Σε μια σκηνή του 2ου επεισοδίου της true crime σειράς «Κάρμα» η Νίκη Δραγούμη τηλεφωνεί στη μαμά της (Μήδεια Χάννα) και κλαίγοντας της δηλώνει πως δεν αντέχει άλλο τη ζήλια και τη βαναυσότητα του συζύγου της (Κωνσταντίνος Γαβριήλ). «Εν αλλάσει μάμα, εν αλλάσει» λέει μέσα από αναφιλητά για να εισπράξει τη διαχρονική απάντηση Κυπραίου γονιού που φοβάται περισσότερο το ρεζιλίκι ενός διαζυγίου από τη σωματική ακεραιότητα της κόρης του: «Αν δεν αλλάσει ο άλλος, αλλάσουμε εμείς». Δηλαδή από ξεροκέφαλη, αντιδραστική και προκλητική -όπως τη χαρακτηρίζει σε άλλες σκηνές- επειδή δεν ανέχεται τη σκατένια συμπεριφορά του σατράπη τοππουζοκυπραίου άντρα της, να γίνει μια υπάκουη, άβουλη και πάντα πρόθυμη νοικοκυρούλα που φοράει μπούρκα και υπηρετεί πιστά τον αντρούλη της «γιατί είναι για το καλό της».

Τελικά, χωρίς να αποτελεί spoiler, η ανυπότακτη γυναίκα καταλήγει νεκρή στη μέση του δρόμου πυροβολημένη από το G3 του «τυφλωμένου από τη ζήλια συζύγου» κατά την προσφιλή έκφραση πολλών εγχώριων media που τους αρέσει να ξεπλένουν τους δράστες γυναικοκτονιών για μια χούφτα κλικς.

Η σειρά του Alpha βασίζεται σε πραγματικά εγκλήματα που συγκλόνισαν την κυπριακή κοινωνία με αρκετά από τα στοιχεία αλλοιωμένα ώστε οι δημιουργοί (η σεναριογράφος Χριστιάνα Αρτεμίου και η σκηνοθέτης Ναστάζια Χριστοδούλου) να μην έχουν τυχόν νομικούς μπελάδες με τους συγγενείς θυμάτων και δραστών. 

Η «Ζήλια», όπως τιτλοφορείται το 2ο επεισόδιο του 2ου κύκλου που μεταδόθηκε την περασμένη Κυριακή και υπάρχει online, θυμίζει έντονα μία πολύ χαρακτηριστική (και ιδιαίτερα σοκαριστική) υπόθεση γυναικοκτονίας που τάραξε το νησί αλλά θα μπορούσε να βασίζεται σε οποιαδήποτε από τις 38 γυναικοκτονίες που διαπράχθηκαν στο νησί από το 2000 ή και σε όλες μαζί. Άλλωστε μόνο τα ονόματα και οι τοποθεσίες αλλάζουν, η μέθοδος παραμένει αναλλοίωτη εδώ και δεκαετίες: Ο σύζυγος κακοποιεί τη γυναίκα του, τη ζηλεύει, την ελέγχει, τη βρίζει, τη χτυπά, τη βιάζει. Εκείνη προσπαθεί μάταια να ξεφύγει, σε όποιον απευθύνεται (γονείς, συγγενείς, περίγυρος, αστυνομία) της λέει να πάει «έσσω της στον άντρα της τζιαι εν πειράζει αν πει τζιαι καμιά κουβέντα παραπάνω». Αποδέχεται τη μοίρα της πιστεύοντας ότι εκείνος θ’ αλλάξει, υπομένει βρισίδια, ξύλο και ταπείνωση και σε κάποιο καυγά καταλήγει πτώμα. Ή αποφασίζει να δράσει, μαζεύει τα κομμάτια της, τον χωρίζει, φεύγει απ’ το σπίτι και καταλήγει πάλι πτώμα. 

Γιατί το βαρύ κι ασήκωτο αρσενικό, κτητικό και παραχαϊδεμένο από γονείς και περιβάλλον, δεν σηκώνει χωρισμούς και ταπείνωση ανδρισμού. Η γυναίκα έτσι και του δοθεί παραμένει κτήμα και όπως το κακομαθημένο κωλόπαιδο προτιμάει να σπάσει το παιχνίδι του παρά να το μοιραστεί με άλλον. Άλλωστε ακόμα και με τα χέρια του λερωμένα με το αίμα της νεκρής γυναίκας του ξέρει ότι θα ξεπλυθεί στο μιντιακό πλυντήριο. Δεν φταίει αυτός θα γράψουν, τον θόλωσε η ζήλια, τον τύφλωσε το πάθος, είναι η αγάπη του για εκείνη που του όπλισε το χέρι, αφήνοντας κι ένα παραθυράκι ότι φταίει και το θύμα που δεν του έδινε άλλη μια ευκαιρία, που τον χώρισε, τον απάτησε ή του προσέβαλε τον ανδρισμό (αν τα media λατρεύουν κάτι περισσότερο από έναν «τυφλωμένο απ’ το πάθος άντρα» είναι η γυναίκα ρίζα του κακού).

Το «Κάρμα» δεν είναι απλά η τηλεόραση που θέλουμε αλλά η τηλεόραση που χρειαζόμαστε

Το «Κάρμα» δεν είναι απλά η τηλεόραση που θέλουμε, με την έννοια μιας καλογυρισμένης σειράς με ενδιαφέρουσες ιστορίες, ευφάνταστη σκηνοθεσία και μερικές από τις πλέον ανέλπιστα καλές ερμηνείες που είδαμε τελευταία, αλλά η τηλεόραση που χρειαζόμαστε με την τολμηρή, διεισδυτική, σου-ανοίγω-τα-μάτια-με-το-ζόρι προσέγγιση των ιστοριών που πραγματεύεται. 

Γιατί πέρα από τα ευαίσθητα, πολωτικά και γι’ αρκετούς -δυστυχώς- αμφιλεγόμενα και άβολα θέματα με τα οποία καταπιάνεται (trafficking, γυναικοκτονία, αυτοδικία, βιασμός κλπ) και τα παρουσιάζει σε όλο τους το σοκαριστικό μεγαλείο, προχωρά ένα βήμα παραπέρα παραθέτοντας στο τέλος στατιστικά στοιχεία και συνεντεύξεις ανθρώπων σχετικών ή με κάποια σύνδεση με το εκάστοτε θέμα (full disclosure: μιλάω κι εγώ στο 2ο επεισόδιο για την απαράδεκτη κάλυψη των γυναικοκτονιών από τα πλείστα ΜΜΕ) και η μυθοπλασία γίνεται ξαφνικά μια ζοφερή πραγματικότητα και δικαιολογίες τύπου «δεν το ήξερα» παύουν να ισχύουν.

Είμαστε μια κοινωνία όπου βασιλεύουν ο ισαποστακισμός, η αοριστολογία και η έγνοια να τα έχουμε με όλους καλά. Κι έχουμε μια τηλεόραση με απογευματινές εκπομπές που χλευάζουν θύματα σεξουαλικής επίθεσης, «ισιώνουν» gay ή δοξάζουν χαζογελώντας ξεπερασμένα σεξιστικά πρότυπα. Και με δελτία ειδήσεων που αναπαράγουν πατριαρχικά κλισέ για δήθεν εγκλήματα πάθους και θολωμένους μακελάρηδες όταν βέβαια δεν θεωρούν τη λάσπη/φταίξιμο στο θύμα «αντίθετη άποψη» που πρέπει να εκφραστεί(!) και να γίνει σεβαστή. Και έρχεται μια δραματοποιημένη σειρά και παίρνει θέση, υψώνει φωνή και ορθώνει ανάστημα χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, απέναντι σε όλους αυτούς που εθελοτυφλούν, είτε από συμφέρον, από αμάθεια, είτε από απλή ηλιθιότητα και κρύβουν τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλάκι νομίζοντας πως καθάρισαν. 

Κι αλίμονο σε μια κοινωνία που χρειάζεται μια σειρά μυθοπλασίας για να της δείξει την πραγματικότητα. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Με αφορμή τη σειρά Κάρμα, η Μαρίνα Μανδρή έγραψε αυτό