Όλο αυτό το επεισόδιο από δυστοπική ταινία στο οποίο πρωταγωνιστούμε, άρχισε πριν από ενάμιση μήνα.

Και απ’ την πρώτη κιόλας μέρα είχαμε ενημερωθεί ότι, είτε βαστάξει μία βδομάδα, είτε ενάμιση μήνα, είτε ένα χρόνο, θα μας πάρει οικονομικά πίσω.

Μάς επικοινωνήθηκε η λυπητερή πριν βγει ο λογαριασμός και μάς δόθηκε,  δόξα τω θεό, και ο καραντινάτος χρόνος να το εμπεδώσουμε. 

Πέραν όμως των λογιστικών και των αριθμών και των αγορών, κι επειδή είναι με πανδημία που έχουμε να κάνουμε, καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα παιδιά μας δεν είναι αριθμοί. 

Εμείς βρεθήκαμε εκτός των χώρων εργασίας μας, κάποιοι εκτός εργασίας τελεία και αυτό θα στοιχίσει τόσο σε εμάς, όσο και στην οικονομία. 

Τα παιδιά μας όμως, που δεν είναι αριθμοί και δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι μέρος μίας οικονομικής εξίσωσης (παρόλο που η βιομηχανία της γνώσης εκεί τα τοποθετεί) δεν είμαστε όλοι διατεθειμένοι να τα κάνουμε μέρος ενός πειράματος. 

Πριν από ενάμιση μήνα κάποιοι χρησιμοποίησαν τη ρητορική του “ασύμμετρου πολέμου” με έναν “αόρατο εχθρό”. Μάς ζητήθηκε, του άμαχου πληθυσμού, να κλειστούμε στα “καταφύγιά” μας για να προστατευτούμε και να προστατεύσουμε τους γύρω μας. 

Το κάναμε. Πειθαρχήσαμε. Αντέξαμε. Μαζέψαμε την ανασφάλεια και την αβεβαιότητά μας στην άκρη έτσι ώστε να συγκροτήσουμε δυνάμεις και να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας.

Μας είπαν να μην φοράμε μάσκες. Μετά μας είπαν να φοράμε μάσκες. Μας είπαν να κρατάμε απόσταση. Μετά μας είπαν ότι στα 15 λεπτά είναι όλα ok στο ταμείο του σουπερμάρκετ. Μας είπαν να κάνουμε υπομονή, θα πάρουμε επιδόματα, μετά μάς έκαναν έμβασμα στη βάση της μισθοδοσίας του 2018 και μετά μας είπαν το διόρθωσαν και μετά περιμέναμε αλλά το σουπερμάρκετ των 15 λεπτών διασημότητας τρέχει και το ψυγείο πρέπει να γεμίσει.

Σεβαστήκαμε όλες τις καλές προθέσεις, αφού ξάφνου μάς αγάπησε υπέρμετρα όλος ο πολιτικός κόσμος που θέλει το καλό μας και ακολουθήσαμε τις ημιστρατιωτικές οδηγίες για να στηρίξουμε τα ανέτοιμα και υποστελεχωμένα συστήματα υγείας που οι ίδιοι, αυτοί που σήμερα μας αγαπούν υπέρμετρα, έχουν στήσει. 

Ήμασταν φρόνιμοι, μάς είπαν και μπράβο. Συνεχίζοντας να μας επαναλαμβάνουν ότι η ζωή μας θα αλλάξει δραματικά και στη θέση της λέξης “ζωή” εσύ, καλού-κακού, βλέπε ευρώ. 

Κι ήρθε η ώρα να οδεύσουμε προς την χαλάρωση των μέτρων. Προς την καινούρια ρητορική που θα κάνει την χρήση της λέξης “κανονικότητα”, άλλο πονεμένο κεφάλαιο. Τι ήταν ακριβώς η “κανονικότητα” πριν από ενάμιση μήνα; Γιατί καλό θα ήταν να την προσδιορίσουμε και να μην σβήσουμε τα προϋπάρχοντα προβλήματα που την αγκάλιαζαν πριν έτσι ώστε να μας φανούν λιγότερο βαριά τα νέα που θα μας στοιβάσουν στην πλάτη. 

Στο πλαίσιο της “επιστροφής” αυτής τίθεται θέμα και για το άνοιγμα των σχολείων και την επιστροφή των μαθητών στα θρανία. Ένα μήνα πριν, αυτό που μας έλεγαν οι ειδικοί διεθνώς, ήταν ότι οι μαθητές τείνουν να είναι ασυμπτωματικοί στον κορωνοϊό μεν, προκαλούν περισσότερη διασπορά του ιού δε. 

Με πλήρη αντίληψη των οικονομικών επιπτώσεων που θα έχει η μη επαναλειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, και η μη επιστροφή των γονέων στις εργασίες τους, καλό θα ήταν να δούμε πρώτα αν οι ανήλικοι μαθητές μας είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τα ημιστρατιωτικά μέτρα που έπονται.

Αν μπορούν και να τηρήσουν τους κανόνες ασφάλειας και την κοινωνική αποστασιοποίηση που θα τους ζητηθεί.

Αν ο ρόλος των εκπαιδευτικών στα σχολεία θα είναι αστυνομικού χαρακτήρα και αν εν τέλει αξίζει, απλά για το θεαθήναι να πούμε ότι τα καταφέραμε και ξανανοίξαμε τα σχολεία και μπράβο μας.  

Είναι η τηλε-εκπαίδευση η λύση; Όχι. Είναι από την άλλη όμως αναγκαίο να θέσουμε τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς, τους συγγενείς και την κοινωνία σε περαιτέρω “αόρατους εχθρούς” ή αξίζει να περιμένουμε ακόμα λίγο κι ας χαθεί η σχολική χρονιά; 

Μήπως θα πρέπει να επικεντρωθούμε στους τελειόφοιτους και στον τρόπο αξιολόγησής τους και να μην ανοίγουμε άλλα μέτωπα αφού είμαστε σε "ασύμμετρο πόλεμο"; 

Να πάρουμε μια ανάσα, ανοίγοντας τα σχολεία νωρίτερα τον Σεπτέμβριο για παράδειγμα; 

Αντιλαμβανόμαστε ότι η πίεση που ασκείται όσον αφορά στην επαναλειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι καθαρά πολιτική κι όποια κι αν είναι η στάση των επιστημόνων πίσω από κλειστές πόρτες, όλα θα μπουν στην ζυγαριά του οικονομικού κόστους. 

Ας μην πάμε όμως από την καραντίνα της αγέλης στο βίαιο ξεμάντρωμά της αφού, όπως μάς είπαν εξάλλου πριν από ενάμιση μήνα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ένα “δεύτερο κύμα”. 

Ας μην εξαργυρώσουμε την επιστροφή των παιδιών στην “κανονικότητα” με χιλιάδες ανήλικα κρούσματα (“ασυμπτωματιές εστίες μόλυνσης των ενηλίκων” πριν από ένα μήνα) και αριθμούς με ανοσία στον ιό, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις παράπλευρες απώλειες αυτής της "μάχης" για επιστροφή στην "κανονικότητα".  

Υπάρχουν διαθέσιμοι χώροι για να φιλοξενηθούν και να διαμοιραστούν οι μαθητές; Θα δοθούν αντισηπτικά και γάντια και μάσκες; Θα υπάρχει η ανάλογη επιτήρηση από ενήλικες έτσι ώστε να τηρούνται οι κανόνες; Τι θα γίνει με τους μαθητές που διακινούνται με σχολικά λεωφορεία; Με αυτούς που, εάν οι γονείς τους επιστρέψουν στις εργασίες τους, δεν θα μπορουν το απόγευμα να επιτηρούνται από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους;  

Αντιλαμβανόμαστε ότι η οικονομία πρέπει να επανεκκινήσει. Την είδαμε να το ξανακάνει, είναι νωπές οι μνήμες και είναι με την εργασία και την υπομονή μας που το έπραξε.

Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι αρκετοί από εμάς θα μετράμε τα κουκιά μας διαφορετικά και κάποιοι μπορεί να μην έχουν καν κουκιά να μετρήσουν. 

Αλλά. 

Άντε και χάθηκε η σχολική χρονιά, τι έγινε; 

Ας ξαναβάλουμε τις προτεραιότητες μας σε τάξη.

Όχι, κατανάγκην, σε σχολική τάξη.