Του Οδυσσέα Ιωάννου Κωνσταντίνου*

Πρώτη δημοσίευση Limassol Today

Βρέθηκα πρόσφατα σε ένα ΚΕΠ όπου υπήρχε στο πάτωμα η απαραίτητη πλέον σήμανση για τις υποχρεωτικές αποστάσεις. Το ΚΕΠ σημαίνει Κέντρο Εξυπηρέτησης του Πολίτη.

Το αυτοκόλλητο στο πάτωμα έγραφε κατά λέξη «ΚΡΑΤΑΜΕ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ». Είμαστε οι πελάτες ενός ολόκληρου συστήματος. Αγοράζουμε υπηρεσίες. Και όποιος έχει τα περισσότερα λεφτά αγοράζει περισσότερες υπηρεσίες και διευκολύνσεις. Και κάνει τη ζωή του εύκολη. Οι όροι της κοινωνίας είναι οικονομικοί όχι πολιτικοί. Είναι σαφές σε όλους. Αλλά το αυτοκόλλητο έλεγε, κατά λάθος υποθέτω, την αλήθεια.

Οι γυναίκες πελάτισσες στο δικό μας σύστημα ούτως οι άλλως είναι χαμηλά αμειβόμενες από τα αφεντικά τους – αυτές σπανίως είναι αφεντικά – άρα δεν έχουν αρκετά λεφτά και άρα οι υπηρεσίες που τους παρέχονται είναι οι αντίστοιχες. Γι’ αυτό οι γυναίκες σκοτώνονται κάθε χρόνο από συζύγους, πατεράδες, βιαστές, παπάδες. Γιατί δεν είναι καλές πελάτισσες. Δεν κάνουν τζίρο στο μαγαζί. Και άρα στο μαγαζί, όταν οι πελάτισσες φωνάζουν το γκαρσόνι για παραγγελία, το γκαρσόνι αργεί. Και το γκαρσόνι τη δουλειά του κάνει. Εκτελεί οδηγίες από το αφεντικό. Το κράτος. (όπου γκαρσόνι βάλε αστυνομία – όπου παραγγελία βάλε καταγγελία).

Το παραπάνω ισχύει για τα LGBTQ+ άτομα, τους οροθετικούς, τους τοξικομανείς, τους αλλοδαπούς, τους/τις μετανάστες/στριες, τους/τις πρόσφυγες/ισσες. Γιατί το αφεντικό είναι αρσενικό παλιάς κοπής. Λύνει και δε(ρ)νει. Και στο κάτω κάτω δεν το αφορά το αφεντικό τι είσαι. Ναι δεν έχεις καταλάβει. Ό,τι θες μπορείς να είσαι. Βέβαια. Φτάνει να έχεις τα φράγκα να πληρώσεις για τις υπηρεσίες που θέλεις. Και φυσικά δεν τίθεται καν το ζήτημα να απαιτήσει το κράτος από εσένα ως πελάτη να πληρώσεις περισσότερα όταν έχεις περισσότερα για να εξοπλίσει πχ το σύστημα υγείας, για τους/τις άλλους/άλλες που δεν έχουν. Που δεν θα έχουν ποτέ. Για μια έκτακτη ανάγκη. Για μια θανατηφόρα πανδημία, μπρο.

Όχι. Το κράτος ως αρσενικός “νταβαντζής” εξυπηρετεί και ανατρέφει εμάς τους customers, τους συνηθισμένους σε αυτή την ανταλλαγή, τους τακτικούς, με την ελπίδα να είμαστε ικανοί (φυσικά αναφέρομαι μόνο σε αρσενικά άτομα) και μια μέρα να γίνουμε όχι απλώς customers αλλά καλοί customers. Να του κάνουμε τζίρο. Να παράγουμε περισσότερα.

Το Κέντρο Εξυπηρέτησης του Πελάτη θα μπορούσε να είναι ένα αστείο. Κακογραμμένο και έτσι κάπως πρόχειρο. Αλλά είναι η αλήθεια.

Αυτός ο ένας χρόνος έχει υπάρξει αποκαλυπτικός για το πόσο πελάτ@ είμαστε. Πεθαίνουμε μόν@ μας κατά χιλιάδες και το κράτος, το αφεντικό πανηγυρίζει νίκες επί των άλλων κρατών- αφεντικών. Όλο και περισσότερο η – ανδροκρατούμενη και όχι τυχαία- αστυνομία νομίζει πως θα χει μια μέρα την τύχη να σταθεί άξια κοντά στο μεγάλο αφεντικό – όπου αυτό θα σήμαινε να του ανοίγουν την πόρτα της μερσεντές όταν κατεβαίνει στο κόκκινο χαλί. Κι έτσι είναι δίπλα στο αφεντικό. Η αστυνομία στο πελατειακό σύστημα επιτελεί καθήκοντα μπράβου. Μαφιόζου. Γιατί κάθε αφεντικό έχει τους μπράβους του.

Οι γυναίκες, τα χαμηλόμισθα άτομα, τα λαϊκά στρώματα, η πλέμπα της πελατειακής κοινότητας, δεν έχει λεφτά για ρεύμα, δεν έχει στον ήλιο λίρα. Το κράτος σε χρίζει κακό πελάτη και σου φέρεται αναλόγως. Σου στερεί το οξυγόνο τη στιγμή που το χρειάζεσαι περισσότερο. Σου τρυπά τη βάρκα και σε αφήνει να πνιγείς μεσοπέλαγα. Σε παρατά όταν ουρλιάζεις μέσα στα camps άρρωστ@ και μόν@. Επιτρέπει (σχεδόν προτρέπει) τη δολοφονία σου από τον σύζυγο σου όταν τον παρακούσεις. Επιτρέπει (ίσως επιβλέπει) τον βιασμό σου από τον διευθυντή του εθνικού του θεάτρου.

Το κράτος αφεντικό απολαμβάνει τις καλοπληρωμένες μιντιακές του δόξες και ζωή χαρισάμενη. Εσύ, δε θα φας ποτέ από την πίτα. Είσαι πολύ μακριά από αυτό. Γιατί η πελατειακή σου αξία είναι στα τάρταρα.

Έχουμε καταφέρει να πιστέψουν ότι είναι τα σπουδαιότερα αφεντικά. Πως δεν υπάρχει άλλη οδός πέρα από αυτήν που πληρώνουν για να στρώσουν. Πως αυτές είναι οι λύσεις. Αλλιώς γιατί να είναι εκεί που είναι τόσο καιρό και να καμώνονται ότι το σύστημά τους λειτουργεί; Το συμβούλιο των αφεντικών μίλησε και αποφάσισε. Και έδωσε την σαφή εντολή: όποιο πελατάκι δεν πληρώνει, βγαίνει από τον δρόμο. Συνοπτικά. Αλλά μέχρι τότε θα βρούμε τον τρόπο να πληρώσει και για τον αέρα που αναπνέει.

Δραματουργός*