Γράφει ο Πέτρος Κκολάς

Πρωινό ξύπνημα χωρίς ξυπνητήρι. Μετράω 30 σκαλοπάτια για να φτάσω από το δωμάτιο στη κουζίνα...

Το κοχλασμένο νερό φτάνει σε μερικά λεπτά στο σημείο βρασμού του και ο καφές έτοιμος. Μια μυρωδιά από καμένο ψωμί μου αποσπά την προσοχή από τις μπουμπουλήθρες του καφέ...μήπως κάτι έχει καεί; Ωχ! Oι φρυγανιές! Ευτυχώς τις πρόλαβα, είναι έτοιμες!

Με αυτές τις άφθονες μεσογειακές μυρωδιές η κουζίνα μου έχει μετατραπεί σε ένα συνονθύλευμα σκέψεων. Το καϊμάκι του διπλού Κυπριακού/Ελληνικού/Τούρκικου/Λιβανέζικου καφέ, αφήνει το αποτύπωμα του σε κάθε γωνιά της κουζίνας μου. Νοερά ταξιδεύω κάπου αλλού....κάπου που δεν μπορώ να πάω τώρα. Η ατμόσφαιρα αυτή με παρασύρει στο να αρνηθώ το Παρόν μου και να μεταφερθώ νοερά αλλού. Βιάζομαι να πάρω τις Κυριακάτικες εφημερίδες από το γραμματοκιβώτιο μου για να διαβάσω του τίτλους πριν κρυώσει ο καφές κι οι φρυγανιές.

Κοιτάζω το γραμματοκιβώτιο και είναι άδειο. “Μα δεν έχει εφημερίδες σήμερα;” ρωτάω με μεγάλη αφέλεια τον εαυτό μου, “Αφού το Πάσχα είναι την επομένη Κυριακή” συνέχιζω ο αφελής...Ρίχνω μια ματιά έξω από το παράθυρο μου για να δω αν ήρθε ο γάτος της γειτονιάς να τον ταϊσω. Βλέπω τον ουρανό και είναι γκρίζος. Αυτό το χαστούκι πόνεσε, βρίσκομαι στο Birmingham.

Μετά από την απρόσμενη επανασύνδεση με το ακριβές Παρόν μου, ανοίγω τις ηλεκτρονικές εφημερίδες. Ο τροχός του “ποντικιού” μου τρέχει ανάμεσα στους τίτλους προπαθώντας να ρίξει το “αγκίστρι” του σε κάτι θετικό. Καταφέρνει να πιάσει για “δόλωμα” μια θετική είδηση ότι ένα συμπατριώτης μου στο Birmingham, νοσηλεύτηκε και θεραπεύτηκε από αυτό τον αόρατο πόνο που παρασύρει την ανθρωπότητα σε ένα ατέρμονο χάος χωρίς να αχνοφαίνεται ένα τέλος σε αυτό του τούνελ του ανθρώπινου πόνου για τον χαμό άλλων...

Ψάχνω να βρω το ράδιοφωνο για να ακούσω λίγη μουσική από το παλιό ελληνικό πεντάγραμμο. Δεν θυμάμαι που το έχω αφήσει; Ψάχνω παντού...δεν υπάρχει. Κοιτάω έξω από το παράθυρο και ο γάτος έχει έρθει για την καθημερινή μας συνάντηση. Του βάζω το φαγητό του και θέλει να μπει στη κουζίνα μου, γιατί έχει μυριστεί το λαβράκι που θα μαγειρέψω αργότερα. Δεν τον αφήνω να μπει και κλείνω τη πόρτα. Τελικά είμαι στο Birmingham και πάλι. Αποσυνδέθηκα προς στιγμής και πάλι και είχα “μεταφερθεί” στο παράλληλο σύμπαν μου.

Ανοίγω την εφαρμογή που ακούω τη μουσική στο κινητό μου και μου “προτείνει” να ακούσω το “Βράδυ Σαββάτου” του αίωνιου έφηβου Β.Παπακωνσταντίνου...

“Άδεια η πόλη πού πήγαν όλοι

κι όλοι ‘σαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις

άδεια η πόλη τι γίναν όλοι

αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες”

“Που πήγαν όλοι;” “Γιατί οι πόλεις είναι άδειες;” “Τι συμβαίνει ρε παιδιά;” “Γιατί κλειστήκατε όλοι σπίτια σας;” “Πως αντέχετε μέσα στους τέσσερις τοίχους;” “Δεν έχουν πέσει πάνω σας ακόμη;” “Τι κάνετε όλη μέρα;” “Μα δεν βαρεθήκατε;” “Τι στο καλό συμβαίνει;” “Γιατί τόση αστυνομία παντού;” “Εχουμε πόλεμο;” “Ποιος είναι ο εχθρός;”

Είμαι σίγουρος ότι οι πιο πάνω ερωτήσεις έχεις περάσει έστω και μια φορά από το καθημερινό ταξίδι επικοινωνίας μεταξύ της αέναης πραγματικοτήτας μας και του εσωτερικού ψυχικού μας κόσμου. Στην αδυναμία να δοθούν ικανοποιητικές απαντήσεις στις πιο πάνω ερωτήσεις, συνεχίζουμε να ζούμε. Προχωράμε τη ζωή μας και προσαρμοζόμαστε στις καινούριες συνθήκες μας γιατί μας έχουν πει οτι αν μείνουμε σπίτι θα σώσουμε τις ζωές άλλων. Μα αφού δεν θέλουμε να κάνουμε κακό σε κανένα με τη θέληση μας. Δεν θέλουμε κάποιος να υποφέρει εξ’αιτίας μας. Ακριβώς! Δεν το θέλουμε γι αυτό πρέπει να μείνουμε σπίτι χωρίς να γίνουμε συμμέτοχοι σε ένα κακό που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Θα αντέξουμε άραγε;

Τουλάχιστον τώρα ο χρόνος που σπαταλάμε στα κινητά μας έχει γίνει πιο παραγωγικός από πριν και δεν κατηγορείσαι πλέον ως αντικοινωνικός αν είσαι σε μια παρέα και κοιτάς το κινητό σου. Πλεόν κοιτά στο κινητό σου για να δεις πότε θα είναι η επόμενη ψηφιακή συνάντηση με την παρέα από τα απογευματινά μαθήματα ζωγραφικής, με την παρέα από το μαθήματα χορού, με την παρέα από το γυμναστήριο. Όλη η ζωή μας έγινε ψηφιακή! Δύσκολο να το συνηθίσουμε ε; Γιατί όμως; Μήπως η απάντηση να βρίσκεται στην ποιότητα της ζωής που είχαμε πριν. Υπνωτισμένοι από την δύναμη της συνήθειας για να ζήσουμε την καθημερινότητα μας, ξεχάσαμε να δούμε τι είναι δεδομένο και τι όχι. Μήπως η ανάγκη μας ζούμε βιαστικά και να θέλουμε να πιούμε την ζωή σαν ένα γρήγορα σφηνάκι μαστίχας, να μας είχε κάνει να μην εκτιμήσουμε πότε την δύναμη της τεχνολογίας όπως της αξίζει. Τώρα είναι το βίωμα μας. Είναι ο τρόπος έκφρασης μας και τα έχουμε μάθει όλα σε χρόνο dt. Δεν μπορούσαμε πριν να τα μάθουμε και να έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής όμως...δεν μπορούσαμε γιατί ζούσαμε φυσιολογικά και δεν είχαμε ανάγκη από υποκατάστατα. Ήταν η ίδια η ζωή μπροστά μας και μας καλούσε σε μια καθημερινή αλληλεπίδραση με τους γύρω μας.

Τι θα γίνει αν πέσει το Ιντερνετ;

Αλήθεια...το σκέφτηκε κανείς; Προσωπικά πιστεύω ότι αν γίνει αυτό θα πάρουμε το ξεσκονόπανο από τη κουζίνα (να μην είναι το ίδιο που πλένουμε τα ψώνια μας, το άλλο) και να ξεσκονίσουμε εκείνα τα βιβλία που αγοράσαμε κάποτε για να γεμίσουν της πανύψηλη βιβιοθήκη του σαλονιού μας. Εκεί θα γνωριστούμε πραγματικά με τον εαυτό μας. Διαβάζοντας όλο τον πλούτο που κρύβεται στο σαλόνι μας και γεμίζοντας τον μυαλό μας με την κατάλληλη δόση “υπνόσκονης” που κρύβει το κάθε βιβλίο...

#ΘαΤαΚαταφερουμε φίλοι μου...θα τα καταφέρουμε και πάλι γιατί ξέρουμε να επιβιώνουμε στα δύκολα!

Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]