Γράφει η Κούλα Στυλιανού, εκπαιδευτικός

Τώρα που έχει κάπως κοπάσει το θέμα με τον καθηγητή της τέχνης και τα έργα τέχνης του, τώρα που δεν κινδυνεύει (θέλω να πιστεύω... ) η θέση του στο εκπαιδευτικό σύστημα (απλώς δεν ξέρω πότε θα ξεπεράσει ψυχολογικά αυτό που η κλειστή κυπριακή κοινωνία τού έκανε), τώρα που θέλω να πιστεύω πως έχει ξεκαθαρίσει πως στον προσωπικό του χρόνο ο δάσκαλος, έξω από το σχολείο και τις τάξεις, μπορεί να υπάρχει ως πολιτικό ον με απόψεις, στάσεις ζωής και να "καλλιτεχνει" όπως θέλει , αν έχει αυτό το ενδιαφέρον,

Τώρα μπορώ να πω το εξής έχοντας επίγνωση πόσο η γνώμη του καθενός μας μπορεί να είναι από άκρως αδιάφορη για τον οποιονδήποτε άλλο έως πολύ σημαντικη:

Δεν μου άρεσε η ούρηση στον Γρίβα!

Δεν μου άρεσε, όχι στον τομέα της αισθητικής, αφού πιστεύω πως όλα στην τέχνη επιτρέπονται και κρίνονται. Για μένα η ελευθερία στην τέχνη είναι αδιαπραγματευτη και αν δεν κατοχυρωθει και στον νου του κάθε απλού πολίτη αυτό, δεν θα προχωρήσουμε πολιτισμικά.

Όμως! Δεν μου άρεσε γιατί με προβληματίζει στο εξής σημείο και θα ήθελα από ανθρώπους ακαδημαϊκούς, νομικούς, κοινωνιολογους κλπ να ανοίξουν αυτό το θέμα. Από πότε, αν δεν συμφωνούμε με κάποιον, μπορούμε να του ουρησουμε ή να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας να ουρει σε κάποιον που δεν γουστάρουμε; Ποια είναι τα όρια της προσβολής στο ανθρώπινο κομμάτι;

Όρια στην τέχνη δεν δέχομαι να υπάρχουν. Όρια όμως στη διασφάλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν υπάρχουν;

Για τον... αμφιλεγόμενο σε δράση... Γρίβα έχω την άποψή μου. Για τον Αρχιεπίσκοπο επίσης. Όμως, από τη στιγμή που είναι άκρως επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό να θέτεις όρια στην τέχνη, από τη στιγμή που είναι άκρως επικίνδυνο να προσπαθείς να φιμωσεις έναν δάσκαλο και να του στερήσεις την ελευθερία έκφρασης, δεν είναι επικίνδυνο  για την ανθρωπότητα και δείγμα βαρβαρότητας και πολιτιστικής παρακμής , αν δεν συμφωνούμε με κάποιον να αρχίσουμε να ουρουμε ο ένας στον άλλο (ακόμα και στα πλαίσια τέχνης);

Δεν έχω απάντηση. Θα ήθελα να ανοίξει διάλογος πάνω σε αυτό το κομμάτι. Όχι στα σύμβολα, γιατί τα σύμβολα ο άνθρωπος τα φτιάχνει, αλλά στο πότε "δικαιούμαστε" να εκφράσουμε την αρνητική μας κριτική με ουρα και άλλα όργανα βασικών ανθρώπινων αναγκών και ενστικτων;

Δεν έχω απάντηση. Μόνο ερωτηματικά.

Διευκρίνιση: Αφού έχω διασφαλίσει την ελευθερία να κάνει ο,τι θέλει ο καλλιτέχνης, διεκδικώ το δικαίωμα μου να τον κρίνω και να πω αυτό με τα ούρα δεν μου αρέσει γιατί δεν βοηθά την κοινωνία στην εξέλιξη της. Δεν είναι υποχρεωμενος ο καλλιτέχνης να με λάβει υπόψη ή να κάνει κάτι που μου αρέσει, ούτε και εγώ είμαι υποχρεωμένη να μου αρέσει και εννοείται δεν μπορεί να μου επιβάλει να μην ανησυχώ αν αρχίσουμε όλοι "έντεχνα" να ουρουμε τις ιδέες του άλλου.

Δεν μου επιτρέπεται αυτό; Εννοείται ότι έχουμε το δικαίωμα κριτικής. Εννοείται ότι δεν θα δώσουμε σε κάποιον εξετάσεις μετρησιμοτητας της ανοικτομυαλοσυνης. Η τέχνη είναι κράτος εν κρατει! Έχει άσυλο!Όμως η θετική ή αρνητική της επίδραση στην κοινωνία θα κριθεί.

Πραγματικά ευχαριστούμε τον καλλιτέχνη τον Γαβριήλ που μας έδωσε την ευκαιρία να ανοίξουμε τέτοιες συζητήσεις. Η τέχνη είναι πρόσκληση και πρόκληση!