Ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. High profile συντελεστές, ιντριγκαδόρικη ιδέα και μια έξυπνη απόφαση να ανατεθεί η σκηνοθεσία των δύο πρώτων επεισοδίων στον David Fincher, που με την ατμόσφαιρα που μόνο εκείνος ξέρει να δημιουργεί τόσο καλά, κατάφερε να δώσει το αισθητικό στίγμα που χρειαζόταν η σειρά για να γίνει το αγαπημένο παιδί του Netflix και φυσικά, να πορώσει τον πλανήτη και να αγαπηθεί από κριτικούς και κοινό μαζί.

Το House of Cards κατάφερε να κτίσει ένα κώδικα που τότε στο μακρινό 2013, κέρδισε τις εντυπώσεις. Ο Kevin Spacey και η Robin Wright σε ερμηνείες που προκαλούν ανατριχίλα, συνωμοτούν με τον θεατή κάθε φορά που στρέφονται προς το μέρος μας και σπάζουν τον τέταρτο τοίχο, επικοινωνώντας τα σκοτεινά σχέδια που θα τους επιτρέψουν να αναρριχηθούν με κάθε κόστος στην υψηλότερη κορφή της εξουσίας. Ο βρωμερός κόσμος της πολιτικής παρατίθεται με ωμότητα κι εμείς καθηλωμένοι, περιμένουμε να δούμε αν ο Frank και η Claire Underwood θα την βγάλουν καθαρή, προτού τους συνθλίψει κάποιος για πάντα.

Είναι τρομερή ικανοποίηση η θέαση μιας σειράς που σε κρατάει σε εγρήγορση συνεχώς, κάνοντας σε να αισθάνεσαι σχεδόν συνένοχος των αντι-ηρώων της, και ανυπομονώντας να δεις πού τελικά το πάει. Μια σεζόν όμως δεν είναι παρα μια σεζόν και η απογοήτευση με το House of Cards δεν άργησε να έρθει από τα πρώτα μόλις λεπτά του δεύτερου κύκλου. Εκεί στις ράγες του μετρό είπαμε το τελευταίο αντίο στον χαρακτήρα της Zoe Barnes με θύτη, όχι κάποιον ψυχάκια υποχείριο του αλλά τον ίδιο τον Frank Underwood. Mα είναι δυνατόν;

Οι βαρύγδουπες ατάκες και ο σαρκασμός προς εμάς τους θεατές κάθε φορά που ο Frank ή η Claire γυρνάνε προς την κάμερα μου φαίνεται πια ενοχλητικός, εξυπνακίστικος και κενός περιεχομένου

Θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες για την σημασία ή μη της αληθοφάνειας στη μυθοπλασία. Ωστόσο, όταν μια σειρά αρχίζει να απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ από τη σφαίρα του πραγματικού, τα διακυβεύματα γίνονται ξαφνικά ανούσια και οι χαρακτήρες χάνουν τις ανθρώπινες λεπτομέρειες που τους κάνουν απτούς, τρισδιάστατους. Οι βαρύγδουπες ατάκες και ο σαρκασμός προς εμάς τους θεατές κάθε φορά που ο Frank ή η Claire γυρνάνε προς την κάμερα μου φαίνεται πια ενοχλητικός, εξυπνακίστικος και κενός περιεχομένου.

Συνέχισα να βλέπω το House of Cards διεκπεραιωτικά και μ’ ένα συνεχές αίσθημα απογοήτευσης για την κατάντια της πλοκής του και τους sociopath χαρακτήρες, που θα προτιμούσα να είχαν εξολοθρευτεί με συνοπτικές διαδικασίες (απ’ αυτές στις οποίες μας έχει συνηθίσει η σειρά). Όσο πιο ακραίες γινόντουσαν οι συμπεριφορές των Underwood, τόσο πιο πολύ με πετούσε έξω ως θεατή για τις άκομψες επιλογές των σεναριογράφων της, για τις εύκολες λύσεις που μας έτριβαν στα μούτρα κάθε φορά και κυρίως, για το θράσος τους να συνεχίζουν να παρελαύνουν τις σεζόν μπροστά μας σαν να είναι ακόμα το sophisticated δράμα που μας είχαν υποσχεθεί. Με την τελευταία του σεζόν, το House of Cards καταρρέει μπροστά μας αποδεικνύοντας περίτρανα ότι, δεν είχε ποτέ τίποτα να πει. Κρίμα.

ΔΙΑΒΑΣΕ EΠΙΣΗΣ: Το Casa de Papel είναι χάλια