«Ήμουν πολύ ανταγωνιστική, ήθελα να είμαι πάντα η καλύτερη. Η βουλιμία ήταν εκεί, αλλά δεν το καταλάβαινα» περιγράφει ανάμεσα σε άλλα η πολυτάλαντη Ειρήνη Κλοκκαρή που διατηρεί ομώνυμο στούντιο στην Αθηαίνου της Λάρνακας.

Όταν ήμουν τρίτη γυμνασίου θυμάμαι που ένας καθηγητής τέχνης μου είπε «κάτι λέει το σχέδιό σου» και μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη αυτή η φράση. Από τότε μπήκε το μικρόβιο της τέχνης μέσα μου και έβαλα πείσμα ότι θα εξελισσόμουν στο σχέδιο.

Πριν από εκείνη τη χρονική στιγμή δεν ασχολούμουν καθόλου με την τέχνη. Στη δευτέρα λυκείου ζήτησα από τους γονείς μου ν’ αρχίσω ιδιαίτερα. Στο πρώτο μάθημα ζωγράφισα ένα ηλιοτρόπιο. Η καθηγήτρια του φροντιστηρίου με ρώτησε πόσο καιρό ασχολούμαι με την τέχνη κι εγώ της απάντησα ότι ήταν η πρώτη φορά που ζωγράφιζα κάτι λίγο πιο εξειδικευμένο από τα απλά παιδικά σχέδια. Μου είπε «OK το έχεις, προχωράμε». Από τότε άρχισα ν’ ασχολούμαι σοβαρά με το σχέδιο. Ήμουν πολύ ανταγωνιστική και ήθελα να είμαι πάντα η καλύτερη.

Ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη στο τι ακριβώς ήθελα να σπουδάσω. Αποφάσισα ότι θα σπούδαζα είτε στην Κύπρο είτε στην Αγγλία στον κλάδο των καλών τεχνών ή στον σχεδιαστικό τομέα. Τελικά κατέληξα στο Πανεπιστήμιο Frederick γιατί είχα ακούσει πάρα πολύ καλά λόγια.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αν βρεις αυτό που αγαπάς, δεν θα δουλέψεις ποτέ

Γράφτηκα στο Interior Design. Πριν ν’ αρχίσω τις σπουδές μου, δεν είχα στο μυαλό μου ότι ένας interior designer σχεδιάζει εκτός από τον χώρο, και αντικείμενα που βρίσκονται σε αυτόν. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ γιατί θεωρώ ότι έτσι έχεις τον πλήρη και ολοκληρωμένο έλεγχο του χώρου. Για εμένα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των σπουδών μου ήταν οι καθηγητές που μου έκαναν μάθημα. Είχα καθηγητές που πραγματικά κρεμόμουν από τα χείλη τους, όπως τον κ. Κουννή για παράδειγμα, που τον θεωρούσα μια κινητή βιβλιοθήκη. Ήξερε τα πάντα! Είχε πολλές απαιτήσεις και εμείς έπρεπε να ανταπεξέλθουμε. Κατάφερνε και μας μετέδιδε το δικό του πάθος και εμείς προσπαθούσαμε να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό.

Παράλληλα με τις σπουδές μου είχα να αντιμετωπίσω κι ένα προσωπικό ζήτημα. Τότε καθώς το περνούσα δεν το καταλάβαινα ή δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι υπήρχε. Αυτό το πρόβλημα ήταν η βουλιμία. Άρχισε στο λύκειο, στα 16 μου. Πέρασαν όλα τα χρόνια του πτυχίου μου χωρίς να το εκμυστηρευτώ σε κανένα. Οι επιπτώσεις της βουλιμίας ήταν εκεί, αλλά τότε δεν μπορούσα να το καταλάβω. Τα δυο πρώτα χρόνια των σπουδών μου δεν έβγαινα πολύ από το σπίτι, δεν είχα κοινωνική ζωή. Η δικαιολογία μου ήταν ότι μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που σπούδαζα που δεν μπορούσα να βρω χρόνο για να συναναστραφώ με άλλους.

Οι επιπτώσεις της βουλιμίας ήταν εκεί, αλλά τότε δεν μπορούσα να το καταλάβω.

Τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθούσα πολύ για να βρω μια ισορροπία στη ζωή μου. Άρχισα να βγαίνω λίγο και να κάνω φοιτητική ζωή χωρίς να παραμελώ όμως τα μαθήματά μου. Ήμουν καλή φοιτήτρια και πάρα πολύ ανταγωνιστική. Ήθελα να ήμουν τέλεια σε ό,τι κι αν έκανα. Αυτό το χαρακτηριστικό της τελειομανίας είχε να κάνει και έμμεσα με την βουλιμία. Πάντα ήμουν τελειομανής και αρκετά σκληρή και απαιτητική με τον εαυτό μου. Όταν τελείωσα το πτυχίο μου και αποφοίτησα, εκείνο το καλοκαίρι θυμάμαι ήμουν πάρα πολύ πεσμένη ψυχολογικά.

Είχα αφιερωθεί τόσο πολύ στις σπουδές μου και τις ταύτισα τόσο πολύ με την ταυτότητά μου που δεν μπορούσα να λειτουργήσω εκτός εκείνου του πλαισίου. Αποφάσισα τότε να παρακολουθήσω το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MA in Interdisciplinary Design, το οποίο έκανα περισσότερο για να αλλάξει η διάθεσή μου.

Το ίδιο καλοκαίρι άρχισα μια σχέση. Τότε ήταν που πανικοβλήθηκα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσαν να συνυπάρχουν όλα μαζί, η σχέση μου, οι σπουδές και ο προσωπικός μου αγώνας. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που παραδέχτηκα στον εαυτό μου το πρόβλημα με τη βουλιμία. Μετά από 7 ολόκληρα χρόνια! Το είπα στον φίλο μου ο οποίος με ώθησε να ζητήσω επαγγελματική βοήθεια από κάποιον ψυχολόγο. Ήθελα να κάνω τη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου, το επόμενο βήμα, την απελευθέρωση και σωτηρία της ψυχής μου. Ήθελα να προγραμματίσω τον εαυτό μου από την αρχή!

Παρόλες τις δυσκολίες που είχα τότε, βλέποντας πίσω, το μάστερ ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανα. Λόγω της φύσης του, που στόχο έχει να προσφέρει μια δυνατή πρακτική και θεωρητική πλατφόρμα μέσα από πρωτοποριακές διεπιστημονικές μεθόδους διδασκαλίας και έρευνας, αλλά και μέσα από ευκαιρίες συνεργασίας με τοπικούς και διεθνείς εικαστικούς φορείς, με βοήθησε να πειραματιστώ και με άλλες περιοχές του design. Με βοήθησε να καταλήξω σε μια επαγγελματική ταυτότητα.

Ένα από τα projects που είχαμε στο μάστερ ήταν το ReCyprus. Ο στόχος ήταν να εξελίξουμε την οπτική εικόνα της Κύπρου μέσα από το design. Έπρεπε να σχεδιάσουμε ένα σύγχρονο κυπριακό σουβενίρ. Εγώ σε αυτό το project συνδύασα εμπειρίες και κομμάτια της προσωπικής μου ζωής. Την καρικατούρα (ήταν κάτι το οποίο πάντα με ενθουσίαζε) και τις κυπριακές στολές (για 9 χρόνια χόρευα κυπριακούς χορούς). Επικεντρώθηκα λοιπόν στις κυπριακές στολές και τις συνδύασα με καρικατούρες. Το αποτέλεσμα ήταν η συλλογή μου «Ο κόσμος της Κύπρου» που περιλάμβανε 45 φιγούρες όλες εμπνευσμένες από την παράδοσή μας. Θυμάμαι όταν πήρα στο μάθημα τις πρώτες 10 φιγούρες για να τις δείξω στην τάξη, δεν ήμουν σίγουρη αν θα άρεσαν. Εγώ ήμουν ενθουσιασμένη με το αποτέλεσμα. Φάνηκε όμως ότι κατάφερα να το μεταφέρω και στους άλλους. Ο καθηγητής μου ο κ. Μάντζαλος δεν θυμάμαι τι μου είπε αλλά θυμάμαι το χαμόγελό του. Μέσα από το χαμόγελό του ένιωσα ότι μου έδωσε το πράσινο φως για να συνεχίσω. Μέσα από αυτό το project δημιουργήθηκε και το brand μου.

Στο μάστερ έκανα πολύ καλές φιλίες. Γνώρισα άτομα που έδιναν και έπαιρνα, καθηγητές και φοιτητές. Είχαμε καθιερώσει την Πέμπτη ως τη μέρα που πηγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό. Τελείωνε το μάθημά μας και πηγαίναμε για σουβλάκια. Ο κύριος Μάντζαλος έχει απίστευτες εμπειρίες και μπορούσε να μας μεταφέρει εικόνες από τα ταξίδια του. Περίμενα με ανυπομονησία την κάθε Πέμπτη. Με κάποιους καθηγητές μου νιώθω ότι έχουμε κοινό παρονομαστή. Έχουμε πολλά κοινά και έζησαν πολλά πράγματα και μπορούν να σε διδάξουν και σε θέματα ζωής. Από τον κάθε ένα έχεις να πάρεις πολλά διαφορετικά πράγματα. Ακόμα μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να με στηρίζουν.

Αποφοιτώντας από το μάστερ μου είχα ήδη δημιουργημένο το brand μου και έφτιαξα το δικό μου στούντιο στην Αθηαίνου, το Klokkari Design Studio. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι πάρα πολύ θετική και χαίρομαι όταν βλέπω τα πράγματά και τις υπηρεσίες μου να εισβάλουν στους χώρους και στις ζωές των ανθρώπων που τα αγοράζουν και να χαρίζουν ικανοποίηση και χαμόγελα.

«Τώρα που μαθαίνω πως είναι να με αγαπώ τώρα είναι που βρήκα και τη σωστή πορεία της ζωής μου. Μέσα από αυτό το ταξίδι, έβαλα στη ζωή μου ανθρώπους που μου προσφέρουν τόσα πολλά! Τους αποκαλώ ανθρώπους με φως. Αγαπώ την Ειρήνη γιατί είναι μοναδική, όπως ο καθένας»!

Σιγά σιγά αντιλήφθηκα ότι δεν υπάρχει το τέλειο

Η διατροφική μου διαταραχή σε κάποια φάση επανήλθε. Είναι ένας συνεχιζόμενος αγώνας. Με τις διατροφικές διαταραχές ο εχθρός δεν είναι το φαγητό, αλλά η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Σιγά σιγά αντιλήφθηκα ότι δεν υπάρχει το τέλειο. Πάντα το ήθελα για εμένα σε όλους τους τομείς της ζωής μου, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι όλο αυτό με παίρνει πολύ πίσω.

Ο λόγος που μου ξαναχτύπησε την πόρτα είναι γιατί φοβόμουν μην επιστρέψει πίσω. Όταν κάτι το φοβάσαι και το έχεις στο μυαλό σου το ελκύεις και του ανοίγεις τις πόρτες να μπει ξανά στη ζωή σου. Αλλά τώρα δεν φοβάμαι την αποδέχομαι, έμαθα να την αγαπώ αυτή τη συμπεριφορά μου. Αν ξανάρθει είναι αποδεχτή, σίγουρα δεν ήρθε το τέλος του κόσμου ξέρω να τη διαχειριστώ. Τώρα που μαθαίνω πως είναι να με αγαπώ τώρα είναι που βρήκα και τη σωστή πορεία της ζωής μου. Μέσα από αυτό το ταξίδι έβαλα στη ζωή μου ανθρώπους που μου προσφέρουν τόσα πολλά! Τους αποκαλώ ανθρώπους με φως και μαγεία.

Αγαπώ την Ειρήνη γιατί είναι μοναδική, όπως ο καθένας !

TheJourneyToMySuccess

Πηγή