(Ο Μαρίνος Νομικός πιστεύει πως μπορεί να βρει κανείς λιγότερη επιστημονική φαντασία στο Star Wars )

1. Να είναι άφθαρτος. Δεν με νοιάζει εάν έχει φυτρώσει, κατέβηκε στη Γη απ’ τον Σείριο Β’ ή είναι προϊόν κλωνοποίησης αλλά όσο πιο ξεκούδουνος ο υποψήφιος τόσο το καλύτερο. Ούτε φαμίλιες, ούτε τζάκια, ούτε οίκοι, ούτε παρελθόν, ούτε δράση και κυρίως να μην έχει περάσει ούτε έξω από κάποιο κόμμα.

2. Να είναι ηγέτης κι όχι ακόλουθος. Εντάξει δεκτό ότι οι ηγέτες (τουλάχιστον οι λαοπλάνοι και δημαγωγοί που γνωρίσαμε) πέθαναν μαζί με το walkman και την περμανάντ. Οπότε με την έννοια αναφερόμαστε καθαρά σ’ εκείνους που τουλάχιστον καταφέρνουν να ηγούνται ενός λαού και να τον καθοδηγούν κι όχι να τον ακολουθούν ικανοποιώντας κάθε του καπρίτσιο όπως συμβαίνει εδώ από τα γεννοφάσκια αυτού του κράτους. Θέλουμε κάποιον που να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, να γίνεται δυσάρεστος όταν πρέπει και να μην χαϊδεύει τ’ αυτιά του κάθε ττόπουζου που θέλει να προστατεύσει τα μικροσυμφέροντά του. Όταν έχεις κράτος μπουρδέλο δεν χρειάζεσαι κάποιον να πηδάει καλά αλλά μια καπάτσα τσατσά να το συμμαζέψει. Ο ιδανικός υποψήφιος θα πρέπει να είναι φειδωλός στα συνθήματα και τσιάκκος στις θετικές επιστήμες. Να λειτουργεί ναι μεν περισσότερο σαν μάνατζερ παρά ως λαοπλάνος αλλά όχι σαν CEO κάποιας απρόσωπης πολυεθνικής. Να σφίγγει τα γκέμια όταν πρέπει διατηρώντας πρωτίστως επαφή με τον κόσμο και τις ανάγκες του. Αρκεί φυσικά οι τελευταίες να μην αποβαίνουν σε βάρος του συνόλου.

3. Να είναι αληθινός λίμπεραλ. Κι όχι τίποτα γιαλατζί προοδευτικούρα, γιατί απ’ αυτούς φουλάραμε, σε λίγο θα τους μαζεύουμε σε σακούλες για να τους ανταλλάξουμε με αναπηρικό καροτσάκι (να φανούν και κάπου χρήσιμοι). Ο πραγματικός λίμπεραλ δεν έχει αγκυλώσεις, είναι πάντα με το μέρος των λίγων, των αδυνάτων, των διαφορετικών, των ευάλωτων, των ευπαθών, των αποκλίσεων γενικά και τους προστατεύει ακόμα κι αν προκαλέσει το μένος των πολλών. Είναι δημοκράτης αλλά δεν φιμώνει τον φασίστα, είναι άθεος αλλά θα υπερασπιστεί ακόμα και με τη ζωή του την ανεξιθρησκεία, είναι νομοταγής αλλά ενάντια σε κάθε μορφή λογοκρισίας, είναι βασικά ελεύθερος και αυτό θέλει για όλους τους πολίτες της χώρας του.

4. Να διαθέτει καυστικό χιούμορ. Το χιούμορ φανερώνει ευφυΐα κι αν κρίνουμε από τους μέχρι τώρα ηγέτες μας περισσότερο γέλιο συναντάς σε μνημόσυνο παρά στο Προεδρικό. Εντάξει, σίγουρα το κοντινότερο που είχαμε ποτέ σε ατακαδόρο πρόεδρο είναι ο Αναστασιάδης αλλά κι αυτός τελευταία διολισθαίνει σε καφρίλες, προφανώς για να γίνει ελκυστικός στη μάζα. Και με το χιούμορ δεν εννοούμε χαριτωμενιές τύπου “you’re too cute” ή να στέκεσαι στη λάθος πλευρά της σούβλας. Εννοούμε να είναι άνετος, ακομπλεξάριστος, να μην διστάζει να τσαλακωθεί, τολμηρός, ετοιμόλογος και καυστικός. Να απαντάς σε κάθε νέα τουρκική πρόκληση όχι με τις πομπώδεις φωσκολικές φανφάρες που πλέον δεν πείθουν ούτε κομματόσκυλο αλλά με ατάκα που θα κάνει ακόμα και τον πιο φανατικό σου πολέμιο να παραδεχθεί “ναι είναι μαλάκας αλλά αυτό ήταν γαμάτο”. Δυστυχώς σ’ αυτόν τον τομέα οι τωρινοί υποψήφιοι δεν μπορείς να πεις πως έχουν πλάκα αλλά μάλλον ότι κάποιος μας κάνει πλάκα.

5. Να είναι πραγματικός πατριώτης. Που σημαίνει ότι θα πρέπει που και που να λέει και κάποιο ναι, ακούσαμε αρκετά όχι-κλανιές για να γεμίσουμε θάλαμο αερίων. Τα στεγνά όχι, οι πατριωτικές κορώνες, οι εκ του ασφαλούς μαγκιές, τα συνθύματα για εσωτερική κατανάλωση και το κόρδωμα στον καθρέφτη θυμίζουν το παλιό ρητό “αν βγάλεις πιστόλι φρόντισε να πυροβολήσεις αλλιώς βάλτο στον κώλο σου”. Κι ότι τίποτα άλλο, αρχίζουμε να ξεμένουμε από χώρο...

ΔΙΑΒΑΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ εδώ