Η εκπαιδευτικός και πολιτεύτρια, Ρένα Χόπλαρου, επισκέφθηκε τις προάλλες την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου που άνοιξε μερικώς τον περασμένο Οκτώβριο και δημοσίευσε στην προσωπική της σελίδα το ακόλουθο εξαιρετικό κείμενο, που αξίζει να αναδημοσιευτεί:

Επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά την περίκλειστη πόλη του Βαρωσιού η οποία άνοιξε μερικώς τον περασμένο Οκτώβριο. Πιάστηκε η ψυχή μου. Είμαι συγκλονισμένη, θυμωμένη, αποκαρδιωμένη, διαλυμένη. Δεν ξέρω εάν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο κάτι παρόμοιο: Μια ολόκληρη πόλη να κάθεται άδεια να περιμένει για 47 χρόνια όπως την άφησαν οι κάτοικοί της κατά τη διάρκεια της δεύτερης εισβολής. 

Να βλέπεις μπροστά σου να χάνεται μια ολόκληρη ελληνική κοινότητα και η κοσμοπολίτικη, μοναδική κουλτούρα της. Μέσα από κάθε χορταριασμένο, μισογκρεμισμένο κτίριο, πίσω από κάθε ξεθωριασμένη πινακίδα η οποία φανερώνει πολυταξιδεμένους, πολύγλωσσους εμπόρους και σπουδαίους τεχνίτες με διασυνδέσεις και σχέσεις σε όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή φωνάζει το φάντασμα της ψυχής του τόπου. 

Εδώ συναντιούνταν και έδεναν αρμονικά εποχές και πολιτισμοί οι οποίοι δημιούργησαν αυτή τη μοναδική πόλη της Μεσογείου. Η οδός Λεωνίδα, η Ευαγόρου σμίγουν με την Κένεντι που συναντά στα δυτικά τη Γωνιά της Βιέννης. Αρχαιότητα και σύγχρονος κόσμος, Ευρώπη και Ανατολή ενώνονται εδώ σε ένα παραλιακό μέτωπο 7 χιλιομέτρων παχιάς, ξανθής αμμουδιάς. 

Το Βαρώσι είχε 55 ξενοδοχειακές μονάδες το 1974. Αποχετευτικό από το 1969. Φαρδιά, χυτά πεζοδρόμια που δεν έχει καν η Λευκωσία σήμερα. Κατά μήκος της οδού Κένεντι είδαμε τα διάσημα πολυώροφα ξενοδοχεία, μεταξύ των οποίων και το King George Hotel, το Asterias Hotel, το Grecian Hotel, το Florida hotel και το Argo Hotel που ήταν το αγαπημένο της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Δεν ονομάστηκε τυχαία κυπριακή Ριβιέρα.

Ο πατέρας του φίλου μας Γιώργου Ιεροδιακόνου έφερε την τέχνη της υψηλής ραπτικής της περίφημης Savile Row του κεντρικού Λονδίνου στο Βαρώσι. Η χαρακτηριστική κίτρινη πινακίδα του με τα καλλιγραφικά γράμματα στέκει ακόμη άθικτη.  Η διαφημιστική πινακίδα των Κυπριακών Αερογραμμών στη λεωφόρο Δημοκρατίας διαφημίζει ταξίδια που γίνονταν εύκολα και γρήγορα παντού στον κόσμο, και στην Κωνσταντινούπολη και στην Άγκυρα. 

Παραδίπλα το κτίριο της Ολυμπιακής Αεροπορίας στέκει σχετικά καλά χωρίς να έχει πάρει είδηση την ιδιωτικοποίηση του 2009.

Τα παπούτσια Γαλίδης, η αντιπροσωπεία της Toyota, το βιβλιοπωλείο "Κυριάκου" που σήμερα βρίσκεται στη Λεμεσό και άλλες δεκάδες οικογενειακές μικρομεσαίες επιχειρήσεις μιας άλλης Κύπρου που χάνεται οριστικά και αμετάκλητα είναι εδώ. 

"Ρουφάτε Βαρώσι" γιατί τελειώνει κι αυτό μας συμβούλεψε η  Τούλα Ιακώβου στο τηλέφωνο καθώς πηγαίναμε. "Εμείς δεν είμαστε καλά. Αρρωστήσαμε".

Πώς περιγράφεις τον παραλογισμό; Πώς να γράψεις για τους Βαρωσιώτες φίλους σου που στέκουν δίπλα από τα μαγαζιά και τα σπίτια τους και κλαίνε απαρηγόρητοι και ανήμποροι; 

Δεν υπάρχει μεταφορά που μπορεί να αποδώσει το συναίσθημά τους. Πρέπει όμως να βρούμε τις σωστές λέξεις που θα μιλήσουν για αυτό το άγος. Η σιωπή και η απάθεια καταδικάζουν το Βαρώσι σε ένα δεύτερο θάνατο. Υπάρχει κανείς που να μπορεί να παλέψει για το Βαρώσι πολιτικά ή το ξεγράψαμε οριστικά; 

Η μόνη πόλη της Κύπρου που δεν εποικήθηκε από τους Τούρκους, η μόνη που όντως θα μπορούσε να επιστραφεί το 1978 όταν οι Αμερικάνοι είχαν ακόμη εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, η πιο μεγάλη σε αριθμό προσφύγων πόλη,  αυτή που εάν επιστρεφόταν θα έστελνε πίσω στα σπίτια τους το 1/4 των εκτοπισμένων μας.

Μετατρέπεται κι αυτή, η πιο εξωστρεφής, ελληνική κοιτίδα του νησιού σε χαμένη πατρίδα στο βωμό του μαξιμαλισμού και της μοιρολατρείας μας. Στέκει η πόλη μόνη - για πόσο ακόμη; - στο έλεος του Ερντογάν και του παρατρεχάμενού του Τατάρ.