποτέ άλλοτε οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας και σε δεύτερη φάση να μην πεινάσει και να μην δεινοπαθήσει κανένας άνθρωπος.

επείγει να ενισχυθούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας και σε δεύτερη φάση να μην πεινάσει και να μην δεινοπαθήσει κανένας

Υπό τις παρούσες, έκτακτης ανάγκης, συνθήκες, και εντός του υφιστάμενου πολιτικοοικονομικού πλαισίου, πιστεύω πως το κράτος και η κυβέρνησή μας στην Κύπρο κάνουν ό,τι μπορούν. Φοβηθήκαμε κιόλας για αρκετά χειρότερη διαχείριση από αυτό το, κάτι σαν κράτος, που είμαστε. Δεν θέλω να μπω σε ετεροχρονισμένο σχολιασμό για το άλφα και βήτα δέντρο, το δάσος πιστεύω πως τώρα είναι άλλο και το θεωρώ μικρό κι ασήμαντο ν’ ασχολούμαι με δέντρα. Ασήμαντοι και μικροί, αν και ανθρώπινοι, είναι τέτοιες στιγμές και οι προσβλητικοί διδακτισμοί.

Αναρωτιέμαι. Οι μετρημένοι στα δάχτυλα πολυεκατομμυριούχοι μας, τι κάνουν άραγε; Mήπως να βοηθούσαν λίγο; Οι πολύ μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες δεν έχασαν ευκαιρία να μας μιλήσουν για την εταιρική κοινωνική τους ευθύνη, και που είναι κερδοφόρες ως επιχειρήσεις, πού βρίσκονται; Kαλό δεν θα’ ταν να ενισχύσουν το κράτος αμέσως; 

Εικάζω πως στην παρούσα φάση και η πιο μικρή χρηματική εισφορά, θα ήταν μεγάλη, που λέει και το γνωστό τσιτάτο. Εικάζω, επιπλέον, πως κάτι θα βρει να κάνει τα χρήματά τους το κράτος μας. Ούτε Κίνα είμαστε, ούτε Γερμανία. Ούτε και Ισραήλ. Μια μικρή μεσογειακή χώρα είμαστε, που μόλις είχε αρχίσει να βρίσκει τα πόδια της από πρόσφατη οικονομική κρίση. 

Για να αντιμετωπίσουν την πανδημία, που, σύμφωνα με τους επιδημιολόγους, στην Κύπρο μέσα στις επόμενες δύο βδομάδες κορυφώνεται, οι ανάγκες που έχουν τα νοσοκομεία μας σε προσωπικό και ιατρικό εξοπλισμό είναι τεράστιες. Τεράστιες όμως είναι και οι χρηματικές ανάγκες που έχει το κράτος μας για να στηρίξει, με διαδικασίες εξπρές, χιλιάδες πολίτες που έχουν ξαφνικά μείνει, απ’ τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς δουλειά. Αν η καραντίνα διαρκέσει, χιλιάδες άλλοι, θα χάσουν για καιρό τα εισοδήματά τους.

Και ναι, ναι, το θυμάμαι και το ξαναγράφω: Σ’ έναν πιο ιδεατό κόσμο, όλα αυτά θα έπρεπε να ήταν δουλειά του κράτους και μόνο του κράτους. Δεν ζούμε σ’ έναν ιδεατό κόσμο. Θέλουμε ωστόσο να έχουμε άφθονο χρόνο για να διαφωνήσουμε και να τον διεκδικήσουμε, όλοι μαζί, μετά. 

Image by Clker-Free-Vector-Images from Pixabay