Γράφει η Νίκολα Καρατζιά  

Μεγαλώνουμε διδασκόμενοι από προηγούμενους που επίσης δεν γνωρίζουν την πραγματική σημασία, ότι πρέπει να είμαστε αξιοπρεπείς και καταλήγουμε εγωιστές.

Πως οφείλουμε να είμαστε σοβαροί και γινόμαστε σοβαροφανείς.

Ότι πρέπει να είμαστε δυνατοί και μετατρεπόμαστε σε σκληρούς, αγνοώντας ότι η ουσία κρύβεται στο δυναμισμό.

Να υποστηρίζουμε αυτά που αγαπάμε και φτάνουμε στο άκρο του φανατισμένου οπαδού.

Ότι πρέπει να έχουμε αυτοπεποίθηση και γινόμαστε υπερόπτες.

Μας καλούν να διεκδικούμε όλα όσα μας ανήκουν και μαθαίνουμε να απαιτούμε όλα όσα θέλουμε.

Μας λένε να γίνουμε ρεαλιστές και γινόμαστε κοντόφθαλμοι.

Μας παροτρύνουν να έχουμε όραμα και μαθαίνουμε απλώς να ονειρευόμαστε, γι’ αυτό και τίποτα ποτέ δεν αλλάζει αφού δεν γίνεται πράξη.

Μας προειδοποιούν να μην είμαστε περίεργοι και αγενείς, με τρόπο όμως που καταλήγουμε να μην ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματα των άλλων. Εάν ξέρουμε ότι ένα παιδί βιώνει κόλαση στο σπίτι του, «Θα το αναλάβει το γραφείο ευημερίας», το οποίο βεβαίως εμείς ποτέ δεν ειδοποιούμε. Εάν ο γείτονας χτυπάει τη γυναίκα και τα παιδιά του «ας μην ανακατευτούμε διότι στο τέλος θα τα βρούνε»…έστω και αν τελικά, όταν πλέον είναι αργά, απλώς βρίσκουμε θύματα.

Περιμένουμε από τα αγόρια μας να γίνουν άντρες λεβέντες και μεγαλώνουμε ψευτόμαγκες που τραμπουκίζουν. Αναμένουμε από τα κορίτσια μας να είναι «τσαούσες» και αναθρέφουμε «δυνάστες» που κοροϊδεύουν και επιβάλλονται.

Μας προτρέπουν να είμαστε πατριώτες και καταλήγουμε να φερόμαστε ρατσιστικά και ξενοφοβικά, με αποτέλεσμα να διώχνουμε ακόμη και από τα σχολεία μας παιδιά επειδή φοράνε μαντίλα ή επειδή ο δικός τους θεός ονομάζεται αλλιώς από τον δικό μας, οπότε είναι και «κατώτερος».

Μαθαίνουμε στα κορίτσια μας πως πρέπει να τους συμπεριφέρονται ως πριγκίπισσες και αντιλαμβάνονται ότι χρειάζονται ένα πριγκιπόπουλο για να τις «σώσει» και να τους προσφέρει αυτά που στην πραγματικότητα, οφείλαμε να διδάξουμε στις κόρες μας ότι τους αξίζουν και οφείλουν να τα διεκδικήσουν…Μόνες τους! Με τις δικές τους δυνάμεις! Επειδή δεν χρειάζονται κάποιον να «πατρονάρει» τις αδυναμίες τους αλλά όλοι να σεβαστούν τη μοναδικότητα τους!

Διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι θα είμαστε πάντοτε εκεί για αυτά αλλά δεν τους εξηγούμε πως δεν αναφερόμαστε στην κάλυψη «αναγκών» που τους προκύπτουν συνέχεια και αφορούν για παράδειγμα στον καινούριο μοχλό playstation. Τα μωρά μας δεν έχουν ανάγκη το γεμάτο μας πορτοφόλι για να γίνουν στην πορεία ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Έχουν ανάγκη τη φυσική υπαρξή και σημασία μας, που θα τα γεμίσει με αγάπη και αυτοπεποίθηση.

Ευχόμαστε συνήθως σε γενέθλια και γιορτές «Να ζήσεις και ότι επιθυμείς», χωρίς να δώσουμε στους νέους μας να αντιληφθούν πως αυτό που στα αλήθεια θέλει η ψυχή μας συνήθως διαφέρει από εκείνο που ποθούν τα μάτια μας…

Ας μάθουμε λοιπόν τις πραγματικές έννοιες, ας προσθέσουμε ισορροπία και ας γίνουμε οι άνθρωποι που εμείς οι ίδιοι θα εκτιμούσαμε και όχι αυτοί που θα θαύμαζαν άλλοι. Αυτό θα καταλήξουν να είναι και τα παιδιά μας το πιθανότερο.

Όλα αυτά, όχι επειδή ξύπνησα ανάποδα αλλά επειδή τα βλέπω γύρω μου καθημερινά.

Από τον κύριο που αποφάσισε ότι θα σταθμεύσει το όχημα του σε θέσεις 2 οχημάτων, από την κυρία που βγαίνει από το άλτ με υφάκι και ούτε καν σε κοιτάει, έστω και αν οικειοθελώς σταμάτησες για να περάσει και από όλους όσοι δεν το έχουν και σε τίποτε να πετάξουν κάτω ή έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτού τους, την χρησιμοποιημένη μάσκα ή γάντια.

Στην προκειμένη, ακόμη και από το άτομό που αποφάσισε να αφήσει την άδεια συσκευασία αναψυκτικού του σε ράφι καταστήματος, επειδή προφανώς αυτό αντιλαμβάνεται όταν ακούει «τοποθέτηση προϊόντος»!

Εξάλλου με το κοινό μας μυαλό που δεν θέλουμε να το πολυκουράζουμε κιόλας, μάλλον αποφασίζουμε συχνά ότι «Ποιός σε ρωτά σιορ, ξαπόλα το τζιαμέ τζιαι οι κορούδες (πωλήτριες) θα το συνάξουν. Εξάλλου για τούτον πληρώνονται»!

Μια λίστα ατελείωτη με παραδείγματα αλλά προσωπικά έχω μάθει να βάζω και τελείες εκεί όπου χρειάζεται. Καλή μας συνέχεια, με λίγα περισσότερα «Ευχαριστώ», «Παρακαλώ» και «Συγγνώμη εκεί όπου αρμόζουν, μα κυρίως περισσότερο, πολύ περισσότερο σεβασμό. Απέναντι στον άνθρωπο, συνάνθρωπο, ζώα, φύση...