Ω, υψηλή διανόηση της νήσου ετούτης, φανερώσου και μοιράσου μαζί μας τη χαρά σου που ήρθαμε τελικά δεύτεροι και καταϊδρωμένοι στον διαγωνισμό. Άφησε εμάς τους υπερφίαλους να έχουμε στενοχωρηθεί λίγο που φτάσαμε τόσο κοντά στην πρωτιά και τελικά δεν τα καταφέραμε. Eικάζω πως το Σαββάτο εσύ έμεινες σπίτι και έβλεπες Tarkovsky, όση ώρα εμείς χαζεύαμε της Φουρεϊρα τα Swarovski;

Πέρα από την πλάκα, η γραμμή που τόσο δογματικά διαχωρίζει την ποπ κουλτούρα από αυτό που ονομάζουμε intellectualism, είναι ένα κατασκεύασμα που δεν έχει πια καμία ουσία. «Αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ των Doors και του Dostoyevsky, τότε φυσικά θα διάλεγα τον Dostoyevsky», έγραψε κάποτε η ελιτ της διανόησης του 20ου αιώνα Susan Sontag, προσθέτοντας με νόημα: «γιατί να πρέπει όμως να διαλέξω μεταξύ των δύο;». Με απλά λόγια, μη με κάνετε να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε «φουέγκο» και φούγκες του Bach. Θέλω και τα δύο.

Εδώ ακριβώς έγκειται και ο λόγος για τον οποίο οι Eurovision haters είναι τόσο κουραστικοί. Αγαπητό 5.6%, δεν περιμέναμε εσάς να μας πείτε ότι η Eurovision είναι ένα pop πανηγυράκι πνιγμένο στο kitsch. Το ξέρουμε εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο, το βλέπουμε, μας αρέσει και κάποιοι από εμάς το έχουμε συνδέσει και συναισθηματικά στις μνήμες μας, ως ένα τηλεοπτικό event που φέρνει οικογένεια, φίλους και παρέες κοντά για να παραγγείλουν σουβλάκια(έτσι βλέπεται η σωστή Eurovision), και να ξενυχτήσουν βρίζοντας τις χώρες που δεν μας έδωσαν δωδεκάρι. Είναι τόσο απλό. Ήταν ανάγκη κι εσείς να μας σνομπάρετε τόσο πολύ επειδή βρήκαμε στο Fuego την ελπίδα να κερδίσουμε επιτέλους την πρωτιά;

Σχεδόν τα καταφέραμε κι αυτή η αγωνία της προσμονής για κάτι -όσο χαζό κι αν είναι αυτό- είναι όμορφη. Μ’ ένα φίλο μάλιστα, κάναμε το εξής ολίγον τραγελαφικό πείραμα σκέψης: τί θα γινόταν αν…κέρδιζε η Φουρεϊρα την Eurovision, και μέσω αυτής της ασήμαντης ποπ νίκης βρισκόταν η αφορμή να πάρουμε λίγο τα πάνω μας σε ότι αφορά στην ταυτότητά μας ως Κύπριοι;

Ακούγεται αστείο αλλά κάνει καλό να θυμόμαστε που και που ότι η Κύπρος υπάρχει στο χάρτη ως ανεξάρτητο κράτος, όταν εμείς τελούμε μονίμως υπο σύγχυση ως ο φτωχός (οκ εννοώ πλούσιος) συγγενής της Ελλαδίτσας, όχι; Ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή να φτιάχναμε και το δικό μας εθνικό ύμνο; Sky would be the limit. Σκεφτείτε ότι ακόμα και οι Γερμανοί, μόλις το 2006 πήραν τα πάνω τους ως λαός, όταν διοργανώσαν το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Οι Γερμανοί (!) που λογω πρότερου βίου δεν τολμούσαν να βγάλουν ούτε σημαία της χώρας τους σε εθνικές εορτές.

Πλουραλιστική, πολυμορφική κουλτούρα για κάθε γούστο λοιπόν, που αμα λάχει μας ξυπνά κι ένα ωραίο αίσθημα υπερηφάνιας για την ταπεινή μας καταγωγή. Ε αυτό δεν είναι λίγο.