Αϊζάτ Σαλάμα Γιουσέφ, 36 ετών, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, ηλικίας εννέα και δέκα χρονών. Εργαζόταν στην Κύπρο τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Μαρτζούκου Σορτί Μαρζού, 36 ετών, πατέρας τεσσάρων ανήλικων παιδιών. Εργαζόταν στην Κύπρο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ναγκίτ Ναμπίλ Γιουνάν, 24 ετών. Εργαζόταν στην Κύπρο περίπου ένα χρόνο. Μάζευε χρήματα και σχεδίαζε να παντρευτεί όταν θα επέστρεφε στην Αίγυπτο.

Ελιάς Μιλάτ Φαρούκ, 25 ετών, αδελφότεκνος του Αϊζάτ Σαλαμα Γιουσεφ. Εργαζόταν στην Κύπρο περίπου ένα χρόνο. Ήταν ορφανός και έστελνε τα χρήματα που κέρδιζε στις μικρότερες αδερφές του στην Αίγυπτο.

Σήμερα άρχισαν να δημοσιεύονται κάποιες πενιχρές λεπτομέρειες για τις ζωές τους. Κι αυτές από συναδέλφους που απλά μπήκαν στον κόπο.  Οι “τέσσερις Αιγύπτιοι”, “αλλοδαποί εργάτες”, “ξένοι” ή όπως αλλιώς τους αποκαλούσαν τα κυπριακά media από την ώρα που τα απανθρακωμένα κορμιά τους βρέθηκαν σε μια απόκρημνη πλαγιά έξω απ’ την Οδού, έχουν ονόματα. Είχαν επίσης ζωές. Οικογένειες. Φίλους. Όνειρα. Ήταν άνθρωποι. Σαν κι εμένα κι εσένα. Απλά είχαν την ατυχία να ονομάζονται Αϊζάτ και Ναγκίτ αντί Γιαννής και Κωστής. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν έτσι και είχαμε τέσσερις νεκρούς Κυπραίους.

Ή μάλλον μπορώ να φανταστώ. Γιατί ζω εδώ και έχω δει πως συμπεριφέρονται τα media και η κοινωνία κατ’ επέκταση σε ανάλογες περιπτώσεις. Με τέσσερις νεκρούς Κύπριους όλοι θα μιλούσαν για το “Μαρί του Αναστασιάδη”. Θα είχαμε απανωτά δακρύβρεχτα αφιερώματα στις ζωές τους. Θα μαθαίναμε τα πάντα για που ζούσαν, πως ζούσαν, από την παιδική τους ηλικία μέχρι το θάνατό τους - ίσως και με περισσότερες λεπτομέρειες απ’ όσες χρειάζονται. Ο θάνατός τους θα επισκίαζε τα πάντα στην κάλυψη της καταστροφής.

Media, συγγενείς, κόμματα και απλός κόσμος θα φώναζε για δικαιοσύνη. Να βρεθούν οι υπεύθυνοι και να πληρώσουν. Και οι εμπρηστές αλλά και οι Αρχές που κωλυσιέργησαν, που δεν συντονίστηκαν σωστά, που δεν είχαν προβλέψει να διαθέτουν τα κατάλληλα μέσα για να αντιμετωπίσουν την καταστροφή παρά την προηγούμενη τραγωδία της Σολέας. Θα υπήρχε γενικά οργή. Θρήνος. Απόγνωση. Οδυρμός. Όπως το 2016 στη Σολέα με τον θάνατο των δύο δασοπυροσβεστών πάνω στο καθήκον. Που εντάξει, δεν προκάλεσε ακριβώς και την πτώση της κυβέρνησης (όπως καταλάβατε ο Αναστασιάδης δεν κουνιέται από τη θέση του ούτε με 10 Ρίχτερ) αλλά υπερσκέλισε -όπως ήταν φυσικό- κάθε υλική απώλεια.

Στην προχθεσινή τραγωδία σε ορεινή Λεμεσό και Λάρνακα η οργή, η αγανάκτηση και η απόγνωση μοιάζουν να περισσεύουν για τις υλικές ζημιές (που είναι όντως τεράστιες) ενώ οι “τέσσερις Αιγύπτιοι” παρουσιάζονται -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- λίγο πολύ ως παράπλευρες απώλειες. Εκτός από μια αναφορά στην αρχή των δελτίων (πάλι καλά) οι υπόλοιπες ώρες των μαραθωνίων ρεπορτάζ και μεταδόσεων αφιερώνονται στις υλικές απώλειες της καταστροφής. Ένα συγκεκριμένο ρεπορτάζ έκανε λόγο “για ανείπωτη τραγωδία όπου χάθηκαν χιλιάδες στρέμματα δάσους, σπίτια, περιουσίες, καλλιέργειες, αμέτρητα ζώα και τέσσερις Αιγύπτιοι εργάτες”. Ναι, μ’ αυτή τη σειρά.

Και μην ακούσω κρυόμπλαστρες δικαιολογίες για τη ροή του λόγου. Παρακολούθησα σχεδόν δύο ώρες συνεχούς κάλυψης της “επόμενης μέρας” χωρίς ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ αναφορά στους τέσσερις νεκρούς ανθρώπους. Μπορεί να έπαιξε ως θέμα πιο μπροστά στην αρχή (λογικά), μπορεί και να αναφέρθηκαν τις δύο φορές που πήγα τουαλέτα. Αλλά γίνεται μέσα σε ένα δίωρο να μην αναφερθούν τα τέσσερα θύματα ούτε μία φορά αλλά δύο φορές το δεμένο σκυλί που απελευθερώθηκε και το βρήκε ο ιδιοκτήτης να γαυγίζει έξω από το καμένο σπίτι και το πήγε στον κτηνίατρο; Δύο φορές. 

Δεν απασχόλησαν κανέναν οι τέσσερις νέοι; Από πού κατάγονταν; Ποιους άφησαν στην Αίγυπτο; Ποιοι τους φίλησαν όταν έφευγαν για Κύπρο και τώρα τους παίρνουν πίσω κάρβουνο μέσα σε φέρετρο; Είχαν όνειρα; Φιλοδοξίες; Χαρίσματα; Κουσούρια; Τίποτα. Ένας αριθμός μόνο. Στατιστική. Τόσες χιλιάδες στρέμματα, τόσα σπίτια, τόσα ζώα και “τέσσερις Αιγύπτιοι”. Το ξανάδαμε άλλωστε το έργο με την Πετράνα Μίλκοβα, περισσότερο γνωστή ως η “άτυχη Βουλγάρα” όπως την ανεβοκατέβαζαν τα εγχώρια ΜΜΕ. Την εργάτρια που κατασπάραξαν τα σκυλιά ενός ντόπιου και στήθηκε ολόκληρο (κακό) επεισόδιο CSI πάνω από το πτώμα της με πέντε(!) νεκροτομές και μισή ντουζίνα αντικρουόμενα  πορίσματα προκειμένου να τη βγάλει καθαρή ο υπαίτιος. Και την έβγαλε μια χαρά. Γιατί πόση πίεση μπορεί να ασκήσει μια “άτυχη Βουλγάρα”; Και είναι από την κατακραυγή στην υπόθεση της Πετράνα που άρχισε δειλά-δειλά να αλλάζει το πράγμα. 

Κι αν επαληθευτούν οι καταγγελίες της ΚΙΣΑ, ότι οι αστυνομικοί που έφτασαν στον τόπο όπου βρέθηκαν οι τέσσερις έδωσαν γάντια και σακούλες στους ομοεθνείς φίλους και συγγενείς των θυμάτων που ήταν μαζί τους για να μετακινήσουν(!) εκείνοι τα καμένα πτώματα γιατί οι ίδιοι σιχαίνονταν ενώ υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση από τη στιγμή που χάθηκαν τα ίχνη των τεσσάρων μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε το καμένο αυτοκίνητό τους (στην κεντρική φωτογραφία) κι ότι δεν τους αναζητούσε κανείς πέρα από κάποιους συμπατριώτες τους, τότε αντιλαμβάνεστε πως το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο. Και δεν λύνεται με ευχολόγια ή κενά “κάναμε αυτό, δρομολογήσαμε το άλλο” τύπου Γιολίτη. 

Είναι απαράδεκτο συμπατριώτες μας να παραμένουν “αόρατοι” γιατί είναι ξένοι, σκουρόχρωμοι ή απλά φτωχοί και να αφήνονται στη μοίρα τους ακόμα και εν μέσω καταστροφής.

Είναι απαράδεκτο κάποιοι να μην θεωρούνται καν άνθρωποι αλλά μόνο στατιστικές, στερεότυπα ή γεωγραφικοί προσδιορισμοί.

Είναι απαράδεκτο να προβάλλεται κάθε λεπτομέρεια από τη ζωή ενός ντόπιου θύματος (σε σημείο παραβίασης της δεοντολογίας) επειδή πουλάει και ο ξένος να περνάει στα ψιλά γιατί η ζώη του δεν ενδιαφέρει κανέναν - πόσο μάλλον ο θάνατός του (δεν χρειάζεται να σας πω σε τι βαθμό αυτό αντιστρέφεται σε περίπτωση που ο αλλοδαπός είναι θύτης).

Είναι απαράδεκτο να μην πονάμε το ίδιο για ΚΑΘΕ ανθρώπινη ψυχή που χάνεται.

Και πριν κατηγορήσουμε τα media, τις Αρχές ή τους θεσμούς, ας έχουμε υπόψη πως όλα καθρεφτίζουν και ακολουθούν την κοινωνία. Δηλαδή εμάς.