Της Νίκολας Καρατζιά 

Δεν είμαστε Αφγανιστάν. 

Ευτυχώς!

Αλλά προβληματίζομαι...

«Εντάξει, είναι κρίμα, μα τι να κάνουμε; Ευτυχώς είναι μακριά»

Όχι, δεν είναι. Υπάρχουν και στην χώρα μας τρομοκράτες, που όμως δεν τους λένε Ταλιμπάν. Σηκώνουν όμως και φωνή και χέρι και όπλο –από κυνηγετικό μέχρι G3-, για να επιβάλουν την εξουσία τους. Επειδή με το λόγο δεν μπορούν και τα επιχειρήματά τους είναι «άσφαιρα» σε αντίθεση με τα όπλα που κουβαλούν και που καμιά κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να εξετάσει αν οι κάτοχοί τους κατέχουν εκτός από εκείνα, ψυχική υγεία και σταθερότητα. 

«Καλά, δεν είναι πως και πριν οι Αφγανές είχαν και τις «τρελές» ελευθερίες. Συνηθισμένες είναι»

Όχι, οι γυναίκες αυτές έδωσαν μάχες για να κερδίσουν το δικαίωμα να κοιτάζουν τον ήλιο αλλά και τους ανθρώπους μέσα στα μάτια, χωρίς πέπλα να τους κρύβουν το φως. Και κατάφεραν να στείλουν τα κορίτσια τους στο σχολείο για να φωτιστεί το μυαλό και το μέλλον τους. Και κατάφεραν να πάρουν πτυχία -που τώρα όμως πρέπει να κάψουν για να μην στοχοποιηθούν και τιμωρηθούν βάναυσα. Γιατί η καταπίεση δεν συνηθίζεται, κυρίως όταν αφορά το παιδί σου. Όταν όμως σου κόβουν τη γλώσσα – μεταφορικά αλλά ενίοτε στην προκειμένη και κυριολεκτικά- φωνή και να θες δεν βγαίνει. Και εσύ να μην το βίωσες, κάποια γιαγιά, προγιαγιά, μάνα, θεία, γνωστή θα έχεις που θα στο εξήγησε αφού το έζησε. Τη δική μου τη μάνα ας πούμε, την είχαν παντρέψει στα 16 με το ζόρι και σώπασε…μέχρι που έκανε την επανάστασή της. Στην Κύπρο, όχι στο Αφγανιστάν.

«Τουλάχιστον εμείς εδώ, δεν απειλούμαστε»

Αλήθεια; Γιατί; Επειδή ζούμε σε ένα δίκαιο και δημοκρατικό καθεστώς για τις γυναίκες, με ίσες ευκαιρίες, χωρίς καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας, χωρίς κακοποίηση, χωρίς σεξισμό, χωρίς γυάλινες οροφές; Ναι, εμάς δεν μας μπογιατίζουν τα παράθυρα των ισογείων και πρώτων ορόφων στα σπίτια, ώστε να μην μας βλέπουν περαστικοί από έξω, είναι αλήθεια πως σε αυτό το σημείο δεν φτάσαμε. Αν όμως τολμήσει κάποιος να μας κοιτάξει; Πόσες δεν έχουν φταίξει που «προκαλούν» με το ντύσιμο, τον τρόπο, την ευγένεια, την φιλικότητά τους. 

Και να σου πω και κάτι, απειλούμαστε! Γιατί οι φαλλοκράτες, οι σεξιστές, οι ρατσιστές, οι μισογύνηδες, εκείνοι που δεν ξέρουν πώς να ανοίξουν το μυαλό τους παρά μόνο το στόμα τους, είναι παντού. Την ώρα λοιπόν που εσύ κουρνιάζεις στην υποτιθέμενη ασφάλειά σου, να σε ενημερώσω ότι ακροδεξιοί της Δύσης στέλνουν κρυπτογραφημένα συγχαρητήρια μηνύματα στους Ταλιμπάν για την κατάκτησή τους. 

Δυτικοί εξτρεμιστές θεωρούν την «επιτυχία» των Ταλιμπάν ως μέρος της δικής τους μάχης ενάντια σε δημοκρατικές και φιλελεύθερες αξίες. Και μην επαναπαύεσαι επειδή ακούς εξτρεμιστές. Σκέψου όλους αυτούς που χτυπάνε τις γυναίκες τους, όλους τους βιαστές, όλους τους γυναικοκτόνους, όλους όσους μισούν ή δεν ανέχονται τη διαφορετικότητα στη σεξουαλικότητα. 

Όλοι αυτοί, κατά βάθος, χαίρονται που σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη, έγινε το ονειρεμένο τους σενάριο πραγματικότητα. Ο άντρας να «φιμώνει» τις γυναίκες και σε όσες δεν καταφέρει να το κάνει, να έχει τη δύναμη να τις εξοντώσει, μαζί και την φωνή της επανάστασης. Ο άντρας αφέντης που κάνει τη σύζυγο – αμέτρητες φορές παιδί ακόμη, αλλά και την κόρη του, ό,τι αυτός θέλει. 

Στο 4Chan, έναν πίνακα μηνυμάτων που επισκέπτονται συχνά ακροδεξιά στοιχεία, η στρατιωτική επιτυχία των Ταλιμπάν προωθήθηκε ως απόδειξη ότι οι δυτικές κυβερνήσεις θα ανατραπούν ομοίως σύντομα, και αναρωτιέμαι αν αυτό, ακόμη σε βυθίζει σε έναν εθελοτυφλισμό. 

«Δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί οι Ταλιμπάν είναι κακοί», έγραψε ένας ανώνυμος χρήστης του Telegram. «Νομίζω ότι έχουν διεισδύσει σ΄ αυτούς μερικά καλά παιδιά». Μα τέτοια «καλά παιδιά» που μοιράζονται τις ίδιες ή παρόμοιες πεποιθήσεις αλλά κυρίως φανατισμό, υπάρχουν παντού, έτσι δεν είναι, και στην Κύπρο αν δεν κάνω λάθος…

Τελικά, το θέμα δεν είναι να μεγαλώνουμε κορίτσια που να είναι έτοιμα να δίνουν αγώνες για τα δικαιώματά τους – αναγκαστικά θα το κάνουμε και αυτό- αλλά αγόρια που δεν θα χρειαστεί ποτέ να βάλουν τις γυναίκες σε αυτή τη μάχη. Μόνο τότε να αισθανθείς ασφάλεια. Αν αυτό το καταφέρουμε, μα ο δρόμος είναι μακρύς. 

Μέχρι τότε, ας μας ενδιαφέρει το τι θα απογίνουν και οι Αφγανές και ας είναι μακριά ...σε θέμα απόστασης. Σε θέμα αβεβαιότητας είναι άραγε τόσο;