Είναι γυναικοκτονία ηλίθιε

Όσο δεν αναγνωρίζεται το έγκλημα ως αυτό που πραγματικά είναι, η δολοφονία μιας γυναίκας λόγω της φύσης της, τόσο δεν θα λαμβάνεται σοβαρά ο προάγγελος της κακοποίησης και θα στοιβάζονται τα πτώματα 

Η ανατριχιαστική περιγραφή του 20χρονου σήμερα Κλεόπα των όσων βίωσε τον μαύρο εκείνο Ιούνη του 2014, όταν ο πατέρας του πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ την 36χρονη μητέρα και την 9χρονη αδελφή του ενώ τραυμάτισε σοβαρά τον ίδιο, στις “24 Ωρες” και στον Κωνσταντίνο Κωνσταντίνου, σοκάρει σε όλα τα επίπεδα - ήταν μόλις η δεύτερη φορά που ένιωθα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω τη θέαση μιας true crime εκπομπής (η άλλη είναι το εξίσου ζοφερό The Trials of Gabriel Fernandez του Netflix εάν ενδιαφέρεστε να χαλάσετε τη βραδιά σας).

Πέρα βέβαια από τη συγκλονιστική περιγραφή του μακελειού, όπου παρίστανε τον νεκρό για να γλιτώσει και σηκώθηκε μόνο όταν ο δράστης τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, υπάρχει εκείνο το σημείο στην αρχή όπου ο νεαρός επιζών εξομολογείται την κόλαση που ζούσε η οικογένειά του πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού τους με τον πατέρα-δυνάστη να κακοποιεί ψυχικά και σωματικά τον ίδιο, τη μητέρα και την αδελφή του, που είναι η πραγματική γροθιά στο στομάχι. Μια κόλαση που υπέμεναν σιωπηλά, παθητικά, σκαρφιζόμενοι χίλιες δυο δικαιολογίες για τους μώλωπες, τα μαυρισμένα μάτια και τα γδαρσίματα. Μέχρι που η Μαργαρίτα, ύστερα από προτροπή του Κλεόπα, συγκέντρωσε όσο κουράγιο της απέμεινε και κατάφερε να πάρει διαζύγιο. Όχι πως γλίτωσε. 

Οι ενοχλήσεις, οι απειλές και οι εκφοβισμοί συνεχίστηκαν όπως συνηθίζεται σε οικογένειες με πατέρα τύραννο που ζουν σε χώρα με αυστηρό πατριαρχικό σύστημα που ευνοεί την αντρική τοξικότητα και εμφανίζεται απρόθυμο να προστατεύσει ουσιαστικά τα θύματά της. Τα παιδιά ήταν αναγκασμένα να επισκέπτονται δύο φορές την εβδομάδα τον άνθρωπο που αποτελούσε το βασικό υλικό απ΄το οποίο ήταν φτιαγμένοι οι εφιάλτες τους. Ένα μαρτύριο χωρίς τέλος ή ορθότερα, χωρίς χαρούμενο τέλος αφού γνωρίζουμε πολύ καλά πως κατέληξε. Ακόμα όταν περνάω από εκείνο το σημείο της Κωνσταντινουπόλεως νιώθω ένα κράμα θλίψης, οργής και ανατριχίλας. Γιατί βλέπετε, το φορτωμένο με χίλια κόμπλεξ και ψυχολογικά, βάναυσο και δεσποτικό κάθαρμα οπλοφορούσε με G3 που του παραχώρησε η κυβέρνηση για να πολεμήσει κάποιον μελλοντικό εχθρό. Κι αυτός το έστρεψε εναντίον της οικογένειάς του. Δεν ήταν ο πρώτος και σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος, στατιστικά οι έφεδροι έχουν δολοφονήσει πολλές περισσότερες γυναίκες απ’ ότι Τούρκους στρατιώτες. 

Η εκπομπή μεταδόθηκε λίγα 24ωρα πριν τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, όμως το συγκεκριμένο ζήτημα δεν χρειάζεται καμία επικαιροποίηση, παραμένει μια ανοιχτή πληγή όχι μόνο στην Κύπρο αλλά σε κάθε γωνιά του πλανήτη όπου η γυναίκα καταπιέζεται, υποβαθμίζεται, υποτιμάται, κακοποιείται, βιάζεται και δολοφονείται. Μόλις την περασμένη Κυριακή ένας πολλά βαρύς Μανιάτης πυροβόλησε και σκότωσε τη σύζυγό του μπροστά στα μάτια της κόρης τους. Μεγάλη μερίδα των ελληνικών media ξέπλυναν γι’ ακόμα μια φορά τον δράστη μιλώντας για “οικογενειακή τραγωδία”, “έγκλημα πάθους” και τις γνωστές απαρχαιωμένες μαλακίες που πιπιλίζουν όσοι αρνούνται να δουν κατάματα τη μάστιγα της γυναικοκτονίας και επιμένουν να ρομαντικοποιούν τη δολοφονία μιας γυναίκας από άντρα για λόγους... έρωτα, τιμής, πάθους, ζήλιας ή απόρριψης. Παράλληλα έσκασαν στα σόσιαλ σχόλια σαν κι αυτό:

Ναι, φταίει η δολοφονημένη που δεν τον ηρέμησε. Σε άλλες περιπτώσεις που δεν τον άκουγε, τον κεράτωσε, τον χώρισε, δεν τον ήθελε πίσω, τον ζήλευε, του γκρίνιαζε, τον υποτιμούσε ή οποιαδήποτε άλλη ηλίθια δικαιολογία θα σκαρφιστεί η υπεράσπιση του δράστη και τα media που διψούν για αίμα και σπέρμα. Βλέπετε, αν μια γυναίκα σκοτώσει τον άντρα της είναι μέγαιρα, ύαινα, αράχνη, μαύρη χήρα, έχιδνα ενώ το αντίθετο βαφτίζεται αυτομάτως οικογενειακή τραγωδία, έγκλημα πάθους και τραγικός επίλογος του δράματος. Στην Κύπρο περιορίστηκε κάπως το κακό αλλά χρειάστηκε ένας μακροχρόνιος και επώδυνος αγώνας από δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς και ακτιβίστριες ώστε να ευαισθητοποιούν τουλάχιστον τα mainstream ΜΜΕ και να μην γράφει το κάθε αμόρφωτο “το πάθος του όπλισε το χέρι” κάθε φορά που κάποιο entitled καθίκι σκοτώνει την πρώην του. Κι ακόμα έχουμε δρόμο μέχρι να γίνει συνείδηση του δημοσιογράφου και όχι επειδή το επιβάλλει ο διεύθυνση ή τρέχει μετά ο αρχισυντάκτης να αλλάξει τον κλισεδιάρικο τίτλο-ξέπλυμα. 

Γι’ αυτό επιβάλλεται να αναγνωριστεί η γυναικοκτονία ως έγκλημα με ειδικά χαρακτηριστικά και να διώκεται ανάλογα. Γυναικοκτονία έχουμε όταν το θύμα δολοφονείται από έναν άνδρα επειδή δεν του έκατσε, τον χώρισε, προσέβαλε την τιμή του ή γιατί θεωρήθηκε κτήμα του, ένα παιχνιδάκι που εκείνος προτιμά να σπάσει παρά να παίξει άλλος μαζί του. Και είναι πάρα πολλές οι γυναικτονίες σε έναν τόσο μικρό τόπο για να τις αγνοήσεις και να πεις “εντάξει μωρέ, δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, έπεσαν απλά στην περίπτωση”. Ναι, δεν είμαστε όλοι έτσι, αλλά υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που χρησιμοποιούν τις γυναίκες (και τα παιδιά τους) ως σάκο του μποξ με τον περίγυρο να σιωπά (μόνο αν μετακομίσει δίπλα κανένας αλλοδαπός καλούν μέρα παρά μέρα την αστυνομία) και τις αρμόδιες αρχές ανίκανες να προστατεύσουν τα θύματα ενώ πολλές φορές τα στέλνουν πάλι πίσω στους βασανιστές και εν τέλει δολοφόνους τους. 

Υπάρχουν φυσικά και οι οπαδοί του “δεν υπάρχει γυναικοκτονία, όλες είναι ανθρωποκτονίες”. Ξέρουμε ποιοι είναι και γιατί το λένε, άλλωστε οι ίδιοι πριν λίγους μήνες φώναζαν “όχι Black Lives Matter αλλά All Lives Matter”. Οι γνωστοί κουτοπόνηροι ισαποστασάκηδες που νομίζουν πως με φαινομενικά αθώα και ευγενή “συμπερίληψη” μπορούν να κρύψουν την πραγματική τους έγνοια που δεν είναι άλλη από την πεισματική άρνηση αναγνώρισης του προβλήματος και ταυτόχρονη διατήρηση και διαιώνιση του καταπιεστικού καθεστώτος του λευκού χριστιανού στρέιτ άντρα σε βάρος όλων των υπολοίπων. 

Άμεση αναγνώριση της γυναικοκτονίας λοιπόν από την πολιτεία ώστε τα πρώιμα σημάδια του εγκλήματος, η κακοποίηση και η ενδοοικογενειακή βία, να εντοπίζονται εγκαίρως και μια φορά να προλάβουμε τα χειρότερα, έτσι για αλλαγή. Γιατί μόνο όταν υπάρχει επίσημη αναγνώριση μπορούν να ληφθούν σοβαρά οι καταγγελίες μιας γυναίκας που κινδυνεύει από σύζυγο, πατέρα, αδελφό ή άγνωστο και εννοείται από ειδικά καταρτισμένο προσωπικό της Αστυνομίας (το λεγόμενο Τμήμα Ειδικών Θυμάτων ή SVU που είχε ψιλοανακοινωθεί παλαιότερα και φυσικά ξεχάστηκε).

Στα λόγια και τις βαρύγδουπες, αλλά κενές περιεχομένου, ομιλίες για την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, είμαστε μανούλες. Όταν τις πυροβολούν στους δρόμους σαν τα σκυλιά οι macho βαρβατίλες, κάνουμε για ακόμα μια φορά πως πέφτουμε απ’ τα σύννεφα. Ή ότι τους τύφλωσε το πάθος...