Στην Πινδάρου δικαιωματικά ανοίγουν σαμπάνιες. Πείτε ό,τι θέλετε για τον Αβέρωφ Νεοφύτου, όμως κατάφερε για ακόμα μια φορά ως επιδέξιος ζογκλέρ να ισορροπήσει όλες τις (αντικρουόμενες) τάσεις μέσα στον ΔΗΣΥ και να βγάλει το κόμμα του τον αδιαμφισβήτητο νικητή των εκλογών παρά το γεγονός ότι έφαγε όλα τα σκατά της διακυβέρνησης Αναστασιάδη και είχε απώλειες όχι μόνο λόγω αποχής αλλά και προς μισή ντουζίνα συγγενικής ιδεολογίας κόμματα (ήταν ο βασικός αιμοδότης του ΕΛΑΜ). Και με όλα αυτά, διατηρήθηκε πρώτη δύναμη του τόπου (και με διαφορά) χάνοντας μόλις 8.000 ψήφους σε σχέση με το ‘16 (ποσοστό 2,9%) και μία έδρα. Επίσης θα πρέπει να χωνευτεί ότι η πλειοψηφία της κυπριακής κοινωνίας είναι δεξιόστροφη και ο ΔΗΣΥ κατάφερε να στεγάσει το μεγαλύτερο μέρος της. 

Το ΑΚΕΛ τιμωρήθηκε παραδειγματικά όχι μόνο γιατί δεν έπεισε ως αντιπολίτευση αλλά πλέον γιατί δεν πείθει γενικά. Αγκυλωμένο στο παλαιοκομματικό υπόβαθρο και την παλαιοκομμουνιστική ιδεολογία του το κόμμα της Αριστεράς θα συνεχίσει να συρρικνώνεται μέχρι να καταλήξει ΚΚΕ. Εκτός κι αν κάποια στιγμή ξεφορτωθεί τα σφυροδρέπανα και να απαρχαιωμένα συνθήματα περί καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού (γιατί τι να σας πω, ΑΥΤΑ ακριβώς είναι τα προβλήματα του μέσου φτωχού, άνεργου Κυπραίου) και κινηθεί προς την αληθινή, ευρωπαϊκού και κυρίως σκανδιναβικού τύπου σοσιαλδημοκρατία με καθαρές προοδευτικές θέσεις στα κοινωνικά ζητήματα και πιο ανοιχτό μυαλό στην οικονομία.

Τότε ίσως καταφέρει να προσελκύσει τους προοδευτικούς, μετριοπαθείς, φιλελεύθερους πολίτες που βρίσκονται διάσπαρτοι στα άλλα κόμματα ή απέχουν γιατί δεν έχουν βρει ακόμα τον χώρο που τους εκφράζει. Η αριστερά χρειάζεται νέα έκφραση, είτε με ένα ριζικό rebranding του ΑΚΕΛ, είτε με ανοίγματα και συνεργασίες, είτε με τη δημιουργία ενός νέου κεντροαριστερού σχήματος.

Βασικά χρειάζεται να είναι λιγότερο ΑΚΕΛ και περισσότερο Νέες Δυνάμεις (όπως δείχνει και η σταθερή πρωτιά της Ειρήνης Χαραλαμπίδου κόντρα στις κομματικές ντιρεκτίβες). Φυσικά για να συμβεί αυτό χρειάζεται πρόσωπα που να εμπνέουν εμπιστοσύνη κι εκεί είναι που χωλαίνει πάντα ενώ αντίθετα φαίνεται να διαθέτει πλεονέκτημα ο ΔΗΣΥ.  

Το ΔΗΚΟ αν και υποχώρησε στα ποσοστά (έχασε περίπου 10.000 ψήφους και τρεις μονάδες) κατάφερε να διατηρήσει τις 9 έδρες και τον ρυθμιστικό ρόλο του, όπως είπε και ο πρόεδρος του Νικόλας Παπαδόπουλους δίνοντας έτσι και το στίγμα του τι πραγματικά ενδιαφέρει το κόμμα του Μάκη: Leverage. Κάτι για να μπορεί διαπραγματεύεται, να αποκομίζει τα όποια οφέλη και να παραμένει relevant στο πολιτικό σκηνικό διατηρώντας παράλληλα την ελπίδα για μελλοντική κυβερνητική συμμαχία.

Βέβαια, δεν είναι πλέον ο μοναδικός ρυθμιστής καθώς οι 12 έδρες που έχουν ΔΗΠΑ, ΕΔΕΚ και ΕΛΑΜ (τέσσερις το καθένα), κόμματα που πέφτουν εύκολα στο κρεβάτι με τον ΔΗΣΥ και την κυβέρνηση, μπορούν να καταστήσουν το ΔΗΚΟ γλάστρα, από την εκλογή προέδρου της Βουλής μέχρι τη ψήφιση σημαντικών νομοσχεδίων. Ο Νικόλας ως αρχιερέας της κάθαρσης δεν έπεισε ούτε 10χρονο, η σχεδόν εμμονική αντικυβερνητική ρητορική γύρισε μπούμερανγκ και ήρθε και το αποτελείωσε η εκτόξευση της ΔΗΠΑ (που κανείς δεν υπολόγιζε) κυρίως με δικές του ψήφους. Βλέπετε ο Μάκης έφυγε από τον ΔΗΣΥ, δήλωσε ότι πάει στο ΔΗΚΟ αλλά ψήφισε τελικά ΔΗΠΑ. 

Για την γιγάντωση του ΕΛΑΜ (30% άνοδος σε ψήφους, διπλασιασμός των εδρών) χύθηκε πολύ μελάνι κι ας ελπίσουμε να είναι και το μόνο που θα χυθεί - μην ξεχνάμε πως και η αποκηρυγμένη μαμά Χρυσή Αυγή έδειξε το δολοφονικό της μένος όταν έγινε τρίτη πολιτική δύναμη και αποθρασύνθηκε τελείως.

Εδώ το ακροδεξιό κόμμα κινήθηκε εξυπνότερα: Έκοψε εγκαίρως κάθε δεσμό με τα καταδικασμένα αδέλφια τους, απογύμνωσε εικόνα, σύμβολα και ρητορική από οτιδήποτε νεοναζιστικό και πούλησε το παραμύθι του αντισυστημικού (βασικά είναι τόσο αντισυστημικό όσο κι η Τράπεζα Κύπρου), εθνικιστικού κινήματος που βάζει πάνω απ’ όλους τους Έλληνες (για την ακρίβεια τον λευκό, straight γαμίκουλα, ορθόδοξο, αρτιμελή Έλληνα - όλα τα υπόλοιπα όντα θεωρούνται εκ φύσεως κατώτερα), θέλει κλείσιμο των οδοφραγμάτων, αν γίνεται και τάφρο με κροκόδειλους στη θέση της πράσινης γραμμής και εκσπερματώνει με οτιδήποτε φέρει γαλανόλευκη, κίονες ή δόρατα, άσχετα εάν οι περισσότεροι δεν μπορούν να γράψουν μια σωστή πρόταση στα ελληνικά.

Επιπρόσθετα, δεν άφησαν θεωρία συνωμοσίας που να μην υιοθετήσουν (κάποιες κι επίσημα) προσελκύοντας έτσι και τον κάθε πικραμένο ψεκασμένο που ξέφυγε της “Αφύπνισης”. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έντονη δυσαρέσκεια και τιμωρητική διάθεση των πολιτών, το ξέπλυμα από τα παραδοσιακά ΜΜΕ και την απροθυμία του ΔΗΣΥ να χτυπήσει προεκλογικά το μελλοντικό δεκανίκι του, οδήγησαν το ΕΛΑΜ από ουραγό σε τέταρτη πολιτική δύναμη, σε μία ραγδαία άνοδο που θυμίζει εχμ... Χρυσή Αυγή του 2012.

Επίσης θα πρέπει να αποδεχθούμε το γεγονός ότι περίπου 24.000 συμπατριώτες μας φλερτάρουν με την ακροδεξιά νεοναζιστική ιδεολογία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το μέλλον του τόπου (και του Κυπριακού). 

Η ΔΗΠΑ παρά την ηγετική εμφάνιση του Καρογιάν το βράδυ της Κυριακής (που θύμιζε... Στάδιο Ελευθερία με τη διαφορά ότι δεν φιγουράριζε πίσω από τον νικητή αλλά για πρώτη φορά ήταν ο ίδιος ένας) θα πρέπει να “κάτσει τη μάππα χαμέ” και να αποδείξει στην επόμενη πενταετία ότι δεν είναι ακόμα ένα προσωπολατρικό κόμμα-δεκανίκι που έκανε την έκπληξη σε μια εκλογική αναμέτρηση και στην πορεία έσβησε γρηγορότερα κι από κακό one hit wonder των 80s. 

Οι Οικολόγοι αν και κέρδισαν μία έδρα υποχώρησαν σε ποσοστά και ξεφούσκωσαν γρηγορότερα κι από σφίχτη που έκοψε τα αναβολικά, σε σχέση πάντα με τις δημοσκοπήσεις. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Θεοπέμπτου, το Κίνημα είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι το ιντερνετικό buzz δεν μεταφράζεται πάντα σε ψήφους καθώς οι βαριοί χρήστες των σόσιαλ συνήθως προτιμούν την παραλία από την κάλπη. Οι προθέσεις καλές αλλά τα αμφιλεγόμενα πρόσωπα στο ψηφοδέλτιο, η απουσία κεντρικής ιδεολογίας και το δυσανάλογο clusterfuck επιθέσεων που δέχτηκαν από κάθε κόμμα απ’ το οποίο έκλεψαν ψήφους (μέχρι και η ΕΔΕΚ συμμετείχε στο pileup) συνετέλεσαν στο να έχουν τελικά περισσότερο bark παρά bite.  

Τέλος, η εφτάψυχη ΕΔΕΚ πρέπει να αποτελέσει case study α) για το πως υπάρχει ακόμα και β) πως κατάντησε από κόμμα σοσιαλιστών και θυμάτων του φασισμού να καταντήσει να ξεκατινιάζεται με το ΕΛΑΜ για τα μάτια του ακροδεξιού ψηφοφόρου, η παραλίγο είσοδος των Κυνηγών δείχνει ότι κάποιοι πήραν την εκλογική ευχή “άντε και καλό βόλι” λίγο πιο κυριολεκτικά απ’ όσο έπρεπε ενώ η Άννα Θεολόγου πλήρωσε με τον χειρότερο τρόπο τραγικά λάθη, ανίερες συμμαχίες και το φλερτ με τους ψεκασμένους.