Ας διεκδικήσουμε ένα πανίσχυρο σύστημα υγείας

Ας διεκδικήσουμε ένα πανίσχυρο σύστημα υγείας

Έγλειστοι πολιορκημένοι

Η αναμέτρηση με τη βιοεξουσία πρέπει να βρει νικητές τους ανθρώπους και την ελευθερία τους

GUEST STAR, Γράφει ο Δήμος Ιωακείμ

Φωτογραφία από την ταινία Κυνόδοντας

«Νιώθω ότι σταμάτησε η ζωή μας» μου ανέφερε ένας φίλος, λίγες μέρες μετά τα πρώτα μέτρα. Οι αναμνήσεις αντικατέστησαν τις ζωντανές στιγμές. Το μόνο ζωντανό που μεταδίδεται είναι οι θλιβεροί αριθμοί. Τα νέα μας ελαχιστοποιήθηκαν. Οι μισές δουλειές αναστάλθηκαν, οι άλλες μισές στον αναπνευστήρα. Σχέδια και ταξίδια ακυρώθηκαν. Γιορτές και φεστιβάλ ματαιώθηκαν. Τα χόμπι πάγωσαν. Οι δρόμοι έχουν ερημώσει, χώροι κοινωνικοποίησης και ψυχαγωγίας με κλειδαριά ή ριγέ κορδέλα. Οι φίλοι και η οικογένεια σε οθόνες και τηλεφωνικές γραμμές. Οι ατομικές ελευθερίες πήγαν περίπατο. Μας πέταξαν σε κινηματογραφική αίθουσα που προβάλλεται ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η πανδημία έφερε το ανοίκειο και το υπαρξιακό άγχος μετατρέπεται σε καθημερινή συνήθεια. Πρωτόγνωρη κατάσταση, βουτηγμένη στην απόλυτη αβεβαιότητα. Κινούμαστε στα τυφλά, σε μια δυστοπία, χωρίς προδιαγεγραμμένο τέλος. 

Βρισκόμαστε σε κελί, για άγνωστο χρονικό περιθώριο και το σύνδρομο του Κόμη Μοντεχρίστου μας υποβάλλει στη σκέψη της απόδρασης. Ο εγκλεισμός βιώνεται διαφορετικά για τον καθένα, με ταξικά και κοινωνικά κριτήρια. Αλλιώς βιώνεται η απομόνωση σε έπαυλη με κήπο κι αλλιώς σε διαμέρισμα, ημιυπόγειο, που τρέχει το ενοίκιο. Τα ζευγάρια, πιο ζευγάρια από ποτέ, οι σινγκλ, πιο σινγκλ από ποτέ, και οι άνθρωποι μονάχοι, πιο μόνοι από ποτέ. Η μοναξιά απλώνεται. Η ενδοοικογενειακή βία αυξάνεται.

Άνθρωποι «θετικοί» στιγματίζονται. Οι πολίτες στοχοποιούνται. Ο φόβος και η καχυποψία διαχέουν τοξικότητα. Η καταπραϋντική και ωφέλιμη ανθρώπινη (σωματική) επαφή αποκόπτεται κατά την πιο αναγκαία περίοδο. Η αναστολή εξόδου σε καταθλίβει. Το σύνδρομο του εγκλεισμού πλανάται απειλητικά. Η αγοραφοβία παραμονεύει για όλους μας. Οι θαρραλέοι της πρώτης γραμμής... κινδυνεύουν με μετά-τραυματικό στρες. Η πολυάσχολη και απερίσκεπτη ζωή μετατράπηκε σε μεγεθυντικός φακό αυτογνωσίας. Η ενδοσκόπηση του εαυτού μας, που συνήθως δεν έχει happy end, σύμφωνα με τον Ντοστογιέφσκι («Υπόγειο»). 

Ας αποδεχτούμε ότι ο κόσμος γυρίζει πιο αργά. Ας βηματίσουμε μαζί του. Ακούστε μουσική, διαβάστε λογοτεχνία, επεκτείνετε τις γνώσεις σας, δείτε κινηματογράφο, επικοινωνήστε (πυκνά) με ανθρώπους σας, σκεφτείτε, γράψετε, γυμναστείτε, δημιουργείστε... Είναι ο καιρός που επιβάλλεται να προσφέρουμε εμψύχωση, αλληλεγγύη (τι θεραπευτική πράξη!) και αγάπη (αυθεντική, χωρίς ανταλλάγματα). Το κράτος οφείλει να ρίξει στη μάχη ψυχολόγους και ψυχίατρους. Θα περάσει. Θα βγούμε τραυματισμένοι. Αλλά ας εκμεταλλευτούμε το σοκ αυτογνωσίας, ας εκτιμήσουμε όσα έχουμε, ας φιλοσοφήσουμε τη ζωή και ας διεκδικήσουμε κράτος πρόνοιας και δημόσιο σύστημα υγείας, πανίσχυρα, εκτός των αδυσώπητων νόμων της αγοράς. Η αναμέτρηση με την βιοεξουσία πρέπει να βρει νικητές τους ανθρώπους και την ελευθερία τους. 

 

Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]

Loader