Ο εκ νέου μιντιακός αυνανισμός, δημοσιογράφων και καταναλωτών ενημέρωσης/επικοινωνίας, μας μπούσταρε βάζοντάς μας για λίγο στα παπούτσια του Spencer Reid και της Penelope Garcia απ’ το “Criminal Minds”.

Ξάφνου όλοι μεταμορφωθήκαμε σε εγκληματολόγους, παιδοψυχολόγους, μάστρους της εξιχνίασης φόνων και δούλους του πολύ γνώριμου για την βραχονησίδα μας, εύκολου και γρήγορου, κουτσομπολιού.

Πολλές φορές, όταν περιπαιχτικά κοροϊδεύουμε τον κάθε μαϊντανάκο της τηλεόρασης, ξεχνάμε πως κι εμείς ένα απ’ τα ίδια είμαστε.

Δεν χρειάστηκε να περάσουν ώρες πολλές χθες για να καταγραφεί ηλεκτρονικά -στον μεγάλο καφενέ του διαδικτύου η μωρία- που μας διακατέχει. Κι ύστερα ακολούθησαν συστάσεις και προτροπές απ’ την Αρχή Ραδιοτηλεόρασης, απ’ το Hope for Children, απ’ την Αστυνομία Κύπρου κ.ά.

Ο “γονεϊκός” έλεγχος φαίνεται να είναι μονίμως απαραίτητος σε μια κοινωνία που δεν αποφασίζει να ωριμάσει και να ξεπεράσει τα κόμπλεξ της, άρα δεν αποφασίζει να λευτερωθεί απ’ τα δεσμά της.

Χρειάζονται συστάσεις και προτροπές και μαμαδίστικες συμβουλές για να βγάλει, μέσες άκρες και έτσι στα σύντομα, τον σκασμό.

Η υποκρισία των Μέσων που ξεχείλωσαν το θέμα το πρωί, κορυφώθηκε το απόγευμα με δημοσιεύσεις των σχετικών ανακοινώσεων περί δεοντολογίας.

Απ’ την πλευρά του το -λυσσασμένο για αίμα και Criminal Minds καρέ- κοινό αράδιασε όλες τις αστυνομικές υποψίες του ονλάιν σε ένα δημόσιο μονόλογο με τις εικασίες να ταξιδεύουν πιο γρήγορα κι απ’ τις ειδήσεις στα συμβατικά ΜΜΕ.

Σε μια χώρα που πληθυσμιακά μας χρίζει όλους συγγενείς, γνωστούς, πρώην σειράδες, συμμαθητές, φίλους, ο μεγάλος μας καφενές επιδίδεται σε ένα παρατεταμένο διαδικτυακό πάρτι όπου ο καθένας αυνανίζεται ποικιλοτρόπως.

Το λαϊκό δικαστήριο έβγαλε για ακόμη μία φορά την ετυμηγορία του. Από μία ανελέητη και ασυνάρτητη Χούντα που δεν χρειάζεται όπλα για να επιβληθεί. Μόνο ένα πληκτρολόγιο και μία στάλα ΣΟΚ!!!, απαραίτητα για να επιβληθούν της επικαιρότητας μέχρι την επόμενη είδηση.

*Το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη “Το μεγάλο μας τσίρκο” ανέβηκε το 1973 στην Αθήνα. Επρόκειτο για μία παράσταση-διαμαρτυρία ενάντια στη Χούντα. Σήμερα στο τσίρκο οι πρωταγωνιστές έχουν αλλάξει ρούχα και με ένα “Έχουμε δημοκρατία, επιτρέπεται να λέω ότι θέλω” έστησαν ένα καφενεδάκι ξεκούρασης και παρηγοριάς έξω απ’ το μεγάλο Τσίρκο της ζωής.