Τι θα πει “είμαι κι εγώ ΑμΕΑ”; Όχι δεν είμαι. Και είναι τουλάχιστον προσβλητικό γι’ αυτούς που είναι. Κατανοώ ότι η νέα αυτή καμπάνια -που βρήκε πρόσφορο έδαφος στο Facebook όπως και κάθε άλλη ανέξοδη και ανώδυνη “ευαισθητοποίηση” που δεν απαιτεί απομάκρυνση από το πληκτρολόγιο ενώ ταυτόχρονα χαϊδεύει το φιλανθρωπικό μας συναίσθημα- είναι για καλό κι ευγενικό σκοπό, αλλά για καθίστε για ένα λεπτό και σκεφτείτε τι ακριβώς σημαίνει αυτό. 

“Είμαι κι εγώ ΑμΕΑ” σημαίνει ενσυναίσθηση, ταύτιση. Ότι μπαίνω για λίγο στη θέση του κωφού, πιάνω το μπαστούνι του τυφλού, κάθομαι στο τροχοκάθισμα του ανάπηρου. Κι όλα αυτά για να καταλάβω πως νιώθει και τι περνάει μπας και ευαισθητοποιηθώ. Όχι. Ούτε κατά διάνοια. Δεν θα μπω στον κόπο να υποκριθώ καν ότι μπορώ να καταλάβω τι περνάνε. Σε καμιά περίπτωση. Όμως εάν φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να γίνουμε (έστω και συμβολικά) ΑμΕΑ για να κατανοήσουμε τη ζωή τους και να μην συμπεριφερόμαστε σαν μαλάκες, τότε έχουμε ήδη αποτύχει. Ως κράτος. Ως κοινωνία. Ως άνθρωποι.

Δεν χρειάζεται να τυφλωθώ για να ζητήσω υποδομές που θα διευκολύνουν τη ζωή μου, απλά πράγματα όπως οδηγούς όδευσης σε κάθε πεζοδρόμιο και πλατεία (χωρίς να πέφτουν πάνω σε στύλους και παγκάκια) ή ηχητικά φώτα τροχαίας. Περιμένω από το κράτος να σκεφτεί ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που δεν βλέπουν και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να ζουν και να κινούνται με ασφάλεια, να έχουν ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, την ψυχαγωγία και τη διαβίωση γενικότερα.

Δεν χρειάζεται να χάσω την ακοή μου για να καταλάβω ότι ζω σε ένα κράτος όπου οι κωφοί πολίτες ενημερώνονται από ένα μικρό δελτίο στη νοηματική κάθε απόγευμα και άντε κανένα προεδρικό διάγγελμα, όταν έπρεπε ΟΛΑ τα μη ζωντανά ελληνόφωνα προγράμματα του ΡΙΚ να είναι υποτιτλισμένα και τα ζωντανά (δελτία, εκπομπές, σειρές) να προβάλλονται λίγο αργότερα υποτιτλισμένα από το παντελώς άχρηστο μέχρι στιγμής ΡΙΚ2. Ή ότι θα έπρεπε να υπάρχουν νόμοι ή οδηγίες που να υποχρεώνουν τα ιδιωτικά κανάλια να υποτιτλίζουν το ελληνόφωνο πρόγραμμά τους. Βασικά υπάρχει νομοθεσία, ανενεργή εδώ και μια 10ετία γιατί τα κανάλια αρνούνται να συμμορφωθούν επικαλούμενα οικονομικό κόστος, ενώ μετά από διαπραγματεύσεις με την Αρχή Ραδιοτηλεόρασης δεσμεύτηκαν να καταθέσουν χρονοδιαγράμματα συμμόρφωσης αλλά δεν το έχουν πράξει ακόμα, σύμφωνα με αλλεπάλληλες εκθέσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως που πάνε στο βρόντο. Τα ίδια κανάλια που μέσα από τις κοινωνικές εκπομπές τους χύνουν μαύρα δάκρυα για τα ΑμΕΑ ή κατακεραυνώνουν όσους τα αδικούν ενώ τα ίδια αποκλείουν προκλητικά και ανερυθρίαστα όλους τους συμπατριώτες μας με προβλήματα ακοής.

Δεν χρειάζεται να μείνω ανάπηρος για μην συμπεριφέρομαι σαν εγωκεντρικός μαλάκας απέναντί τους. Να παρκάρκω στις θέσεις τους “για πέντε λεπτάκια μόνο”, να φράζω τις ράμπες διέλευσης και τα πεζοδρόμια για να πεταχτώ στο φούρνο γιατί το latte μου ή το πολύσπορο που έτρωγα και στο χωριό μου είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ τον άνθρωπο στο τροχοκάθισμα που αδυνατεί να ανέβει ή να κατέλθει από πεζοδρόμιο γιατί είμαι πολύ απλά ένα εγωπαθές, ανάλγητο καθίκι. Για να πάρω μια πολιτική απόφαση να υπάρχει ράμπα διέλευσης σε ΚΑΘΕ κτήριο, όχι μόνο στα κυβερνητικά, αλλά και οπουδήποτε η πρόσβαση γίνεται μέσω υπερυψωμένου σημείου. Για να μην κάνω κατάχρηση της εξουσίας που μου προσφέρει η δημοσιοϋπαλληλική μου θέση και να εξετάζω ανάπηρους με υφάκι λες και είναι οι χειρότεροι white collar εγκληματίες που θα κλέψουν το κράτος, να κόβω επιδόματα ανθρώπων με τεχνητά μέλη γιατί λέει τα λαμβάνουν μόνο όσοι είναι καθηλωμένοι σε τροχοκάθισμα (ακούστε μαλακίες) ή να ταλαιπωρώ ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ άνθρωπο χωρίς πόδια με παράλογες εξετάσεις μήπως και του φύτρωσαν ξανά πίσω ή τίποτα πλοκάμια μετά από παρατεταμένες διακοπές στο Τσερνόμπιλ. Για ένα ψωροεπίδομα. 

Δεν χρειάζεται να είμαι αυτιστικός ή με σύνδρομο Down για να μην δείχνω ενοχλημένος στην (όποια) θορυβώδη έκφραση των συναισθημάτων τους σε δημόσιο χώρο, να μαζεύω υπογραφές για να φύγει το “προβληματικό” παιδί από τη γενική εκπαίδευση και να πεταχτεί σαν σκουπίδι σε κάποιο παράπηγμα της ειδικής “γιατί ενοχλεί το κοπελούδι μου απ’ το να παρακολουθεί το μάθημα” ή να μάθω στο παιδί μου να μην συμπεριφέρεται σαν μαλακισμένο (γιατί πιθανότατα πήρε από εμένα) απέναντι στους συμμαθητές του με ειδικές ανάγκες ή γενικότερα στους ανθρώπους while at it.  Να λειτουργώ ως άλλοθι στο ανάλγητο κράτος που, παρά τα χρυσά διαβατήρια, ποτέ δεν έχει να ξοδέψει για σύγχρονες υποδομές με καταρτισμένο προσωπικό ώστε να μη μείνει ΟΥΤΕ ΕΝΑ από αυτά τα παιδιά χωρίς φροντίδα και περίθαλψη ακόμα και αργότερα ως ενήλικες όταν θα έχουν χάσει τους γονείς τους ή κηδεμόνες, τους μοναδικούς ανθρώπους που πραγματικά νοιάστηκαν γι’ αυτούς εκτός Telethon και celebrity-studded Ραδιομαραθώνιους. Να μην πιάσουμε τα κακοποιημένα, τα ορφανά, τα κάτω του ορίου της φτώχειας, τα προσφυγόπουλα - τα νεκροταφεία είναι -κυριολεκτικά- γεμάτα από εκείνα που υποτίθεται ότι προστάτευε το Γραφείο Ευημερίας. 

Συγγνώμη που χέζω στο πάρτι σας, μέρα που είναι σήμερα, αλλά όχι, δεν είμαι κι εγώ ΑμΕΑ. Δεν θέλουν να μπούμε στη θέση τους για να κάνουμε σωστό αλλά να κάνουμε το σωστό επειδή αυτό επιτάσσει η κοινή λογική. Επειδή είναι ανεύθυνο, εγκληματικό και απάνθρωπο να δυσκολεύεις ακόμα περισσότερο τη ζωή κάποιου που μπορεί να υποστεί σε μια μέρα όσα βάσανα και κόπο εσύ μπορεί να μην αντιμετωπίσεις όσο ζεις. Δεν θέλουν ούτε οίκτο, ούτε λύπηση, ούτε ελεημοσύνη, ούτε cringe-worthy εμψυχωτικά λογύδρια για “ειδικές ικανότητες” λες και είναι οι Avengers. Το δικαίωμά τους να έχουν ίση μεταχείριση, ίσες ευκαιρίες και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης διεκδικούν, δηλαδή το αυτονόητο. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά λοιπόν κι από κει και πέρα, ότι έξτρα κάνει κάποιος για να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο σε ανάγκη, είναι καλοδεχούμενο. Αλλά το να παρκάρεις στο πεζοδρόμιο με κουπόνια του Ραδιομαραθωνίου πάνω στο ταμπλό, δεν σε κάνει φιλάνθρωπο αλλά μαλάκα.

Δεν χρειάζεται να είσαι κι εσύ ΑμΕΑ λοιπόν. Ξεκίνα με το να ΜΗΝ είσαι μαλάκας

*Η απάντηση στην “κρεμάλα” της κεντρικής φώτο είναι “άνθρωπος”, όχι “ανάπηρος”