Mερικές φορές, ο τρόπος που χρησιμοποιείται και εντάσσεται σε μία πρόταση η λέξη «λεβέντης» μου προκαλεί αμήχανα συναισθήματα. Αυτό ίσως συμβαίνει επειδή τείνουν να την προτιμούν και να τη χρησιμοποιούν τακτικά άνθρωποι ορισμένης κοσμοθεωρίας και σκέψης. 

Άνθρωποι, για παράδειγμα, που εκστασιάζονται με την παλιακή έκφραση «λεβεντομάνα Κρήτη» ίσως να μην είναι άτομα που θα ήθελα να κάνω κολλητή παρέα, αφού η οπισθοδρομική ματσίλα των Κρητικών θα προτιμούσα να μην εκλαμβάνεται ακόμα ως κάτι το θετικό και το πολύ σπουδαίο.

Tο πρόσφατο πάντως viral περιστατικό με έναν τέτοιο «λεβέντη» Κρητίκαρο, ο οποίος εκδιώχθηκε από το Big Brother κακήν κακώς, παρουσιάζει, πιστεύω, ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τόσο σημειολογικά όσο και επί της ουσίας.

Καταρχάς, σε μια όχι και τόσο μακρινή, σίγουρα όμως πολύ πιο οπισθοδρομική συνθήκη, ένας τέτοιος «λεβέντης» με τα μπράτσα, το μπόι και κυρίως με το γνωστό και επαρχιώτικο macho ύφος του συγκεκριμένου, ο οποίος αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως σταχτοδοχεία και τους γκέι ως μίασματα, θα εξυμνούνταν ως άντρας - πρότυπο. Επιτέλους, το ανόητο και βλαβερό αυτό «πρότυπο» δέχεται μαζική αποδόμηση και επικρίνεται σφόδρα, τόσο σε πολιτικό και πολιτειακό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Σαφώς δεν μιλώ για τη σέξι αρρενωπότητα που κακώς μπλέκεται στη συζήτηση, μιλώ για τη διαβόητη τοξική αρρενωπότητα, που στο πέρασμα των αιώνων έχει δολοφονήσει και βιάσει ουκ ολίγες φορές. Έφτασε όμως ο καιρός να εκπολιτιστούμε και η αλήθεια είναι πως αρκετοί από εμάς... εκπολιτιστήκαμε, χρόνια πριν. Φτάνει λοιπόν, δεν είναι ελευθερία της έκφρασης να δημοσιεύονται πια τέτοιες απόψεις και κυρίως αυτές δεν είναι απόψεις που μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν να καλλιεργούνται. Ως άνθρωποι δεν ζούμε σε σπηλιές πια, ούτε και θέλουμε να επιστρέψουμε.

Για την ιστορία και για όλους όσοι δεν έτυχε να… ενημερωθούν, ο εν λόγω Κρητίκαρος δήλωσε on camera πως μια γυναίκα για να στρώσει θέλει κ*βλί και πως αν ο ίδιος δεν αδειάσει μια μέρα με την πρώτη τυχαία γκόμενα θα πρέπει να τη βιάσει. Αξιοσημείωτη πρωτογονίλα εξέφρασε επιπλέον για τους γκέι και τις «χοντρές γυναίκες που δεν τις θεωρεί γυναίκες».

Τρίζουν τα κόκκαλα της Ελένης Τοπαλούδη και του Βαγγέλη Γιακουμάκη, γράφουν με το δίκιο τους από τη στιγμή που πήρε διαστάσεις το περιστατικό χρήστες στο ίντερνετ ενώ το θέμα πήρε ευτυχώς και πολιτικές διαστάσεις, καθώς μιλάμε για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που μεταδίδεται σε prime zone με εκατομμύρια τηλεθεατές σε Κύπρο και Ελλάδα ως αποδέκτες. Μετά την κατακραυγή, ο Αλεξανδρίδης εκδιώχθηκε από το παιχνίδι και έκτοτε υφίσταται το κράξιμο της αρκούδας.

Το θέμα δεν πρέπει να συνεχίσει να είναι προσωπικό εναντίον στον Αλεξανδρίδη, αυτός ας επιστρέψει στο χωριό του να κάνει περισσυλογή, το θέμα πρέπει όμως να είναι αμείλικτα καταγγελτικό εναντίον των απόψεων που δεν ντράπηκε να εκφράσει δημόσια, οι οποίες πέρα από trash είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Είναι συνεπώς ιδιαίτερα ευχάριστη και αισιόδοξη η άμεση αντίδραση της κοινωνίας, που με συνοπτικές διαδικασίες απέβαλε την τοξικότητα. 

Επιπρόσθετο ενδιαφέρον σε σχέση με το 'Big Brother της νέας εποχής' στην Ελλάδα παρουσιάζει ενδεχομένως ότι στο έτος 2020, η παρουσία ενός queer ατόμου, 18 ετών, που αν και γεννήθηκε ως αγόρι στη συμπεριφορά είναι εντελώς κορίτσι, περνά επιτέλους ως πολύ πιο αδιάφορη και πολύ πιο ασήμαντη από τη συμπεριφορά ενός macho κάγκουρα που απροκάλυπτα προώθησε την κουλτούρα του βιαστή. Αν και τα δύο παραδείγματα δεν θα έπρεπε καν να τίθενται σε σύγκριση, δεν μπορεί κανείς ν΄ αρνηθεί ότι στην Ελλάδα του 2001, όπου εκτυλισσόταν το προηγούμενο Big Brother, οι ρόλοι θα ήταν ίσως αντίστροφοι και το μεγαλύτερο κράξιμο τότε δεν θα το έτρωγε ο Κρητίκαρος macho που προτρέπει σε βιασμό αλλά η «αδελφή». Όχι πως σήμερα δεν υπάρχουν ομοφοβικοί, το πολιτικά ορθόν ωστόσο είναι να κράξεις τον Κρητίκαρο, κι αυτό είναι πρόοδος.

Συνεπώς, ναι, μπορεί το cancel culture να είναι ένα από τα σοβαρότερα και μεγαλύτερα προβλήματα του ίντερνετ και της σημερινής εποχής και χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά να λοιδωρούνται εντελώς άδικα, αισθάνομαι όμως πως στο περιστατικό με τον Κρητίκαρο η καλώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα έχει κάνει ορθά τη δουλειά της. 

Ας μη ξεχνάμε πως η πολιτική ορθότητα έχει επινοηθεί για να φέρει ισοτιμία και θεωρείται επίτευγμα της σύγχρονης δημοκρατίας. Αν ενίοτε διαστρεβλώνεται σε εργαλείο λογοκρισίας και αυτολογοκρισίας, όπως επισημαίνει ο υπέροχος αυτός άνθρωπος εδώ, άλλο θέμα.

Μετά από τόσα χειραφετικά κεκτημένα ιστορικών αγώνων κοινωνικών ομάδων όπως οι γυναίκες, οι μαύροι και οι γκέι, απειλή κατά της δημοκρατίας και της ελευθερίας της έκφρασης δεν είναι η εκδίωξη του κάθε Αλεξανδρίδη. Αυτό θα ήταν ένα επιχείρημα που θα προέβαλαν δεξιόστροφοι πολέμιοι της πολιτικής ορθότητας και θα είχαν τεράστιο λάθος.

Πραγματική απειλή κατά της δημοκρατίας και της ελευθερίας της έκφρασης είναι να συνεχίσουμε να δίνουμε βήμα στους Αλεξανδρίδηδες. Όπως και να τους αναπάραγουμε.

 Αυτό. 

*υστερόγραφο: Έχω επιπλέον παρατηρήσει πως, στον ευρύτερο ελληνόφωνο χώρο, άτομα που συνήθως ηδονίζονται με την ιδέα του πολέμου και την ύπαρξη -των Τούρκων κατά προτίμηση- ως εχθρών (πρόσφατα έχουν δυστυχώς αναβιώσει αρκετοί τέτοιοι) επίσης αρέσκονται πολύ στο να κάνουν χρήση της λέξης «λεβέντης». Το ότι η ετυμολογία της ανήκει βέβαια στον «εχθρό», αφού προέρχεται από την τουρκική λέξη «levend» αποτελεί μάλλον σύμπτωμα μίας ακόμη ευτράπελης ειρωνείας, ενδεικτικής της άγνοιας και της προκατάληψης