Όταν αρχές της δεκαετίας του ‘90 ο Clinton τράβηξε την καρέκλα κι εκτόπισε τον Bush απ’ το οβάλ γραφείο, λέγεται πως το σλόγκαν του James Carville, αρμόδιου για την καμπάνια του, είχε κάνει την δουλειά με το “Είναι η οικονομία, ηλίθιε” να αναγράφεται στις κονκάρδες των δημοκρατικών.

Μαθήτρια γυμνασίου τότε, και χωρίς να γνωρίζω τι οικονομία άφηνε πίσω του ο Bush -ή τι πραγματεύεται γενικότερα η οικονομία- θυμάμαι την έκπληξη που μου προκάλεσε η λέξη “stupid”.

Σε μία εποχή που ακόμα μιλούσαμε σε όλους στον πληθυντικό και η μάνα μάς απαγόρευε να τηλεφωνούμε στους φίλους μας μεσημέρι -γιατί οι γονείς τους ξεκουράζονταν- η λέξη “stupid” στο σλόγκαν φαινόταν πολύ προχώ.

Σήμερα, είκοσι έξι χρόνια αργότερα, γνωρίζοντας πλέον τι πάει να πει “οικονομία” και τι πραγματεύεται, το πρώτο κομμάτι του πάλαι ποτέ “It’s the economy, stupid”, φαίνεται να ισχύει σχεδόν για κάθε απάντηση. Όσο για το δεύτερο κομμάτι, τον “stupid”, μάλλον αυτός περιγράφει τον καθένα από εμάς που ενηλικιώθηκε χάνοντας κάθε παιδικότητα από μέσα του.

“It’s the economy, stupid”, είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση που δεν προέρχεται από στόμα παιδιού. Γιατί τα παιδιά, όπως υπήρξα κι εγώ στο έμπα των 90’s, δεν τα αφορά η οικονομία.

Η οικονομία δεν αφορά την αμήχανη και βουρκωμένη εξάχρονη στην εξέδρα του νέου πολιτικό σόου που έστησε ο Erdoğan. Αυτήν που της φόρεσαν μπορντό μπερέ με σκοπό να την παρουσιάσουν ως μασκότα μίας πολιτικής μωρίας.

Η οικονομία δεν αφορά κανένα παιδί που στερείται την πρόσβαση σε καθαρό νερό, στέγη και φαγητό σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.

Η οικονομία δεν αφορά τα παιδιά της Συρίας, που βρίσκονται εκεί ή που σήμερα ζουν ως πρόσφυγες σε χώρες που με τον δικό τους τρόπο λαμβάνουν μέρος σ’ αυτόν τον παράλογο πόλεμο. Έναν πόλεμο που έγινε θλιβερή συνήθεια εικόνων και αριθμών για τον “πολιτισμένο” και “ανεπτυγμένο” κόσμο μας.

Παραφράζοντας τον Σαρτρ “Όταν η οικονομία κάνει πόλεμο, είναι τα παιδιά που κλαίνε”.

Και είναι τα παιδιά που πεθαίνουν. Ηλίθιε.