Το «AnΑmnesia the blog» θα σου ξεμπλοκάρει το συναίσθημα
Είναι Made in Cy αλλά σε ταξιδεύει παντού και ποικιλοτρόπως
Της Νίκολας Καρατζιά
Σε μια εποχή που οι αναμνήσεις μας των τελευταίων δύο χρόνων έχουν μυρωδιά dettol και κάθε είδους αντισηπτικού, που τα αγγίγματα έχουν την αίσθηση της σφιγμένης γροθιάς και του τραχιού δέρματος ενός αγκώνα που ακουμπάει στο δικό σου, και που το χάδι μοιάζει περισσότερο με ένα τρυφερό βλέμμα, ανακάλυψα ένα blog που ξεμπλόκαρε το συναίσθημα. Ένα μικροδιήγημα που διάβασα –ανάμεσα σε άλλα- στο «AnAmnesia the blog», το οποίο κατάφερε να με συγκινήσει και ας αναφερόταν σε μυρμήγκια που δεν συμπαθώ, ήταν η αφορμή για να μάθω πως το συναίσθημα και τη δημιουργία δεν κάνει να τα «απολυμαίνεις». Τρεις φίλοι, η Ελένη, ο Κρις και ο Αειθαλής, έκαναν ότι πιο λογικό μπορείς να κάνεις στον καιρό του παραλόγου. Εκφράστηκαν δημιουργώντας.
Ελένη, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα με συγκινούσε ένα κείμενο γραμμένο για τα «μυρμήγκια».
Τα μυρμήγκια είναι ένα κείμενο το οποίο «γεννήθηκε» καθαρά μέσα από ένα δικό μου συνειρμό μια μέρα που βρήκα μυρμήγκια στη δική μου κουζίνα. Είχα ξενυχτήσει προσπαθώντας να γράψω πρώτη φορά κάτι για τα γεγονότα του 1974 και ο συμβολισμός με τα μυρμήγκια μου άρεσε πάρα πολύ ως βασικό στοιχείο του κειμένου που θα πλαισίωνε τον τρόπο με τον οποίο ο ήρωας, ένα παιδάκι δέκα χρονών, βιώνει εκείνη τη μέρα της εισβολής.
Τα λογοτεχνικά σας κείμενα που δημοσιεύονται στο «AnAmnesia the blog» είναι αμιγώς μυθοπλασία ή εμπεριέχουν και βιωματικά στοιχεία και αναμνήσεις, δοσμένα μέσα από άλλους χαρακτήρες;
Ελένη: Κάποια είναι αμιγώς μυθοπλασία, αλλά πολλά από αυτά έχουν σαν έναυσμα βιωματικά στοιχεία και αναμνήσεις που εξελίσσονται ενίοτε με εντελώς διαφορετικό τρόπο μέσα από τους χαρακτήρες του κάθε κειμένου.
Κρις: Σε ό,τι αφορά τα δικά μου λογοτεχνικά κείμενα, τα οποία σαφώς και είναι πιο ολιγάριθμα, αυτά εμπνέονται, κατά βάση, από τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες, οι οποίες σίγουρα διανθίζονται με πολλά στοιχεία μυθοπλασίας. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω ότι σε κάθε μία από τις δημοσιεύσεις μου υπάρχει ειδικό κομμάτι, το LoVe, το οποίο περιλαμβάνει είτε ένα μικροδιήγημα, προϊόν μυθοπλασίας, εμπνευσμένο από τον εκάστοτε ταξιδιωτικό προορισμό, είτε μια νοσταλγική εξιστόρηση κάποιας αληθινής εμπειρίας.
Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε αλλά θα τολμήσω να πω, πως είναι δυσκολότερο να καταφέρεις μέσα από ένα μικρό σε μέγεθος διήγημα που μοιάζει απόσπασμα, να δώσεις ένα ολοκληρωμένο και τόσο άρτιο αποτέλεσμα, χωρίς να αφήνεις το «ανικανοποίητο» να κυριαρχήσει, περιμένοντας μια συνέχεια.
Ελένη: Είναι δύσκολο, θα συμφωνήσω. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να είναι ο λόγος συμπυκνωμένος και να έχει η κάθε λέξη σημασία για αυτό το οποίο θέλεις να πεις. Πολλές φορές γράφω και σβήνω λέξεις για να υπάρξει αυτή η οικονομία του λόγου την οποία εγώ θεωρώ πολύ σημαντική στο είδος του μικροδιηγήματος. Έχω όμως να σου πω, ότι οι αναγνώστες μου στέλνουν συχνά μηνύματα και γράφουν «περιμένουμε τη συνέχεια». Όμως δεν έχει συνέχεια! Μου αρέσει πολύ η τεχνική του ανοικτού τέλους σε αυτά που γράφω. Ποτέ δεν πίστεψα στο «Έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Είχα πάντα την περιέργεια, και μετά τι; Στα δικά μου κείμενα θέλω να βάζει ο καθένας το δικό του τέλος, όπως αυτός το φαντάζεται, ή και να μη βάζει τέλος. Εξάλλου, πραγματικά πιστεύω ότι ΤΕΛΟΣ δεν υπάρχει, η ζωή με την ευρύτερη έννοια συνεχίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή.
Αυτά τα μικρά διηγήματα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν στο μέλλον το «λιθαράκι» επάνω σε κάποια από τα οποία θα δομηθούν ολόκληρα βιβλία με μυθιστορήματα;
Ελένη: Δεν είναι κάτι που έχω προγραμματίσει, ούτε κάτι το οποίο έχω σκεφτεί ακόμα αλλά ναι, σίγουρα κάποια από αυτά θα μπορούσαν να εξελιχθούν στο μέλλον.
Κρις: Μα εννοείται πως θα προκύψει κάτι μεγάλο. Ακόμα κι αν δεν το πάρει απόφαση η Ελένη γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ -που από τη φύση μου είμαι πιο ενθουσιώδης-, για να την ωθήσω και να την παροτρύνω στο να προχωρήσουμε στο επόμενο εγχείρημα.
Δημιουργώντας το “AnAmnesia the blog”, φοβηθήκατε τη συνέπεια που θα πρέπει να έχετε στη δημοσίευση κειμένων σε σχέση με τις στιγμές που η λευκή «κόλλα» δεν βρίσκει την ανάλογη έμπνευση για να γεμίσει;
Ελένη: Ναι αυτό μας έχει απασχολήσει και το έχουμε συζητήσει. Έχουμε ένα πλάνο σχετικά με τις αναρτήσεις που ανεβαίνουν κάθε μήνα αλλά σίγουρα, εάν κάποια στιγμή η λευκή «κόλλα» δεν γεμίζει, δεν θα ανεβάσουμε κάτι. Προτεραιότητά μας είναι να ανεβαίνουν κείμενα τα οποία εμάς μας ικανοποιούν χωρίς καμία πίεση ως προς το να γίνει συγκεκριμένος αριθμός αναρτήσεων. Θα θέλαμε μελλοντικά, αν εξελιχθεί καλά το εγχείρημά μας, να υπάρξει και φιλοξενία κειμένων από ανθρώπους που θέλουν να επικοινωνήσουν αυτά που γράφουν και κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς.
Κρις: Για μένα το δυσκολότερο κομμάτι είναι αυτό της χρονικής συνέπειας. Η αλήθεια είναι πως απεχθάνομαι τα deadlines και η Ελένη είναι πολύ αυστηρή με αυτά. Σε ό,τι έχει να κάνει με το λογοτεχνικό κομμάτι σίγουρα υπάρχει πάντοτε ο φόβος της λεγόμενης «λευκής κόλλας», αλλά, πιστέψτε με, όποτε αποφασίζω να γράψω ένα μικροδιήγημα που είναι προϊόν μυθοπλασίας, τότε τα λόγια έρχονται αβίαστα και η έμπνευση πηγάζει μέσα από την ψυχή. Το ταξιδιωτικό σκέλος, που είναι και το κυρίαρχο σε ό,τι με αφορά, είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση. Εδώ η έννοια της λευκής κολλάς δεν υφίσταται. Και εξηγούμαι• όταν έχεις ταξιδέψει, έχεις περιηγηθεί, έχεις ζήσει στιγμές, που σε στιγμάτισαν σε ένα μακρινό ταξίδι, και είχες την έμπνευση ή την τύχη να αποτυπώσεις όλες αυτές τις στιγμές με τον φωτογραφικό σου φακό, τότε το έργο σου είναι πιο εύκολο…Χρειάζεται, βέβαια, και μια σχετική ευγλωττία, αλλά οκ…τό’ χουμε.
Πέραν από λογοτεχνία και ταξιδιωτικά κείμενα, τι άλλο θα διαβάσει κάποιος μέσα στο blog σας;
Ελένη: Είναι η στήλη «Οι σκέψεις του μήνα», που αποτελεί ένα ιδιότυπο editorial και στην οποία στήλη δίνεται μέσα από μια δική μου ιδιαίτερη οπτική το στίγμα και η γεύση που μου έχει αφήσει ο κάθε μήνας που περνά. Επίσης στη στήλη Μουσική, γράφει ο Αειθαλής, ο οποίος είναι ο τρίτος της παρέας και είναι λάτρης της ροκ μουσικής και κουλτούρας. Μέσα από τα κείμενά του και τα playlist που δημιουργεί και προτείνει, μπορεί κανείς να ταξιδέψει μαζί του με ήχους, εικόνες και συναίσθημα.
Πως συνδέονται οι φωτογραφίες – οι οποίες είναι δικές σας λήψεις-, με το εκάστοτε κείμενο και ποιο από τα δύο αποτελεί συνήθως το «θεμέλιο λίθο» για το τελικό αποτέλεσμα;
Κρις: Ο καλύτερος σύντροφος, οδηγός και βοηθός στη συγγραφή των κειμένων μου, είναι οι φωτογραφίες που έχω τραβήξει στις ταξιδιωτικές μου περιπλανήσεις. Κάθε αποτυπωμένο κλικ μού φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις και μου δίνει έμπνευση, ώστε να περιγράψω και να αφηγηθώ όλα όσα μου θυμίζει η φωτογραφία που έχω μπροστά μου• γεύσεις, αρώματα, συναισθήματα, στιγμές. Είναι αυτό που λέμε «μια εικόνα 1000 λέξεις».
Αν οι αναγνώστες έθεταν το ερώτημα «Ποια είναι η Ελένη και ποιος είναι ο Κρις», ποια απάντηση θα τους δίνατε;
Είμαστε δύο πολύ καλοί φίλοι και πιστεύουμε ότι η φιλία μας είναι καρμική γιατί από την πρώτη στιγμή δέσαμε και μοιραστήκαμε τις ίδιες οπτικές για τη ζωή.
Δεν μπορώ παρά να ρωτήσω, πως και από ποιο πάθος ή ανάγκη προέκυψε το "AnAmnesia the blog";
Ελένη: Η ιδέα αυτού του blog γεννήθηκε αβίαστα, πάνω από τα ποτήρια ενός καφέ freddo και ενός passion fruit smoothie, όταν κατάφερα να ξαναδώ τον φίλο μου Κρις μετά το πρώτο lockdown covid-19 την άνοιξη του 2020. Βρεθήκαμε σε καφετέρια με κράτηση, καθίσαμε αφού ψεκάσαμε παντού με αντισηπτικό και κοιτάζαμε με αμηχανία το παράλογο του πράγματος γύρω μας. Ζούσαμε το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής που είτε θα αργήσει να επανέλθει είτε έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Συζητώντας εκείνη τη μέρα λοιπόν, καταλήξαμε στο ότι, όταν όλα γύρω μας αλλάζουν και τίποτα δεν είναι πια δεδομένο όπως το ξέραμε, οφείλουμε τα όνειρά μας να τα ζούμε με κάθε κόστος και να φτιάχνουμε από αυτά αναμνήσεις.
Το πάθος του Κρις για τα ταξίδια και η δικιά μου ανάγκη να επικοινωνήσω αυτά που γράφω εδώ και χρόνια μας οδήγησε στο AnAmnesia. Στο ταξίδι αυτό γρήγορα βρέθηκε συνοδοιπόρος μας και ο Αειθαλής, ένας αγαπημένος φίλος, που αγκάλιασε την ιδέα και μπήκε στην ομάδα με ενθουσιασμό.
Τελικά, στην εποχή της συνεχούς απολύμανσης το μόνο που δεν μπορεί να «αποστειρωθεί», είναι το συναίσθημα και η δημιουργία;
Αν ποτέ κανείς αποστειρώσει το συναίσθημα και τη δημιουργία, αυτό θα σημάνει το τέλος της ελεύθερης ανθρώπινης έκφρασης.
