Θλιβερή πόλωση με βρισιές, αφορισμούς, οχλαγωγία και επιπλέον ανεπιθύμητες εντάσεις βιώνουμε από χθες το βράδυ στην Κύπρο, με φοιτητές και άλλους πολίτες που βρίσκονται στο εξωτερικό να μην μπορούν να εισέλθουν στη χώρα, ως αποτέλεσμα του πολύ έκτακτου μέτρου που εξήγγειλε η κυβέρνηση, μόλις προχθές.

Το αυστηρό μέτρο που τέθηκε αμέσως σε εφαρμογή θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση για να εισέλθει κανείς στην Κύπρο την επίδειξη πρόσφατου ιατρικού πιστοποιητικού για τον κορωνοϊό. Το πολύ έκτακτο αυτό μέτρο σίγουρα δεν είναι εντελώς νούσιμο, καθώς η απόκτηση του συγκεκριμένου πιστοποιητικού, ιδίως από άγρια καπιταλιστικές χώρες όπως η Βρετανία, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι σχεδόν ανέφικτο, άσε που η αξιοπιστία του ως χαρτιού, τέτοιες ώρες, είναι και λίγο να χαμε, να ‘ λέγαμε.

Είναι ένα μέτρο όμως που εξαγγέλθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και μετά από την κατακραυγή των πολιτών ότι τα μέτρα της Παρασκευής ήταν ημίμετρα και δεν μας προστάτευαν. Κλασική, μεσογειακή Κύπρος, σε συνθήκες ωστόσο πρωτόγνωρης κρίσης: Αρχικά είσαι πολύ χαλαρός και επικρίνεσαι έντονα γι’ αυτό και μετά πας στο άλλο άκρο και πάλι επικρίνεσαι.

Στο μεταξύ, όλο αυτό έχει δυστυχώς να κάνει και με νόμιμους και μη νόμιμους πολίτες. Σχήμα οξύμωρο: Οι ίδιοι που ουρλιάζουν αυτήν τη στιγμή πως οι Κύπριοι συμπολίτες μας στην Αγγλία αντιμετωπίζονται ως τελευταίοι και πρέπει να έρθουν αμέσως πίσω για να τους προστατέψουμε (;) ενδέχεται να είναι, συνειδητά ή ασυνείδητα, τα ίδια άτομα που χωρίζουν, στη δική μας χώρα, σήμερα και τώρα που μιλάμε, τους συνανθρώπους μας σε νόμιμους και μη νόμιμους. Είναι όμως η ώρα να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε νόμιμους και παράνομους; Αν είναι κάτι που μας διδάσκει -με τον πιο άγριο τρόπο, δυστυχώς- για την ώρα η πανδημία, είναι το πόσο μικροί και ανήμποροι είμαστε ανεξαιρέτως απέναντί της όλοι οι άνθρωποι.

Διερωτώμαι: Μήπως να αναθεωρήσουμε την οδηγία για τους ταξιδιώτες; Μήπως να εφαρμοστούν κάποιες πρόσθετες και συμπληρωματικές πρόνοιες για όλους όσοι έχουν εγκλωβιστεί στο εξωτερικό, χωρίς σπίτι και χωρίς πρόσβαση σε περίθαλψη; Ας οδηγούνται κι αυτοί σε καραντίνα. Εναλλακτικά, ας κινητοποιηθούν αμέσως και οι ανά τον κόσμο πρεσβείες και προξενεία μας. Εδώ και τώρα είναι που χρειάζονται κι όχι μόνο για να κόβουν κορδέλες και να κάνουν φιέστες, όπως διάβασα κάπου εύστοχα.

Μήπως όμως και οι ίδιοι οι φοιτητές και άλλοι, που έχουν ένα σπίτι να μείνουν και βρίσκονται στο εξωτερικό σε καλές συνθήκες, να βάλουν το συλλογικό καλό πάνω απ’ το ατομικό; Ότι υπάρχουν κι αρκετοί, εκνευριστικά παραχαϊδεμένοι φοιτητές, είναι καλά γνωστό κι ας μην στρουθοκαμηλίζουμε.

Σε κάθε περίπτωση, εύκολες και μαγικές λύσεις, τέτοιες στιγμές κρισάρας, δεν υπάρχουν. Με τις βρισιές και τους αφορισμούς, πάντως, αμφιβάλλω αν θα φτάσουμε κάπου καλύτερα.