Αγαπητή Mary Rose: Ένας χρόνος μετά

Αγαπητή Mary Rose: Ένας χρόνος μετά

Διακόπτουμε την ακατάσχετη ροή κειμένων για τον κορωνοϊό για να σας θυμίσουμε πως ακριβώς πριν ένα χρόνο, ήταν ο θεσμικός ρατσισμός που σκότωνε τις ευπαθείς ομάδες

Αγαπητή Mary Rose, 

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την τελευταία φορά που σου έγραψα. Βλέπεις τότε σου έριξα φταίξιμο γιατί στην επιφάνεια εκείνου του πλημμυρισμένου, σκοτεινού φρεατίου βγήκαν μαζί με το πτώμα σου και όλες οι παθογένειες της μικρής, κλειστής κοινωνίας μας. Μην μας παρεξηγήσεις αν και θα είχες όλα τα δίκια του κόσμου να το κάνεις: Δεν είναι κι ό,τι ευκολότερο να χωνέψεις πως η αυτοαποκαλούμενη νήσος των Αγίων, το χρυσοπράσινο φύλλο του ελληνικού πολιτισμού και του Ξένιου Δία, ο μικρός αυτός τόπος που γνώρισε μεγάλες συμφορές, φτώχεια,  πόλεμο, προσφυγιά, θα επέτρεπε σε έναν μετρίου IQ, αδιάφορο “κανένα” να δολοφονήσει εσένα, το αγγελούδι σου, τέσσερις ακόμα γυναίκες κι ένα παιδί κάτω απ’ τη μύτη των αρχών, όχι γιατί ήταν κάποιο τέρας εξυπνάδας και γοητείας σαν τον Ted Bundy αλλά γιατί, γνωρίζοντας καλά τον τόπο όπου ζει, ήξερε πως δεν θα σας αναζητούσε κανείς. Ήσασταν μαυρούες, Φιλιππινέζες, αλλοδαπές, δουλικά, πρακτικά αόρατες για τους περισσότερους που δεν σας ξεχώριζαν από την πινακίδα της στάσης λεωφορείου όπου γέρνατε κουρασμένες και βυθισμένες στις σκέψεις σας, ακόμα κι όταν περνούσαν από δίπλα σας.

Ναι Mary Rose, ήταν μεγάλο το σοκ αλλά όπως συμβαίνει με τα περισσότερα σοκ που ταρακουνούν συθέμελα το βασίλειο της βραχύβιας μνήμης, δεν κράτησε για πολύ. Μακάρι να μπορούσα να σου πω γλυκιά μου ότι μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο άλλαξαν άρδην τα πάντα. Ναι, υπήρξαν αντιδράσεις. Στην αρχή ειδικά. Όταν το θέμα του “πρώτου Κύπριου serial killer” (όπως ζητωκραύγαζαν τα media λες και πετύχαμε κάποια διάκριση που μας ξέφευγε τόσα χρόνια) ήταν πιο καυτό κι από τους heaters της Ινούς. Έπρεπε να ήσουν από μια μεριά να μας έβλεπες: Κλάψαμε, χτυπηθήκαμε, διαρρήξαμε τα ιμάτιά μας, αυτομαστιγωθήκαμε, καταραστήκαμε, βρίσαμε, μοιράσαμε ψόφους αβέρτα, εκτονωθήκαμε.

Στο Facebook έτσι, μη φανταστείς. Και στη δέηση στη μνήμη σας, εκεί στο παρκάκι της Cyta δίπλα απ’ τη Βουλή όπου συχνάζατε, δεν λέω, ήμασταν αρκετοί ντόπιοι με ένα λουλούδι στο χέρι και πρησμένα, χαμηλωμένα μάτια. Μετά βέβαια, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κατά του θεσμικού ρατσισμού έξω από το Προεδρικό όσο πηγαίναμε και λιγοστεύαμε, βλέπεις το θέμα έγινε ξαφνικά “πολιτικό” και επιβλήθηκε κομματική/ιδεολογική πειθαρχία. Όλα κι όλα Mary μου, σου λέει πόσταρα δακρύβρεχτο ανάθεμα, άναψα το κερί μου αλλά όχι και να με πάρει καμιά κάμερα έξω απ’ το προεδρικό να’ χω μετά ντράβαλα με το κόμμα. Ασε που για να βρεθούν εκεί, ξέρεις, πρέπει actually να σηκωθούν απ’ τον καναπέ. Πού να τρέχουν τώρα.

Δεν λέω, υπήρξαν κάποιες αλυσιδωτές αντιδράσεις στο διάστημα που ακολούθησε την αποκάλυψη των δολοφονιών. Η γενική κατακραυγή οδήγηση στην παραίτηση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης, του Ιωνά Νικολάου αν τον θυμάσαι. Βέβαια από τη μέρα που ανακοινώθηκε η παραίτηση μέχρι εκείνη που πήγε όντως σπίτι του, μεσολάβησε κι ένα δίμηνο με τον Ιωνά να σφιχταγκαλιάζει την υπουργική του καρέκλα σαν κακομαθημένο τρίχρονο που αρνείται πεισματικά να μοιραστεί το παιχνίδι του. 

Ο δε πρόεδρος έχυσε περισσότερα δάκρυα για τον “καλό φίλο και πολύτιμο συνεργάτη” που αναγκάστηκε να αποχωριστεί παρά για εσάς, τα θύματα, που στο κάτω-κάτω απογυμνώσατε τη θητεία του από οποιοδήποτε επινοημένο μεγαλείο. Αλλά ας μην έχετε παράπονο από τον Πρώτο Πολίτη της χώρας που σας φιλοξένησε, σας ζήτησε άλλωστε συγγνώμη κανένα μήνα μετά, με την αλήστου μνήμης φράση “εμείς τολμήσαμε να ζητήσουμε συγγνώμη ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ αν τα θύματα ήσαν αλλοδαπές, ενώ εκείνοι δεν θέλησαν και ζήτησαν όταν θάψαμε τους 13 ήρωες του Μαρί”. Ξέχασα να σου πω ότι ήταν στο πλαίσιο ομιλίας σε κομματική εκδήλωση με στελέχη και παρατρεχάμενους να χειροκροτούν από κάτω εκστασιασμένοι από την... πανέξυπνη σύνδεση με το Μαρί.

Είχαμε επίσης αναταράξεις στο Σώμα της Αστυνομίας. Παύθηκε ο Αρχηγός, διατάχθηκε έρευνα για τους αστυνομικούς που έλεγαν ότι πήγατε στα κατεχόμενα γιατί “έτσι κάμνετε ούλες” ενώ εσείς μου σαπίζατε σε φρεάτια και λίμνες (σα δε ντρέπεστε να διαψεύδετε τέτοια λαγωνικά). Βγήκε μάλιστα και πόρισμα που “σύμφωνα με πληροφορίες καίει πάνω από 20 αστυνομικούς” όπως γράφτηκε. Μάλλον σε σιγανή φωτιά γιατί ένα χρόνο μετά ακόμα καίγονται... 

Πολλά συνέβησαν κορίτσι μου αλλά για κανένα τρίμηνο το πολύ, μετά από εκείνη την αποφράδα μέρα, σαν σήμερα, που βρέθηκε το πτώμα σου. Σταδιακά η πολύκροτη υπόθεση έκανε τον κύκλο της, η σταματημένη καρδιά της σοκαρισμένης κοινωνίας ξαναβρήκε τον παλμό της, οι κρατημένες ανάσες απελευθερώθηκαν και σιγά-σιγά επιστρέψαμε στα first world problems μας. Μείναμε κάτι λίγοι γραφικοί να σε μνημονεύουμε σε άρθρα, ποστ και εκπομπές και να ρωτάμε που και που τι απέγινε εκείνο το γέριμο το πόρισμα χωρίς φυσικά να παίρνουμε απάντηση. Μετά πλάκωσε κι ο κορωνοϊός και κλειστήκαμε για τα καλά στο καβούκι μας - πλέον και κυριολεκτικά. Να φανταστείς, κάποιοι θα διαβάζουν το παρόν και θα σκέφτονται “τι θυμήθηκε τώρα κι αυτός, εδώ ο Νίκαρος χειρίστηκε άψογα την πανδημία, θα τον κρίνουμε πάλι για μερικές νεκρές αλλοδαπές”;

Αυτά από μένα αγαπημένη μου Mary Rose. Δώσε χαιρετίσματα στο αγγελούδι σου την 6χρονη Sierra, στην 36χρονη Livia, την 8χρονη κόρη της Elena Natalia, την 30χρονη Maricar, την 28χρονη Arian Palanas και την 30χρονη Asmita. Γιατί αυτά τα ονόματα πρέπει να θυμόμαστε και ΚΑΝΕΝΑ άλλο. Γιατί σήμερα ειδικά με όσα τρομακτικά ζούμε, είναι ζωτικής σημασίας να μη χαθούν η ελπίδα, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η φροντίδα και η προστασία του πιο αδύναμου και ευάλωτου από εσένα. Σε όσα δηλαδή αποτύχαμε ως πολιτεία και κοινωνία στη δική σας περίπτωση... 

Loader