Την επομένη της φονικής έκρηξης στη Βηρυτό και εν μέσω της πλημμυρίδας στα σόσιαλ των μηνυμάτων συμπαράστασης στον “δοκιμαζόμενο λαό του Λιβάνου” έγραψα αυτό:

Και ένα άρθρο στην Avant Garde με τίτλο Αλληλεγγύη στους κατοίκους της Βηρυτού - αρκεί να μείνουν εκεί, έτσι; όπου σχολιάζω την τάση να νομίζουμε πως η αποστολή βοήθειας μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι για σκατένια συμπεριφορά απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στο έδαφος της Δημοκρατίας. 

Ένα μήνα αργότερα, συμβαίνει αυτό:

Το πλοιάριο με τους 33 Λιβανέζους και τρεις Σύρους μετανάστες (14 παιδιά, έξι γυναίκες και 13 άντρες) εμφανίστηκε ανοικτά της Λεμεσού το απόγευμα της 5ης Σεπτεμβρίου έχοντας υποστεί μηχανική βλάβη.

Μετά από διαβουλεύσεις, αποφασίστηκε, με πρόφαση την πανδημία, να... επιστραφούν οι μετανάστες στον Λίβανο με ιδιωτικό σκάφος που ναύλωσε η Δημοκρατία γιατί άλλο να στέλνεις μακαρόνια και γάλατα μακράς διαρκείας σε κάποιον απρόσωπο “δοκιμαζόμενο λαό” πολλά μίλια μακριά κι άλλο να φορτώνεται τους ίδιους τους δοκιμαζόμενους με σάρκα και οστά και να αποδεικνύεις εμπράκτως την πολυδιαφημισμένη στα σόσιαλ ανθρωπιά σου. 

Η είδηση συνοδεύτηκε, κλασικά, από τις καθιερωμένες πια εκφάνσεις αγνής χριστιανικής αγάπης όπως “να πάνε να πνιγούν”, “πετάξτε τους στη θάλασσα που θα τους πληρώνουμε κιόλας”, “ψόφος”, “στον διάολο κι ακόμα παραπέρα”, “βουλιάξτε τις βάρκες” κλπ. Δεν έχει καμία σημασία εάν πρόκειται για γυναίκες, εγκύους και μωρά, κανείς απ’ αυτούς δεν διαβάζει καν τις ειδήσεις, αρκεί ο τίτλος να περιέχει τις λέξεις “μετανάστης”, “βάρκα” και “Κύπρος” για το triggering του οχετού μίσους.

Κι επειδή στα σίγουρα δεν είμαι ο Παϊσιος να προβλέπω το μέλλον (κι αυτό ψιλοάθλια), φταίει μάλλον η αφόρητη προβλεψιμότητα του ανέξοδου, ιντερνετικού ανθρωπισμού μας που συνήθως σταματά στ’ ανοιχτά του νησιού. 

Και η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι πως όλοι αυτοί οι σκατόψυχοι έχουν την ψευδαίσθηση πως εάν εξαφανιστεί και ο τελευταίος πρόσφυγας και μετανάστης απ’ το κυπριακό έδαφος, ότι μεμιάς θα λυθούν μαγικά όλα τους τα προβλήματα. Ότι πχ θα σταματήσουν να τους πληρώνουν ενώ πιθανότατα δεν γνωρίζουν (ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν) ότι η Δημοκρατία χρηματοδοτείται αδρά από ΟΗΕ και ΕΕ για τη φιλοξενία και προστασία προσφύγων (όχι βέβαια για να τους μαντρώνει σε κολαστήρια-γκέτο όπως το Πουρνάρα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) ενώ οι καθημερινές τους ανάγκες καλύπτονται συνήθως από μη-κυβερνητικές οργανώσεις, εθελοντές και τον απλό κοσμάκη που δεν ξέχασε τι σημαίνει προσφυγιά και πως είναι να ζεις σε καταυλισμούς όταν άλλοι συμπατριώτες σου έχουν χτίσει περιουσίες και καριέρες από την ίδια τραγωδία.  

Είναι δε τόσο τυφλωμένοι από το μίσος και την αποστροφή τους γι’ αυτούς τους ανθρώπους -απόρροια μεταξύ άλλων της άγνοιας, της ημιμάθειας και της ψευδαίσθησης της ανύπαρκτης φυλετικής ανωτερότητας που τροφοδοτούν κυρίως το σχολείο και η Εκκλησία- που δεν βλέπουν ότι δεν πληρώνουν ουσιαστικά τους πρόσφυγες αλλά τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, τα διαβατήρια, τη σπεκτάκιουλαρ ρικάβερι, τους τριπλοσυνταξιούχους αξιωματούχους, τις λιμουζίνες του Δημοσίου, τις μίζες, τη διαπλοκή, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ εκτός από δημόσια υγεία, εκπαίδευση, πολιτισμό και υποδομές μέχρι -πρόσφατα- και τις σπουδές κάποιων γόνων στην Αγγλία σε βάρος όλων των υπολοίπων. 

Ή κάνουν πως δεν τα βλέπουν γιατί στην πραγματικότητα τα σιγοντάρουν με την κρυφή ελπίδα την επόμενη φορά να λάβουν κι εκείνοι πρόσκληση για το φαγοπότι και μη μείνον και πάλι απ’ έξω να κοιτάζουν μέσα. Δεν τους συμφέρει να τα βάλουν με όλους αυτούς που λυμαίνονται τον τόπο για δεκαετίες (κάποιοι δε από την ίδρυση αυτής της μπανανίας για κράτος) γιατί ευελπιστούν ότι θα τους πετάξουν κι αυτούς  κάποιο κοκαλάκι να γλείψουν.

Από την άλλη βέβαια, είναι πρακτικά αδύνατο να μην διοχετευθεί κάπου όλη αυτή η οργή και το μίσος. Δεν μπορούν να προχωρήσουν χωρίς την παροιμιακή συτζιά του μαύρου όπου θα ρίξουν πάνω της το φταίξιμο για όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν στα οποία εννοείται πως δεν έχουν την παραμικρή εμπλοκή. Κι εδώ εισέρχονται στην εικόνα οι μετανάστες. Φτωχοί, εξαθλιωμένοι, ταλαιπωρημένοι, σκουρόχρωμοι, αλλόθρησκοι, προερχόμενοι από χώρες που υποθάλπουν τρομοκράτες και φανατικούς ισλαμιστές χασάπηδες (άρα όλοι είναι έτσι), αποτελούν τον εύκολο στόχο. Δεν έχουν πρόσωπα, ταυτότητες, ζωές. Δεν γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, αγάπησαν, αγαπήθηκαν, ονειρεύτηκαν, γέλασαν, έκλαψαν, τρόμαξαν, απειλήθηκαν.

Όχι. Για τους ντόπιους σκατόψυχους δεν είναι καν άνθρωποι. Είναι απλά νούμερα σε κάποιον κραυγαλέο τίτλο είδησης. Είναι εν δυνάμει κακοποιοί που “ανεβάζουν στα ύψη την εγκληματικότητα μιας χώρας που τα ειδεχθέστερα εγκλήματα (με θύματα κυρίως γυναίκες, εγκύους και μωρά) τα έχουν διαπράξει γηγενείς ενώ ο 100% κυπριακός υπόκοσμος ανοίγει πυρ σε κατάμεστα εστιατόρια και καφετέριες. Είναι αυτοί που θα αλλοιώσουν τον “πολιτισμό” του Big Brother, του cow βυζί και της προεδρικής χάρης σε παιδεραστές. Είναι αυτοί που θα εξισλαμίσουν βίαια τους... καλούς χριστιανούς των ιντερνετικών ευχών για βιασμούς, καρκίνους και ψόφους.

Είναι όλα αυτά γιατί έτσι είπε ο Νουρής και τα μιντιακά τσιράκια του μπας και φύγει η γαμημένη η συζήτηση από τα διαβατήρια γιατί έρχονται και οι αναθεματισμένες οι βουλευτικές και ποιος ακούει τον Αβέρωφ αν χαθεί έστω και μια μονάδα. Γιατί εκτός από σκατόψυχοι είναι ΚΑΙ σανοφάγα.