Απ’ τους ανθρώπους που εμπιστεύονται συγκεκριμένους κριτικούς, αποφεύγω να σπαταλήσω χρόνο για να επιβεβαιώσω πως μπορεί να δω κάτι άλλο σ' ένα φιλμ απ’ αυτό που είχε δει ο Roger Ebert ή αυτό που βλέπει ο (link.

Σίγουρα θα μου μιλήσει διαφορετικά μία ταινία αλλά πλέον, με όλο και λιγότερο χρόνο στην διάθεσή μου, αδυνατώ να πιστέψω πως μία καταγραμμένη ως κινηματογραφική πατάτα θα μου προκύψει κινηματογραφικό Coq au vin. Για το λόγο αυτό είχα αποφύγει πέρυσι να παρακολουθήσω την ταινία “The Circle” με τους Emma Watson και Tom Hanks κι όταν προχθές την είχα φάτσα-κάρτα στην συνδρομητική, χρειάστηκε ένα ολιγόλεπτο ζάπινγκ και μια wtf βαρεμάρα για να σταθμεύσω στο κανάλι.

Κι όντως. Δεν μου πήρε ώρα να θυμηθώ -και να γκουκλάρω για σιγουριά- τον επίλογο της κριτικής του Benjamin Lee στον Guardian: “Despite initial signs suggesting otherwise, The Circle is not the film we need right now”. Το δεύτερο wtf που ακολούθησε, με άφησε αραχτή να παρακολουθώ το επίμαχο techno-thriller και σίγουρα να μην εκπλήσσομαι σε καμία φάση.

Σε αντίθεση με μία εικοσαετία πριν όταν, παρόμοιου περιεχομένου ταινίες, με άφηναν μ' ένα "Wtf, δεν συμβαίνουν αυτά τα πράματα. Ή θα συμβούν πολύ αργότερα, δεν τα προλαβαίνουμε".

Ταινίες όπως οι πολύ basic αλλά αλησμόνητοι “Hackers”, το γλυκανάλατο κι απλοϊκό “(link” στο οποίο και υποκλίνομαι.

Γι’ αυτό μάλλον ευθύνεται το ότι -όσο μπορώ και καταλαβαίνω- προσπαθώ να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις στην τεχνολογία, την τεχνητή νοημοσύνη και άλλα συναφή, σε σχέση -ή με την σκέψη- πάντοτε στον άνθρωπο και την θέση του στις κοινωνίες του μέλλοντος. Τις κοινωνίες, βέβαια, που θα έχουν την οικονομική και τεχνολογική πρόσβαση σε όλο αυτό που στήνετε τώρα που μιλάμε. Ευθύνεται επίσης και το ανεπιβεβαίωτο του λάθος επιχειρήματός μου πως " ...δεν θα τα προλάβουμε αυτά". Που όχι μόνο τα προλάβαμε αλλά μας έχουν ξεπεράσει κιόλας.

Όσο φαν της τεχνολογίας κι αν είσαι, όσο και να γλείφεις την καραμέλα της εξέλιξης, δεν μπορεί, αν έχεις ένα σμαρτφόνι στο χέρι με λειτουργία facial recognition, το θεωρώ σχεδόν αδύνατον να σε ταρακουνήσει απ’ την πολυθρόνα οποιοδήποτε techno-thriller.

Κι αναφορά στο facial recognition δεν γίνεται για να ανοίξουμε το κεφάλαιο για τα κακά που κουβαλά η τεχνολογία αλλά για να χώσουμε το κεφάλι μας στον κουβά της σκέψης "Πως να διαχειριστούμε την τεχνολογία", πριν το δείξουμε -το κεφάλι πάντα- στην οθόνη για να το σκανάρει.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Ανέβασε κάποιος μια φωτογραφία σας στο Facebook;

Το σύστημα αναγνώρισης προτύπων που, πάνω-κάτω, όποιος διαθέτει τελευταίας τεχνολογίας σμαρτφόνι το ‘χει, βαπτίστηκε ως “σύστημα ασφαλείας” και περιττό να αναφέρουμε πως δεν έχει τίποτα να ζηλέψει -στην εξελιγμένη του μορφή- από άλλες βιομετρικές μεθόδους όπως την αναγνώριση δαχτυλικών αποτυπωμάτων ή του αμφιβληστροειδούς χειτώνα.

Apple, Samsung, Huawei και άλλες εταιρείες-μικρά κράτη κάνουν χρήση της τεχνολογίας αυτής η οποία εκτός απ’ το να ξεκλειδώνει κινητές συσκευές έχει και την ευχέρεια να πραγματοποιεί ηλεκτρονικές πληρωμές.

Όλα για την διευκόλυνση της ζωής μας, φτάνει να αναγνωρίζει και τα duck faces, μην δυσκολεύουμε την μισή διαδικτυακή κοινωνία.

Η τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου δεν κάνει, βέβαια, μόνο τα πιο πάνω αλλά έχει και την ευχέρεια να ομαδοποιεί πρόσωπα σε εφαρμογές όπως τα iPhoto, Picassa, Picture Motion Browser και βεβαίως, να κάνει αυτόματο tagging, όπως πρόσφατα, και στο Facebook. Τεχνολογία βέβαια που χρησιμοποιούσαν ήδη το Windows Live Photo Gallery, το fotobounce, το face.com και άλλα.

Χαριτωμένα πράματα για την διαδικτυακή ζωή αλλά βγαίνοντας για λίγο έξω απ’ το περιβάλλον του υπολογιστή και του κινητού μας, να υπενθυμίσουμε πως τον περασμένο χρόνο η Μόσχα ήταν η πρώτη πόλη στον κόσμο που τοποθέτησε την τεχνολογία facial recognition στο οδικό της δίκτυο. Ολόκληρο το δίκτυο με κάμερες κλειστού κυκλώματος της πόλης (160 χιλιάδες συνολικά απέκτησε μία δυνατότητα που σημαίνει, μεταξύ άλλων, τον ταχύτατο εντοπισμό ενός συγκεκριμένου προσώπου σ’ όλο το μητροπολιτικό δίκτυο της μεγαλούπολης.

Η εφαρμογή αυτή, σε μία τόσο μεγάλη κλίμακα και με τις επόμενες που θα ακολουθήσουν, δεν μπορούν παρά να εγείρουν σοβαρά ζητήματα που αφορούν στην ιδιωτική ζωή των πολιτών.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Cambridge Analytica & (link από το impossible.works

Μετά το σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται -για διαφορετικούς λόγους- οι Cambridge Analytica και Facebook, στην φόρα βγαίνουν και τα άπλυτα της εταιρείας ασφαλείας Terrogence, με ιδρυτικά μέλη πρώην στελέχη της υπηρεσίας αντικατασκοπείας του Ισραήλ.

Η Terrogance αποκαλύφθηκε ότι χρησιμοποιεί τα δεδομένα των χρηστών από μεγάλα κοινωνικά δίκτυα και υπηρεσίες χτίζοντας μια τεράστια βάση με βιομετρικά δεδομένα προσώπου μέσα από την υπηρεσία Face-Int. Παράλληλα, η εν λόγω εταιρεία μαζί με την εταιρεία (link, φαίνεται να παρέχουν τεχνολογία και τεχνογνωσία στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, μαζί και πληροφορίες που αφορούν σε τρομοκράτες.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Η Terrogence φτιάχνει μια τεράστια βάση με τα πρόσωπα υπόπτων

Όμως, το πρόγραμμα αναγνώρισης προσώπου FaceDetect της Verint δεν αναγνωρίζει απλά τους χρήστες αλλά παράλληλα επιτρέπει στους διαχειριστές να τους ομαδοποιούν σε λίστες, πράγμα που δεν αφορά μόνο σε τρομοκράτες αλλά και σε απλούς πολίτες.

Υπολογίζεται πως περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο έξυπνα τηλέφωνα με τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου θα κυκλοφορούν εκεί έξω μέχρι το 2020 και περισσότερα από τα μισά θα χρησιμοποιούν μέχρι τότε την τεχνολογία 3D.

Η πολύ νευραλγική για τους κατασκευαστές τεχνολογία αυτή θα υποβοηθήσει άλλες αναδυόμενες τεχνολογίες όπως την Αυξημένη Πραγματικότητα, την Εικονική Πραγματικότητα και την Τεχνητή Νοημοσύνη.

Στην εποχή του Internet of Things, της υπερβολικής προσφοράς και ζήτησης της πληροφορίας αλλά των απανωτών επιθέσεων στην ανθρώπινη μνήμη, το επίπεδο της τεχνολογίας που έχει κατακτηθεί και αναπτύσσεται οφείλει να μας ταρακουνήσει όσο δεν έχουν επιτύχει να κάνουν ταινιούλες όπως το "The Circle", όπου όλα μοιάζουν αναμενόμενα.

Η ανάγκη για προστασία και ασφάλεια των ευάλωτων, και όχι μόνο, δεδομένων είναι πιο αναγκαία από ποτέ αφού η καταγραφή προσώπων, συνηθειών και προτιμήσεων γίνονται -ακόμα πιο έντονα στις μέρες μας- εργαλεία εμπορευματοποίησης. Κι η προστασία του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή είναι στο χέρι του κάθε χρήστη ξεχωριστά, ορίζοντάς τον ως αυτόνομο, αυτεξούσιο και ανεξάρτητο.

Αν το επιλέξει.

Ωραίες οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ωραία και τα τεχνο-θρίλερ. Μόνο που δεν αφορούν πλέον στο μακρινό μέλλον. Είναι εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Με λένε Χ, φοράω σουτιέν Υ, ψηφίζω τον Ψ