Την Παρασκευή, πριν ο Πρόεδρος με μισάωρη καθυστέρηση ανακοινώσει τα “μέτρα” της Κυβέρνησης για περιορισμό του COVID-19, έκανε πολύ αυστηρές υποδείξεις σε μαθητές και γονείς. Ζήτησε αυστηρότητα, συνέπεια και ευθύνη, αρετές -που όπως όλη η Κύπρος παρατήρησε- δεν χαρακτήρισαν την Προεδρική εμφάνιση της Παρασκευής. 

Απευθυνόμενη σε εμένα, ως μητέρα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, με προέτρεψε να μην κάνω θελήματα και μου ζήτησε να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί, γιατί είναι γνωστό πως η ασφάλεια των πολιτών του κράτους, πέντε μέρες μετά το πρώτο κρούσμα, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη δική μου πυγμή να μην υποχωρήσω στην επιθυμία της Μαλβίνας να πάει στις κούνιες και όχι στη δική του ευθύνη να ανακοινώσει πραγματικά μέτρα. 

Σε αυτό το σημείο ας θυμηθούμε πως η πρώτη τοποθέτηση του Προέδρου ήταν να διαβεβαιώσει πως η επιθυμία των ποδοσφαιρόφιλων και θρησκευόμενων Κυπρίων για άρτο και θεάματα θα ικανοποιηθεί από την κρατική τηλεόραση! #YOLO

Την ίδια ώρα, το ποίμνιο της Αυτοκέφαλης, αλλά χωρίς τη χρήση της κεφαλής, Εκκλησίας, απαιτούσε να συνεχιστεί η Θεία Κοινωνία, παρά τις αγωνιώδεις στριγκλιές της επιστημονικής κοινότητας και των λοιπών “απίστων”,  “βαρβάρων”  αλλά “νούσιμων” ανθρώπων. Νούσιμων ανθρώπων που δεν θεώρησαν σωστό, ούτε ένοιωσαν την ανάγκη να βομβαρδίσουν το 1420 με ερωτήσεις για κουπέπια και κολοκάσι.

Και επιστρέφοντας στην αρχή της παρωδίας, όπως αυτή διαδραματίζεται στην Κύπρο, να θυμίσουμε πως o mid20s Λεμεσιανός, αυτοπεριορίστηκε στο σπίτι του, παρά τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Σε αντίθεση με τον mid60s γιατρό, ο οποίος δεν λειτούργησε ούτε ως ευσυνείδητος ασθενής αλλά ούτε ως υπεύθυνος επαγγελματίας, βάζοντας σε καραντίνα το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας και σε πλήρη ανησυχία μία από τις πιο ευπαθείς ομάδες ασθενών. 

Όταν έγινε γνωστή η επαγγελματική ιδιότητα του patient zero, όλοι έσπευσαν να ζητήσουν όπως δεν κανιβαλιστεί ο γιατρός. Συμφωνώ. Δεν θα έπρεπε, ούτε πρέπει. Τότε γιατί πρέπει να κατηγορούνται με κάθε ευκαιρία οι νέοι και οι μαθητές; Ακολουθώντας την Προεδρική τακτική, ακούω από τηλεοράσεως παραινέσεις για περιορισμό των μαθητών και νέων καθώς και για την αυτοσυγκράτηση των φοιτητών του εξωτερικού. Πόσο εύκολο είναι να μην πανικοβληθούν 20χρονοι Κύπριοι, τη στιγμή που βρίσκονται μόνοι τους σε χώρες που δίνουν προτεραιότητα στους δικούς του πολίτες ή σε χώρες με ηγέτες τύπου Boris Johnson, τη στιγμή που η Κυβέρνηση της χώρας τους, τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή, συμπεριφερόταν ωσάν σε κατάσταση hangover;

Κλείνοντας, και πριν πάω να φάω μέσπιλα, θα έλεγα πως αν δεν θέλουμε πανικό ας μην τον δημιουργούμε με σπασμωδικές κινήσεις, αναποφασιστικότητα και άδικες κατηγορίες. Πράγματι ο καθένας μας έχει την προσωπική του ευθύνη, πρωτίστως ωστόσο για τον τρόπο που ψηφίζει. Η προσωπική ευθύνη των πολιτών δεν θα έρθει να καλύψει την αργοπορία και διστακτικότητα των κυβερνώντων και σίγουρα δεν επιτρέπεται να αποτελέσει τον αποδιοπομπαίο τράγο που θα καλύψει τις δικές τους αδυναμίες.  

Ο Πρόεδρος της Παρασκευής θα έπρεπε να ακουστεί ως ο αποφασισμένος ηγέτης με διάθεση να κυβερνήσει, εν συντομία, θα έπρεπε να εμφανιστεί τουλάχιστον ως Κυριάκος, και όχι ως ένας 73χρονος κουρασμένος πολιτικός.  Ο Πρόεδρος της Κυριακής, έσωσε αρκετές από τις ματσαράγκες της Παρασκευής σε επίπεδο εικόνας. Ελπίζω να αποδειχθεί αρκετός και επί της ουσίας.