Γράφει η Μαρία Ιζαμπέλλα Αχιλλέως

Φωτογραφίες Γιώργος Λαζαρίδης

Αυτό το Πάσχα θα είναι διαφορετικό από τα άλλα. 

Στο facebook, στον ψηφιακό καθρέφτη της κοινωνίας μας, περνάει μία ανάρτηση για φλαούνες και φρεσκοβαμμένα κόκκινα αβγά. Ακολουθεί μία για τη μάχη των νοσηλευτών, ύστερα μία με ευχές για Καλή Ανάσταση και καπάκι είδηση για τον αριθμό των θυμάτων του κορωνοϊού μέχρι σήμερα.  Σχεδόν συνηθίσαμε στην καθημερινή ενημέρωση και στις στατιστικές του θανάτου. Και πλέον, έστω μια φορά μας έτυχε, στα θύματα να μην είναι μόνο αριθμοί και άγνωστα ονοματεπώνυμα, μα να συγκαταλέγονται άνθρωποι που γνωρίσαμε ή συγγενείς γνωστών ή φίλων. 

Αυτό το Πάσχα θα είναι διαφορετικό από τα άλλα. 

18:45. Εμφανίζεται μπροστά μου το λινκ με το διάγγελμα του ΠτΔ που τελείωσε λίγο πριν. Τίτλος: Αυτούσιο το διάγγελμα του ΠτΔ  και υπότιτλος: Δεν θα μπορέσω να αγκαλιάσω τα παιδιά και τα εγγονάκια μου, το ίδιο να πράξετε κι εσείς. Ναι, αυτό το Πάσχα θα είναι διαφορετικό από τα άλλα.

Και δεν μιλάω για τα τσουρέκια, τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, την εκκλησία, το αρνί, τα σοκολατένια αβγά, τη μαγειρίτσα, τις λαμπάδες, την πιστή τήρηση εθίμων και παραδόσεων, το να πάμε στα χωριά μας και ό,τι άλλο θα χάσουμε ή θα το βιώσουμε έστω διαφορετικά. Μιλάω για το συναίσθημα που περιπλανιέται πάνω από τις πόλεις και τις χώρες. Σαν ένα αόρατο σύννεφο φορτισμένο με ένα συναίσθημα απειλής και αβεβαιότητας. Σιγά- σιγά όμως νομίζω ότι κι αυτό το συναίσθημα άρχισαν οι άνθρωποι να το εξημερώνουν ή να τους εξημερώνει. 

Μα ακόμη και αυτό το διαφορετικό Πάσχα, που όλα απαγορεύονται για το κοινό καλό, άνθισαν  οι πορτοκαλιές και όλα τα δέντρα στη γειτονιά μου και μια παραδείσια μυρωδιά απλώνεται ξυπνώντας πασχαλιάτικες παιδικές μνήμες. Οι μέλισσες, πιο εργατικές από ποτέ, ανενόχλητες πηγαινοέρχονται από το ένα δέντρο στο άλλο. Το φως του απογεύματος, όπως κάθε άλλο Απρίλη, έχει μία αύρα γλυκιά που προμηνύει το καλοκαίρι που έρχεται.

Και η κουτσουπιά στη γωνιά του δρόμου, υπομονετική, όπως κάθε χρόνο, έχει γεμίσει από πυκνά μωβ άνθη, αγνοώντας κι αυτή επιδεικτικά τις απαγορεύσεις και τα μέτρα.

Την κουτσουπιά τη λένε και «δέντρο του Ιούδα». Σήμερα το έμαθα. Σύμφωνα λέει με το θρησκευτικό μύθο συνδέεται με τις γιορτές του Πάσχα και της αποδόθηκε το όνομα αυτό, εξαιτίας της γενικής αντίληψης ότι πάνω στα μαύρα κλαδιά ενός τέτοιου δέντρου κρεμάστηκε ο Ιούδας, μετά την προδοσία του Ιησού. Τα άνθη του, συνέχισε η πηγή που διάβαζα, «κοκκίνισαν από ντροπή» επειδή σχετίστηκε με τον προδότη Ιούδα γι΄ αυτό και το χρώμα τους είναι τόσο έντονο. Γιατί κάθε ιστορία πρέπει να έχει πάντα έναν προδότη, σκέφτηκα.

Σταματώ την ανάγνωση. Αναρωτιέμαι στη συνέχεια γιατί να συνδέσουμε κάτι τόσο πανέμορφο, όπως μια ανθισμένη κουτσουπιά, με κάτι τόσο τραγικό. Ίσως μας εξαναγκάζει μια τάση απομυθοποίησης της ομορφιάς και του άπιαστου. Μια ανθρώπινη ζήλια προς τη φύση που συνέχεια μας ξεπερνάει και γελάει με την έπαρση της τεχνολογικής «ανωτερότητάς» μας. Εδώ ένας ιός παρέλυσε την ανθρωπότητα σε όλο τον πλανήτη.

Από την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος όμως, σκέφτομαι ότι ούτε η πανδημία που ζούμε σήμερα δεν μπορεί να τύχει ωραιοποίησης. Πώς μπορεί να ωραιοποιηθεί άλλωστε μια κατάσταση που δεν είναι ωραία. Και αυτό που ζούμε μόνο ωραίο δεν είναι. Ασθένεια, θάνατος, καραντίνα, φόβος, μοναξιά, αποχωρισμός. Μα αν δεχθούμε ότι είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι, η φύση που συνεχίζει να ανθίζει, υπενθυμίζει ότι η άνοιξη δεν είναι εκτός των τειχών, μα εντός. 

Και αυτό είναι μία ελπίδα. Και μία ελπίδα αρκεί για να μεστώσει και να γίνει υπομονή μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες, τα σχολεία, οι παιδικές χαρές, τα σύνορα και να ανταμωθούμε ξανά και να αγκαλιαστούμε χωρίς απαγορεύσεις. Και χωρίς να χρειαστεί αποστολή sms 1 έως 8.  Ίσως εκείνη τη μέρα, μετά το διάγγελμα του ΠτΔ, να στείλουμε όλοι ταυτόχρονα στο 8998  το νούμερο 9:  «Φτου ξελευτερία για όλους!»  Να πληκτρολογήσουμε προσεκτικά: 9, κενό, ταυτότητα, κενό, ταχυδρομικός κώδικας, χωρίς να περιμένουμε μήνυμα έγκρισης εξόδου.

Καλή λευτεριά σε όλους και Καλή Ανάσταση. Φτου και βγαίνω!