Μετά από ώριμη σκέψη και ενδελεχή παρατήρηση θα τολμήσω να παραδεχτώ πως εγώ φταίω. Δεν φταίνε αυτοί, εγώ φταίω κι επιτρέψτε μου να επιχειρηματολογήσω. Ευχαριστώ. 

Ας κλίνουμε το ρήμα φταίω. Εγώ φταίω. Πρώτα το εγώ. 

Εγώ έχω ατομική ευθύνη. Δύσκολο από τη νοοτροπία «για όλα φταίνε οι άλλοι», να αντιληφθώ στην ολότητά του κι εν μία πανδημική νυκτί τι σημαίνει πως έχω ευθύνη απέναντι πρωτίστως στους συνανθρώπους μου, αλλά παραδέχομαι πως την έχω. 

Μένω σπίτι μου, βγαίνω φορώντας τη μάσκα μου, δεν ξαμολάω το παιδί μου στην παιδική χαρά, κρατάω αποστάσεις και πλένω τα χέρια μου. Δεν πάω διακοπές στη Μύκονο φέτος, ούτε φιλάω τη συμπεθερά στον γάμο. Αν ο μπόμπιρας έχει πυρετό δεν το ρίχνω στον καύσωνα και ακυρώνω το τριήμερο με τους κουμπάρους στο εξοχικό με τη πισίνα στην Αγία Θέκλα. Δεν φιλάω τη μαμά μου όσο κι αν μου έλειψε. Εγώ λοιπόν κάνω όλα όσα πρέπει να κάνω κι ας χαρακτηριστώ υπερβολική, ακοινώνητη ή ακόμη και αγενής. 

Φταίω αν δεν υπάρξω υπεύθυνη, αλλά φταίω κι αν δεν απαιτήσω ευθύνη. Οπότε όσοι χαρήκατε πως βρήκατε μαλάκα να πετάξετε το μπαλάκι των ευθυνών, σκεφτείτε το καλύτερα.  

Φταίω αν δεν απαιτήσω από τον σερβιτόρο που με σερβίρει χωρίς μάσκα, από την υπεραγορά που επιτρέπει στον πελάτη να μπει χωρίς προφυλάξεις. Φταίω αν δεν μιλήσω εκείνη την ώρα, την ώρα που μπορεί να κολλήσω κι όχι μετά, στο facebook όταν θα είμαι σπίτι μου με γυαλισμένα τα πόμολα. 

Φταίω γιατί όσο αυτός έχει υποχρέωση άλλο τόσο έχω εγώ ευθύνη.  

ΠΡΟΣΟΧΗ όμως. Μην βαυκαλίζεστε εσείς του τρίτου πληθυντικού! 

Το ότι εγώ αναγνωρίζω την προσωπική μου ευθύνη, δεν σημαίνει πως εσείς μπορείτε να αποποιηθείτε της συλλογικής σας ευθύνης.

Εγώ φταίω μόνο όταν σας επιτρέψω να με φταίξετε. 

Ας θυμηθούμε πόσες φορές το αιώνιο debate ανάμεσα στην υποχρέωση και την ευθύνη έσωσε άχρηστες κυβερνήσεις από παραίτηση και ανάξιους ηγέτες από φυλάκιση σε αυτή την χώρα. 

Καθώς ευθαρσώς οι κυβερνώντες απαιτούν να δείξουν οι πολίτες ατομική ευθύνη, πολύ βολικά ξεχνούν τη συλλογική. 

Κατά τη διάρκεια του lockdown, το Προεδρικό διάταγμα του Προέδρου Νίκου έβγαζε το δάκτυλο και μας έκανε «τέτε» γιατί η κυβέρνηση έκανε τα πάντα σωστά και εμείς οι μωροί τα πάντα λάθος. 

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε πρόσφατα και ο Υπουργός Υγείας, ο οποίος βγήκε να μας πει πως υπήρξαμε απείθαρχοι. Δεν τηρήσαμε τα διατάγματα και εξαιτίας μας τα κρούσματα αυξήθηκαν. Δεν υπάρχει ατομική ευθύνη του Κύπριου πολίτη στη μετά βαΐων και κλάδων υποδοχή Βρετανών τουριστών, συγγνώμη κιόλας. Δεν υπάρχει προσωπική ευθύνη μου στην αδειοδότηση του NAVA ούτε στην απουσία οποιασδήποτε παρέμβασης από τοπικές ή κυβερνητικές αρχές όταν το εν λόγω μαγαζί ανακοινώνει party με την κατά τα άλλα θεούλα-Καιτούλα. Δεν με πείθει ο κύριος Υπουργός Υγείας πως εγώ υπήρξα απείθαρχη όταν ο ίδιος εμφανίστηκε στην τηλεόραση, καθήμενος κολλητά και δίπλα δίπλα σε νοματέους χωρίς να φοράει μάσκα. 

Αν εγώ η νοικοκυρά, χαρακτηρίζομαι απείθαρχη που δεν φορώ μάσκα και δεν κρατώ αποστάσεις, εσείς κοτζάμ Υπουργός μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, πώς χαρακτηρίζεστε που δεν φοράτε μάσκα και δεν κρατάτε αποστάσεις; 

Η ατομική λοιπόν ευθύνη σε συνδυασμό με τη λογική -κοινή ή όχι δεν έχει πλέον σημασία- κάνει θαύματα. Είμαι πολύ έτοιμη να είμαι υπεύθυνη και να αναλάβω και τις ευθύνες μου. Γιατί έτσι πρέπει. 

Γιατί ζω σε ένα κράτος, που οι υπεύθυνοι είναι πολύ συχνά ανεύθυνοι, η πλειοψηφία των δημόσιων λειτουργών είναι σε αχρηστία, οι εποπτικές αρχές είναι πολύ συχνά αναξιόπιστες και όσοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, ρίχνουν το μπαλάκι των ευθυνών στους πολίτες. 

Αφού εσείς που οφείλετε δεν είστε ικανοί, εγώ που θέλω, μπορώ  και κάνω. Τι να πω; Φταίω;