Δεν είναι για τον μέσο αναγνώστη αυτό το βιβλίο, όχι επειδή είναι δυσανάγνωστο ή τρομερά σκοτεινό, αλλά επειδή σε προκαλεί να εξετάσεις με θάρρος το ενδεχόμενο πως έχεις πεθάνει.

Πρόκειται για τον ψυχικό σου θάνατο, τον θάνατο μιας προσωπικότητας που δεν άφησε περιθώρια για την εξέλιξή της και έκανε overdose μέσα στον δρόμο της πεπατημένης οδού και του γνωρίμου. Θα πει ο συνήγορος του Διαβόλου «τι το κακό υπάρχει στο να είναι κανείς σταθερός σε δρόμους και επιλογές και να ακολουθεί την πεπατημένη, παραμένοντας ο ίδιος καθημερινά»;

Ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε στον συνηγόρο του Διαβόλου είναι να του μεταφέρουμε ένα μικρό απόσπασμα από μια περίληψη του βιβλίου του Rhinehart:

«Ο Άνθρωπος Ζάρι, σαν το ευαγγέλιο μιας νέας θρησκείας περιγράφει με μεγάλη γλαφυρότητα, χιούμορ αλλά και καυστικότητα, τις εκπληκτικές περιπέτειες του Δρ. Ράϊνχαρτ, καθώς με τη «μέθοδο των ζαριών» οδηγείται βήμα- βήμα στην ανακάλυψη ενός νέου και απρόσμενα επαναστατικού τρόπου ζωής: σε μια βίωση της πραγματικότητας, που τον απαλλάσσει μεμιάς απ’ τα περιοριστικά δεσμά της «προσωπικότητας», αφού οι επιλογές των ζαριών δίνουν διέξοδο και στους πιο κρυφούς εαυτούς του!

…Εσύ δεν είσαι Εσύ. Ό Εαυτός σου δεν είναι ο Εαυτός σου. Η Μάσκα που φοράς δεν είναι ο πραγματικός Εαυτός σου. Είναι μια πιθανή και «πλειοψηφική» συνεκδοχή των πολλαπλών και άπειρων ίσως εαυτών μάς, που έχει επιβληθεί πάνω στους άλλους εαυτούς μάς και παίζει ένα θεατράκι μαζί μάς με το οποίο εμείς στο τέλος, από τη διαρκή αυτή «παράσταση» και προβολή του πάνω μάς, ταυτιζόμαστε και νομίζουμε ότι είμαστε εκείνος. Πρόκειται για ένα παιχνίδι με καθρέφτες…».

Ίσως η συμφιλίωση αυτή με το «Τυχαίο», τον χαοτικό παράγοντα της ζωής που τόσο απεγνωσμένα προσπαθεί να δαμάσει ο τεχνολογικός μας πολιτισμός, να είναι κάτι το αρχετυπικά απαραίτητο για τη ψυχική μας ισορροπία.

Ενδεχομένως ακόμη και αυτά που πιστεύεις ότι «δεν είσαι» μπορεί στο τέλος της μέρας να είσαι αφού ποτέ δεν τα δοκίμασες. Με τη ψυχιατρική θεωρία της προσωπικότητας, ειδικά όπως αυτή διαμορφώθηκε τη δεκαετία του ’70, «θεσμοθετήθηκε» το περιοριστικό στοιχείο να είμαστε μόνο κάτι. Αυτό το κάτι ο ψυχίατρος/πρωταγωνιστής του βιβλίου το σιχάθηκε. Ήταν έτοιμος να θέσει τέρμα στη ζωή του. Αντί αυτού έριξε ζάρι και είπε: «Αν έρθει 2 δεν θα αυτοκτονήσω αλλά θα πάω για πρώτη φορά να παρθώ με άντρα και δεν είμαι ομοφυλόφιλος».

«Ο Άνθρωπος Ζάρι» προβοκάρει με το όριο και τη λεπτή διαχωριστική γραμμή της προκαθορισμένης προσωπικότητας. Αφήνει τον αναγνώστη να νιώσει κυριολεκτικά σύγκρυο, αφού η ουσιαστικότερη πληροφορία που δίνει είναι ότι στο τέλος της ημέρας μπορεί να μην είμαστε και «τίποτα». Ένα «τίποτα» που μπορεί να γίνει τα «πάντα».

Το πιο συναρπαστικό μάθημα που έχει συνεπώς να μας δώσει το βιβλίο αυτό είναι ότι στη ζωή οφείλουμε να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, ούτε εμάς τους ίδιους. Ακόμη όμως κι’ αν το κάναμε, έχουμε ακόμη μια ευκαιρία να ρίξουμε ζάρι. Ας ευχόμαστε μόνο να μην έρθει 2…

Υ.Γ Σε μερικές χώρες «Ο Άνθρωπος Ζάρι» θεωρήθηκε ανάθεμα. Παρ’ όλα αυτά επανεκδόθηκε περίπου 47 φορές.