Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Πέρασα πολλά χρόνια που ήταν αδύνατον να κάνω διακοπές. Και θυμάμαι ακόμη πως κοιτώντας γύρω μου ένοιωθα βαρύ τον κοινωνικό στιγματισμό που έλεγε πως αυτή η δυσκολία μου ήταν συνέπεια ποιος ξέρει ποιας μορφής κατάθλιψης ή ποιας ανικανότητας ή αδυναμίας του “χαρακτήρος” ή ίσως, ποιός ξέρει, ενός ξενέρωτου χαρακτήρα που αρνιόταν να χαρεί.

Ώσπου κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως εκπαιδεύομαστε από μικρά παιδιά να αντιλαμβανόμαστε τη φτώχεια ως μια εύλογη και θεμιτή ποινή της ατομικής μας αποτυχίας και όχι σαν εύλογη συνέπεια ενός άδικου κοινωνικού συστήματος που την παράγει. Γι’ αυτό θέλω σήμερα να σταθώ μια στιγμή και να αποδόσω τιμή σιωπής σ’ όλους τους “ξενέρωτους” και “καταθλιπτικούς” τύπους, που “αρνούνται σώνει και καλά” να πάνε διακοπές…

Ας είναι ελαφριά η φτώχεια που τους σκεπάζει στη ζέστη…μα δεν είναι δικιά τους η ευθύνη.

*ΜSc, Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος.

Πρώτη δημοσίευση Limassol Today