Συνεχίζεται μέχρι το τέλος Ιουνίου η διαδικτυακή έκθεση Together/Apart: Going New Places, μία πρωτοβουλία της σκηνογράφου Μαρίνας Χατζηλούκα και του Πολιτιστικού Τμήματος της Ύπατης Αρμοστείας της Κύπρου στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Αφορμή της ωραίας ιντερνετικής αυτής δράσης υπήρξε η αναπάντεχη συγκυρία του lockdown και της πανδημίας, μέσα από την οποία έχει αναδυθεί «μια νέα πραγματικότητα στην οποία κληθήκαμε να ανταποκριθούμε, περιορισμένοι στα φυσικά όρια του προσωπικού μας χώρου».

Ζητήσαμε από τους 7 καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση να μας μιλήσουν για το έργο τους και να μας πουν πώς βιώνουν την ιδιαίτερη αυτή συνθήκη παρουσίασης της δουλειάς τους στο ίντερνετ.

Αρχή κάνουμε με τον Αλέξανδρο Πισσούριο, ο οποίος παρουσιάζει έργο με τίτλο: I have never seen a horizon like this.

«Μέσα από το έργο επανέρχομαι σε υλικό από το Βιετνάμ και συγκεκριμένα από γυρίσματα διαφημιστικής καμπάνιας γνωστού οίκου μόδας, όπου είχα εργοδοτηθεί για να φτιάξω behind the scenes documentary και συμπληρωματικά videο.

Παρακάμπτοντας την κεντρική δράση, τα μοντέλα και τους πρωταγωνιστές της παραγωγής, εστιάζω τον φακό μου στην περιφέρεια, καταγράφωντας το βιετναμέζικο τοπίο και τους ανθρώπους που περιτριγυρίζουν το εργατικό και λαμπερό δυτικό συνεργείο. Κατα συνέπεια, στο έργο χρησιμοποιώ εικόνες και ήχους που θα ήταν άχρηστοι για τους εμπορικούς σκοπούς του επίσημου video.

Μέσα από τη σχέση εικόνας και κειμένου, και συγκεκριμένα με τη χρήση υποτίτλων, υποδηλώνονται ερωτήματα γύρω από την πνευματική ιδιοκτησία. Οι υπότιτλοι είναι παρμένοι από το συμβόλαιο μίσθωσής μου, το οποίο περιγράφει τις υπηρεσίες, τις χρήσεις και τους όρους εμπιστευτικότητας που ορίζουν αυτό το οπτικοακουστικό υλικό. Παραβλέποντας την εμπορικότητα, το έργο λειτουργεί ως μια προσωπική ενατένιση του να είσαι καλλιτέχνης αλλά και επαγγέλματίας σε μια βιομηχανία, καθώς επίσης και της σχέσης δημόσιων και ιδιωτικών εικόνων αλλα και εισαγόμενης και ντόπιας ζωής.

Ο ιντερνετικός χώρος, ενώ μου είναι αρκετά οικείος, δημιουργεί αμφίθυμα συναισθήματα στην περίπτωση παρουσίασης μιας εικαστικής δουλειάς. Ο λόγος είναι οτι λείπει απο το έργο, ενα μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας του, αυτό της κινητικότητας (το να πας σε χώρο για να το δεις) και της κοινωνικότητας (να το συζητήσεις με άλλους). Αντί αυτού, προσφέρεται σε μια ιδιωτική και συνεχόμενη διαθεσιμότητα χρόνου και χώρου, μέσα απο την οθόνη του υπολογιστή ή και τηλεφώνου. Η συνθήκη αυτή, θέτει ερωτήματα σχετικά με την προσοχή που διαθέτουμε σε κάτι αλλά και τους περισπασμούς που προκύπτουν, καθώς και με τη δημόσια παρουσία μας, τη σωματική σχέση που έχουμε με το έργο και με άλλους.

Έχοντας αυτά υπόψιν, δημιουργήθηκαν διαδικτυακές συζητήσεις μέσα στις οποίες βρεθήκαμε και παρουσιάσαμε τα θέματα και τις θέσεις μας, τόσο πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της έκθεσης».

Το link της δουλειάς του Αλέξανδρου